Skátablaðið - 01.01.1947, Síða 14

ugluhreiður, hérabæli, íkornabú, tófugren
eða aðrar dásemdir á leið sinni. Þeir gengu
rösklega af stað og komu brátt í hinar
snæviþökktu, þöglu hallir skógarins. Um
hádegisbilið sáu þeir heldur sjaldgæfa sýn.
En það var greifingi, sem yfirgefið hafði
híði sitt og dragnaðist nú þvengmjór og
glorhungraður niður brekkuna, skammt frá
þeim.
— Nú er liann náttúrlega að leita að rót-
um eða músum, hvislaði Venni, — hann
vaknar venjulega ekki af vetrardvalanum
fyrr en í febrúar eða marz,
eftir því hvernig veður er.
Annars er það bara á örugg- r'*
um stöðum, sem hann vogar
sér svona út nema þá helzt á
nóttunni.
Þeir héldu nú áfram göng-
unni og komu brátt að vatni
einu, sem var þarna í skógin-
um. Þar settust þeir niður og
borðuðu morgunverðinn sinn.
— Það var svei mér gott, að
við höfðum ekki þessar stelp-
ur með, sagði Frank og tróð
upp í sig heilli pylsu. — Þær
hefðu auðvitað æpt upp, hefðu
þær séð greifingjann, og flæmt
hann burtu.
— Já, það var gott. Stelpur eru bara til
óþæginda, sagði Venni og maulaði osta-
kexið. — En heyrðu annars, við getum stytt
okkur mikið leið með því að fara þvert
yfir vatnið. ísinn heldur okkur ábyggilega,
þótt ekki sé mcira frost. Vatnið er áreiðan-
lega botnfrosið ennþá.
— Þetta er allt í lagi, sagði Frank. — Ef
við förurn gætilega, höfum við það leikandi
yfir.
Þeir luku við að borða og gengu svo út
á ísinn. ísinn var farinn að þiðna. Þeir
voru þess vegna ekki komnir langt, þegar
Venni datt skyndilega niður í. Hann barð-
ist um og tók traustu taki í skörina, en
hún brotnaði jafnharðan undan þunga
lians. Frank hljóp óðara til og ætlaði að
rétta honum hjálparhönd, en þá brast ís-
inn einnig undir honum og hann fór á
bólakaf. Bræðurnir busluðu nú þarna í ís-
köldu og hættulegu baðinu, svo skammt
frá bakkanum — og þó svo fjarri.
— Hjálp, hjálp! æptu þeir, þótt þeir
væru næsta vonlitlir um að neyðaróp
þeirra heyrðust, þar sem þeir voru svo langt
Telpurnar veifuðu björgunarlinunni i áttina til vakarinnar.
inni í skóginum. Samt sem áður var hjálp-
in ekki svo langt undan.
— Já, nú erum við alveg að koma, heyrð-
ust tvær skærar telpnaraddir kalla, og þeim
Frank og Venna til mikillar undrunar, sáu
þeir frænkur sínar koma út á ísinn.
— Missið ekki kjarkinn! hrópaði Nanna.
— Verið bara þolinmóðir! æpti Gyða.
Telpurnar bundu nú í flýti saman sterku,
heimaofnu treflana sína og veifuðu svo þess-
ari ágætu björgunarlínu í áttina til vakar-
innar.
Venna tókst að ná í línuna og frænkur
SKATABLADIÐ