Fylkir - 23.12.1999, Blaðsíða 27

FYLKIR jólin 1999
Jóhann Friðfinnsson segirfrá dvöl sinni í Japan
27
Maður er manns gaman
sama hvar maður er
Með húsfreyjunni Hirok utan við slot þeirra. Hún kunni vel að meta hyrnuna sem ég færði
henni en hún var prjónuð af Sigrúnu Lúðvíksdóttur.
Þarna er þjálfari „Keikós“ kominn með hann á þurrt. Hann
var eins og okkar, með boginn bakugga sem stelpan sat á eins
og söðli.
Það var hún sem byrjaði. í skemmtilegu heimboði hjá vinum
Kyako.
í jólablaði Fylkis í fyrra birtist
frásögn Jóhanns Friðfinnssonar á
Hólnum af ferðalagi hans til Kína
haustið 1998. Þá stóð Jóhann á
tímamótum, varð sjötugur þann 3.
nóvember 1998 og þann dag stóð
hann á Torgi hins himneska friðar
í Peking ásamt tveimur milljónum
Pekingbúa sem þama vom á
röltinu. Þaðan lá leiðin til Japans
og í þessu blaði segir hann frá því
sem á daga hans dreif þar í landi.
„Ég notaði tækifæri sem mér
bauðst,“ segir Jóhann um þetta
ferðalag sitt yfir hálfan hnöttinn.
„Ég hafði orðið mér út um nokkuð
mörg heimboð í þessum löndum
með því að bjóða heim til mín
fólki. Ég fór að heimsækja þessa
vini mína sem höfðu tekið þá
áhættu að bjóða mér heim. Þeir
hafa sennilega ekki reiknað með að
ég tæki mér ferð yfir hálfan
hnöttinn til að mkka greiðann. I
báðum löndunum heimsótti ég
nokkur heimili og það sannaðist
einu sinni enn að maður er manns
gaman og það er undursamlegt að
komast alla þessa leið einn með
Guði sínum. I fyrra kom í Fylki frá
heimsókn minni til Kína en núna
segi ég frá því sem á daga mína
dreif í Japan. Þangað er ekki nema
tveggja tíma flug frá Kína og það
er nú einu sinni svo með okkur
Eyjapeyjana, við kunnum alltaf vel
við okkur á eyjum. Auðvitað er
maður ekki aðeins að kynnast
nýjum löndum heldur líka nýjum
þjóðum með aðra siði. Það var
búið að vara mig við því að hjá
þessum þjóðum væri forboðið að
snertast opinberlega. Þetta fannst
mér vont en það vandist og ég
stóðst prófið," segir Jóhann.
í Landi sólarinnar
Eftir tveggja og hálfs tíma flug frá
Peking til Tokyó, hélt æfíntýrið
áfram. Nú fór spenningurinn vax-
andi, hér biðu a.m.k. þijár
fjölskyldur sem höfðu tekið þá
áhættu að bjóða mér til dvalar.
Hjónin, sem hér biðu mín, hafði
ég upphaflega hitt um borð í
millilandaflugvél til landsins er ég
var beðinn að flytja mig og sitja hjá
japanskri fjölskyldu. Islenzk kona
hafði borið sig aumlega við flug-
freyju, hún ætti svo bágt að vera
sett hjá þessu fólki sem hún gæti
ekki komist í nokkuð samband við.
Mér var það ljúft. Þetta voru hjón á
miðjum aldri með böm sín tvö,
dreng og stúlku. Svo skemmtilega
vildi til að þau komu til Eyja í
kynnisferð næsta dag svo ennþá
urðum við samferða. Ég bauð
þeim heim, að sjálfsögðu, og nú
var ég mættur til að þiggja heim-
boð þeirra. Þau réttu mér miða frá
dótturinni, þar sem ég var boðinn
velkominn til Japans, Hún væri í
menntaskólanum og við myndum
fara heim og taka hana með í
leiðinni. Allt gekk þetta eftir og
urðu fagnaðarfundir. Nú yrði
spennandi fáaðdveljaájapönsku
heimili.
Japanskir heimilissiðir
Nokkuð var afskekkt þar sem þau
bjuggu. Stærðar hús þeirra vakti
strax undrun mína er ég kom inn.
Allstaðar rennihurðir og fullt af
inniskóm innan við allar dyr. Þess-
ar rennihurðir mættust en engin
þétting eða því um líkt. Veðráttan
á þessum slóðum býður upp á
þennan frágang. Ég varð allstaðar
að beygja mig enda hurðimar 175
sm á hæð 150 sm breiðar, smátígl-
óttar með hálfgerðum pappír á
milli. Er ég kom í eldhúsið sá ég
þar mér til léttis borð og stóla og
sjónvarp sem gekk allan daginn,
svipað og útvarpið hjá mér.
Mér var vísað til sætis á gólfinu
við borð sem var 150 sm á kant og
30 sm hátt. Teppi var undir borð-
plötunni og huldi það holu, þar
sem hiti streymdi upp, nokkurs
konar rafmagnsofn.
Það var hlýtt og notalegt undir
teppinu með fætumar í smugunni!!
Og þama var borið fram grænt te,
þjóðardrykkurinn. Það þýddi ekki
að láta sig dreyma um kók og
prins. Mér fannst reglulega heim-
ilislegt að sitja með fjölskyldunni
þar sem mér var fagnað. Dóttirin
túlkaði enda var hún sú eina á
svæðinu, sem kunni nokkur skil á
ensku.
Ég var með smágjafir til fjöl-
skyldunnar. Fannst mér þetta rétti
tíminn til að dreifa þeim og vöktu
gjafimar mikla lukku. Móðir
húsfreyjunnar, er bjó í grenndinni,
var mætt til að skoða fyrirbærið
sem komið var svo langan veg.
Fór vel á með okkur þótt lítið væri
hægt að spjalla.
Strax var byijað að syngja og
langaði gestgjafana að heyra jóla-
sálma og þjóðsönginn. Ég reyndi
að standa mig í trausti þess að
engin upptökutæki væm á staðn-
um.
Var nú þar komið að sögu að
sýna mér náttstaðinn sem var
stærðar stofa með rennihurðum á
þijá vegu. Mér rann til rifja er hús-
freyjan, þessi sæta dúlla, var lögst
á fjórar fætur fyrir framan mig til
að búa um mig á gólfinu. Sem
sagt ekkert rúm. Ofan á lakið var
látið þykkt ullarteppi og tvær
þykkar sængur svo ekki yrði mér
kalt en kalt er á nóttinni. Hægt er
að hita upp með rafmagnsofni sem
er í hveiju herbergi. Þama er ekki
talað um fermetrastærð heldur
húsin mæld í mottum. Hús fjöl-
skyldunnar er 14 mottur sem hver
er 25 - 30 fm.
Að aðlagast nýjum siðum
Rafmagnsljós var yfir dýnunni
minni og lafði nokkuð langur
spotti niður úr því. Þannig að nóg
var fyrir mig að rísa upp við dogg
og gat ég þá teygt mig í spottann til
að kveikja eða slökkva. Þökk sé
hreysti minni, og ungum aldri, að
mér tókst næstu þijár vikumar í
Japan að aðlagast aðstæðum, sem
alls staðar vom svipaðar þessu,
hvað svefnaðstöðu snerti.
Þá var að kanna snyrtiaðstöðuna
en þar var engin skál til tylla sér á
heldur skál í gólfinu, 50 til 60 sm!
En þarna var lúxus sturta og
baðaðstaða.
Hjá almúgafólki í Japan er ekki
gert ráð fyrir baði en allir fóm í
almenningsböð. Á slíkan stað
komst ég seinna og taldi ég 274
karla okkar megin og ábyggilga
hafa verið 400 dömur hinumegin.
Hafi einhver haldið að allir fæm
saman í böðin þá leiðréttist það
hér með.
Mér fannst ég alls staðar fá dýr-
indis mat. Það em margar tegundir
í boði og fannst mér maturinn sér-
lega lystugur og bragðgóður.
Meira er um grænmeti og ávexti
en maður er vanur heima. Vatnið
var líka gott og ekki varð manni
misdægurt af neinu.
Ég hafði nokkurt samviskubit,
þegar ég fór að hugsa út í það að
Japanir hafa aðeins fimm daga frí
á ári en ísagó var að rússa með mig
í nokkra daga. Meðal annars.
fórum við í skoðunarferð um
Tokýó. Sérstaka aðdáun mína
vöktu öll gríðarlegu umferðar-
mannvirkin sem við fómm um.
Vinstri umferð er í Japan og var
ekki laust við að mér aðeins brygði
þegar mér fannst bifreiðar vera að
koma á móti á vitlausri akrein.
Myndir lýsa þessu betur en orð. í
einni lotu minnist ég aksturs í
meira en hálftíma á umferðabrúm
og göngum. I einum göngunum,
þar sem merktur var inn hver
kílómetri, var ég farinn að hugsa
heim eftir tíu km og um leið til
framtíðar: -Hvort myndi ég líta
Eyjafjalljökul eða Heimaklett þég-
ar út væri komið!! Já ljúft er að
láta sig dreyma.
Út á Tokýóflóa var farið á