Skólablaðið - 01.12.1950, Side 15
- 15 -
bátanna komst að landi, til hinna hefur
aldrei síðan spurzt,—----
Eins og áður var að vikið voru þau
nú aðeins tvö ein eftir í kofanum,
þessi gamla kona, sem ekki hafði dáið
á réttum tíma - 05 svo kötturinn. hau
dróg-u har fram.Iífið, Gömul kona or
neyzlugrönn, 'þótt henni fylgi köttur.
Við og við stakk einhver góðhja'rtaður
nágranni að henni fiskhita, jafnvel
þótt illa áraði. I-á gekk hún inn, kall-
aði: kis kis, skipti síðan fiskinum í
tvo jafna hluta. Svo borðuðu þau,konan
og kötturinn . Ef vetur voru harðir,
vafði sú gámla fastar aí sór tötrunum,
og ef til vildi hmtti hún einni striga-
pokadruslu utan un sij. En kötturinn
hafði sinn hlýja mjúka fallega feld, og
hár konunnar var grátt og ljótt. hað
snjóaði sjaldan inn, og í fletinu, þar
sem þau sváfu, í skotinu, var oftast
hlýtt. 3ví að þau sváfu saman, og gár-
ungum þorpsins var ta-ut að tala um kött-farið, að hann hafði aldrei -sprmkari
inn sem hushonda í hreysinu. Kisi var
o.nnars mesta myndarskepna, gullfallegt
grey; átti það a?eyndar til að fara £
lsðuleit á
af honum,
hjúin. Js, tíminn leið og kötturinn
tók að í crast gamlaður eins og konan.
Hann nennti ekki lengur að draga hjörg
í hú, eins og sönnum húsbónda smmdi,
enþað hafði alls ckki verið ótítt áður
að undir morgun kmmi hvífbringur heim
með lifandi mús í klónum. Sagan hernir
reyndar ekki, að sú hjörg hafi verið
gömlu konunni til mikilla hóta. Iló.n var
farin að verða svo ónýt, sú.gamla, og
£ soinni tíð hafði hún ekki haft nein
not af gerðholu kofans lengur, sem þó
hafði verið henni til ekki svo Íítils
góðs áður fyrr. ----
Svo varð það einn dag að. kötturinn
varð veikur. Gamla konan annaðist hann
af allri sinni getu, lún,talaði mikið
við hann, reyndar hafði hún talað mikið
vi
þau hsði og kötturinn þá mj
þau hsði á móti. Líf kattarins
á hláþrx-ði, og gamla konan sat yfir
honum með társtorlcin augu og hljúgt
hjarta, sem í sífellu hað til Guðs um
hata handa kettinum. Gömlu konunni þótti UE1 þessum.
ekki eins vsnt um neitt í heiminum og
þennan kött - £ rauninni þótti henni
eklci vsnt um neitt annað, og ef hann dsi,
vissi hún,að hún myndi deyja líka. Þau
höfðu alla tíð verið samrýmd eins og
eitt.
Kettihum hatnaði, og hljóðlát gleð-
in ríkti í þess.u fát ska hreysi á ny.
En heilsu gömlu konunnar hrakaði mjög,
þau höfðu ekki alltaf nsgan mat, hún
var öldruö og líkfiminn var farinn að
láta sig. Ilún tórði sarat áfram, þvi að
hvað í ósköpunum átti að verða af kettin-
um, ef hún slcildi við núna? HÚn hað til
Guðs heitt og'inniloga mörguin sirmum á
dag að láta köttinn deyja, ef hún dsi,
láta þau dej'-ja saman, svo að þau gstu
farið í eina gröf. Að lokum varð þetta
innileg sannfsririg: gömlu konuunar, og
henni fannst eins og nú mstti hún láta
kraftana þrjóta smám saman. Eina ncttina
var gamla konan venju fremur þungt hald-
in. En kettinum var aftur á móti þannig
verið. Að vísu starði hann samuðarfullum
kattaraugum á þessa einu lifandi veru,
sem honum þótti vmnt um.og þótti vsnt um
á nsturnar, en sá ósiður eltisihann. En hins vegar var það augsýnilegt,
því þau hokruðu þarna lengi, að líðan hans var í alls engu áhótavant.
Af þeosu sótti gömlu konuna þungar á-
hyggjur en hún huggaöi sig við að,fyrst
hún hefði dáið ef lcötturinn hefði dáið,
myndi kötturinn einnig deyja, ef hún
andaðist. hau vmru eitt líf.
En algóður Guð hafði mtlað þessu
öðruvisi að fara. Undir morgun lózt
gamla konan. -----
SiA-
Leiðróttin£j.
í ritsmíð minni,"fslonzkar kennslu-
bmkur,"^scm birtist í síöasta Skólahlaði,
hef óg á oinum stað farið með rangt mál.
Ber eg þar á Sigurð PÓtursson, að hann
hafi í liffrsði sinni vitnað ranglcga
í rit Darwins: ðkrifað "qtruggle for .; í: - 1
rið hann allt þeirra 3amlíf; talað fyrir life" í stað^"struggle for cxictence".
;au hsði og kötturinn þa mjálmað fyrir Nu hefur mer vorið a það bent, að
hókk Þar fari óg.rangt með, þessi setning
komi fyrir í "Origin of Species" í báð-
um myndum.
Bið óg alla aðila afsökunar á afglöp-
Örnólfur Thorlacius,