Skátablaðið - 01.01.1947, Side 29

svo sjaldan að leika sér við þá. Svo ga£
Siggi, sonur nábúans, honum viðurnefnið
„peni“ og eftir það var hann alltaf kall-
aður Pétur peni.
Einu sinni kom utlenzkt skip þangað.
Það varð uppi fótur og fit hjá mávunum
jafnt sem mönnunum. Allir mávar í ná-
grenninu fóru til þess að sjá skipið. Þá var
það, sem hann ætlaði að fara með þeim,
en bróðir hans sagði: „Hann er svo seinn
og Ijótur og getur ei verið íljótur." Og loks
kom að því, að foreldrar' hans ráku hann
burtu. Síðan hafði hann alltaf verið á
hrakningi.
f dag hafði annað útlenzkt skip komið.
Mávarnir flugu allir niður að skipinu, allir
nema Pétur peni. Hann ætlaði ekki að
biðja um að fá að fara núna. Hann vissi
að það þýddi ekki neitt. Honum var víst
sarna um þetta allt saman.
Pétur peni hrökk upp úr hugsunum sín-
um Honum fannst hann heyra eitthvað.
Hatm teygði hálsinn og skimaði í allar átt-
ir, en sá ekki neitt. Allt í einu kom hann
auga á mann með byssu um öxl. Maður-
inn var að leita að einhverju. Hann horfði
allt í kringum sig. Svo kom hann auga á
máv. Maðurinn þreif byssuna og miðaði.
Mávurinn ætlaði að forða sér. En það var
um seinan. Hár hvellur kvað við. Mávur-
inn hóf sig lítið eitt á loft, en svo steyptist
hann fram af hamrinum. Maðurinn gekk
fram á bjargbrúnina og leit niður. Hann
fékk ekki fuglinn. Hafið fékk hann.
Síðan eru liðin mörg ár. Litla þorpið er
orðið stór bær. Það er búið að setja á stofn
rnörg félög í bænum. Eitt félagið er búið
að byggja sér skála í heiðinni, handan fjarð-
arins.
Eitt vor fóru nokkrir meðlimir úr þessu
félagi í útilegu í þennan skála. Dag nokk-
urn var sett svo fyrir, að þátttakendurnir
skyldu fara og leita að einhverjum fugls-
leifum.
Ein stúlkan gengur eftir fjörunni. Hún
er i bláum kjól, með leðurbelti um mittið.
Hún er með sítt liár, er fellur laust niður
um herðarnar.
Allt í einu kemur hún auga á beina-
grind af fugli. Hún tekur hana upp og
hleypur með hana til félaga sinna. Og nú
liggur Pétur peni á steinhellu fyrir utan
„Valhöll", skála kvenskátafélagsins Val-
kyrjan á Akureyri.
Maðurinn (í samkvæmi): Hugsið ykkur,
ég vissi ekki fyrri til en mannýgt naut kem-
ur beint á móti mér; ég hljóp af reiðhjól-
inu eins og elding og klifraði upp í tré
og var borgið.
Stúlka: Nú, en hvað varð svo um nautið?
Maðurinn: Nautið? ... Nautið? Hafið
þið nokkurn tíma vitað annað eins, það
hljóp upp á reiðhjólið og þeysti í hvarf
eftir þjóðveginum.
SKATABLAÐIÐ
21