Skátablaðið - 01.01.1947, Blaðsíða 19

„Jú, mig langar nú í meira, en maga-
rúmið er búið!“
Við sáum nú, að það var hræ af gíraffa,
sem þeir höfðu verið að gæða sér á. Hann
lá þarna endilangur. Nær öllu skinninu
og holdinu höfðu fuglarnir flett af, en
beinagrindin var heil: höfuð, háls, hryggur
og leggir, og það var of stór biti, jafnvel
fyrir gamma.
Við fórum sömu leið heim daginn eftir
— og þá var hvergi bein að sjá. Hýenur
og sjakalar höfðu gert sér gott af þeim.
Gammarnir voru ekki einu skrýtnu fugl-
arnir, sem við sáum á þessu tveggja daga
ferðalagi. En fyrst ætla ég að segja frá öðru.
Aður en ferðalaginu lauk sáum við fjölda
villtra dýra, til dæmis hundrað og fimm-
tíu zebradýr, meira en hundrað skógarhirti
— falleg og tíguleg dýr á stærð við litla
hesta með löng, bein og viðsjárverð horn,
— hópa af litlum, fallegum antilópum og
mörg önnur dýr.
Af fágætum fuglum sáum við alls um
tuttugu og fimm strúta. Þeir stikuðu fram
og aftur og reyndu að bera sig virðulega,
en þeim heppnaðist aðeins að vera frá-
munalega heimskulegir — svona ámóta og
stráksnáðar, sem eru að reykja og halda,
að þeir séu eitthvað mannalegri fyrir það.
Líka urðu sex hnúfunefir á leið okkar.
Þeir vaga áfram, og vegna þess, hve háls-
langir og nefstórir þeir eru, virðist sem
þeir séu alltaf að gá að einhverju. Og
sennilega eru þeir líka að því, því að þeir
eru forvitnir og áleitnir eins og spurulir
strákar, sem engan geta séð í friði.
Þeir eru hvorki smeykir við fólk né öku-
tæki. Langferðafólk sagði okkur af hnúfu-
nef, sem rambað hafði að vagni þess og
gengið hring í kring um hann, eins og
hann væri að skoða grip, sem hann hefði
hug á að kaupa.
Þeir hafa undarlega aðferð við að klekja
út eggjum sínum. Þeir verpa í holur í
u jánum. Þegar eggin eru komin í hreiðrið,
skríður karlfuglinn inn í holuna og sezt
á þau. Það er hans hlutverk. En til þess
að tryggja það, að hann stelist ekki brott,
þegar verst gegnir, hleður kvenfuglinn leir
í opið á holunni, jrar til aðeins er eftir
lítil smuga til Jtess að rétta honum matinn
í gegnum. Og jjarna verður hann að kúra
á eggjunum. En maki hans og nágrannar
færa honum mat annað veifið, og loks
rennur upp sá dagur, að hann getur sagt,
kannske með eilitlu stærilæti:
„Þeir eru komnir úr egginu og kitla mig
svo óskaplega á maganum."
Þá er leirveggurinn brotinn niður í
skyndi, og vesalings fuglinn fær að sleppa
úi fangelsinu, en kvenfuglinn tekur við
uppeldi unganna.
Mörgæsir unga eggjum sínum líka út á
skrýtinn hátt — eggi sínu væri sjálfsagt rétt-
ara að segja, því að þær verpa aðeins einu
eggi. Þær gera ekki nein hreiður. Strá eru
ekki heldur auðfengin í heimskautalönd-
unum, J>ar sem þær eru. Þær myndu þurfa
heilt ár til þess að hafa uppi á einu einasta
strái. Því eru góð ráð dýr. Og gæsirnar
hafa geysistórar sundfitjar, og á þær verpa
|)ær, svo að eggið kólni ckki á ísnum, og
unga því þar út. Þegar kvenfuglinum er
orðið kalt á fótunum, kemur gassinn, karl-
fuglinn, lætur eggið á fit sér og leggst á
Jrað. Og svona skiptast þau á og eru sífellt
SKÁTABLAÐIÐ
1 1