Skátablaðið - 01.07.1948, Qupperneq 45

tAÐ mun hafa verið um haustið
1940, að ég heyrði fyrst talað
um Úlfljótsvatn. Það var á
fundi í Skátafélaginu Völsung-
ar í Rvík. Fréttum við þá, að
Bandalag íslenzkra skáta hefði fengið um-
ráðarétt yfir jörð austur í Grafningi, og
mættu skátar dvelja þar í sumarleyfum sín-
um, veiða þar í vatninu og iðka skátastörf.
Satt að segja veitti ég þessu litla athygli.
Bar þar fyrst og fremst til, að ég þekkti
ekki staðinn og fannst hann svo langt frá
Reykjavík, að við mundum aldrei nota
okkur þessi réttindi, og svo voru mér gefn-
ar þær upplýsingar, að þarna væri svo mik-
ið mýbit á sumrurn, að oft væri þar óver-
andi. Grunaði mig sízt þá, að ég ætti eftir
að bindast þessurn stað svo traustum bönd-
um, sem raun er á orðin, eða hitt, að svo
margir Völsungar ættu eftir að starfa þar,
bæði sem nemendur og kennarar. Allt tal
um Úlfljótsvatn féll því niður með okkur
á þessum fundi, og gleymdi ég þessu umtali
brátt.
Það mun svo hafa verið í aprílmánuði
um vorið, að Jón Sigurðsson skólastjóri,
sem þá átti sæti í stjórn B.Í.S., hringdi til
mín og spurði, hvort ég væri ekki fáanleg-
ur til þess að vera á Úlfljótsvatni um sum-
arið með nokkra skáta og ylfinga í fasta-
tjaldbúðum. Ég svaraði því strax neitandi,
þótt ég hefði þá ekkert ákveðið um sumar-
starf mitt. En skömmu síðar hringir Jón
enn til mín og biður mig að ræða við sig
°g skátahöfðingjann. Afleiðingin af því
SKÁTABLAÐIÐ
samtali varð sú, að tveim dögum síðar vor-
um við þrír á leið til Úlfljótsvatns.
Ég gleymi seint þessari heimsókn til Úlf-
ljótsvatns. Þetta var á sólríkum, kyrrlátum
vordegi ,eins og hann getur verið fegurstur
á landi hér. Það blakti ekki hár á höfði og
Úlfljótsvatnið var spegilslétt og fagurt. Það
var ómögulegt annað en að heillast af þess-
um undurfagra og hlýlega stað. Ég held
jafnvel, að hann búi yfir einhverju óvenju-
legu seiðmagni, sem bindur mann órofa
böndum og vekur hlýju og ró. Þegar ég fór
þaðan, var ég ákveðinn í að dvelja þar um
sumarið.
Úlfljótsvatn er í eigu Reykjavíkurbæjar,
sem keypti jörðina til þess að eignast vatns-
réttindin í Soginu, þegar það var virkjað.
Hér verður jörðinni ekki lýst, enda áður
gert í 2. tbl. VII. árg.
Frumkvæðið að því, að skátar fengju
jörðina til afnota, átti Helgi Tómassön
skátahöfðingi. Ræddi hann málið við Jakob
Möller sendiherra, sem þá ætti sæti í bæj-
arráði, og mun hann hafa átt sinn drjúga
þátt í því, að bæjarstjórnin ákvað að lána
B.Í.S. jörðina um óákveðinn tíma endur-
gjaldslaust að öðru leyti en því, að sjá um
lögboðnar greiðslur af henni. Var jörðin
síðan tekin út og afhent skátahöfðingjan-
um fyrir hönd B.Í.S. vorið 1941.
Hugmynd skátahöfðingjans um að fá
Úlfljótsvatn til afnota handa skátum er stór-
139