Litli Bergþór - 02.03.1987, Blaðsíða 24

'pd VTW
NÚ varó nióurstaðan sú aó leita til
séra Eiriks á Torfastööum og biója
hann a§ taka mig til fermingar þó að
ekki væri ég hans sóknarbarn. Var
þetta ákaflega auósótt mál, en meó
einu skilyröi þó. Ég yrói aó hafa
lært "Helgakver" svokallaó. Þessi
bók var samantekin af Helga Hálfdánar-
syni fyrrum prestaskólakennara, fööur
Jóns Helgasonar biskups. Þetta var
talsvert stórt bókarkorn í loo köflum.
Kaflarnir voru misjafnlega langir að
vísu. Voru þetta ritningagreinar úr
Biblíunni og útskýringar á þeim.
Þetta var heilmikil lesning og átti
aó kunna þetta utanbókar, ef vel átti
aö vera, þetta var mörgum börnum
erfitt nám og þótti ekki fýsilegt.
NÚ stóóu málin þannig, aö ég hafói
lesió Barnabiblíu, tvær nokkuð stór-
ar bækur i samantekt þeirra prest-
anna, séra Magnúsar Helgasonar og
séra Haraldar Níelssonar. Ekki var
til þess ætlast að læra þessar bækur
utan aö. Þetta voru eiginlega
bibliusögur, dálitió stærri i sniðum
en hinar venjulegu bibliusögur. Sem
sagt nokkuó góö lesning og engu barni
ofurefli. NÚ vandaóist máliö.
Presturinn ekki til viðtals um annaö
en ég hefói lært Helgakver. En þá
ágætu bók haföi ég bara aldrei séó,
hvaó þá meir, en eitthvaö heyrt sagt
frá þessari hræöilegu bók.
Þetta varö mér mikió áfall og olli
mér þungum áhyggjum. Þaö var þvi
gripió til þess ráós aö senda mig nú
i skólann til Sigurðar Greipssonar
og láta mig fylgja honum þessa 3
mánuói sem eftir var kennslutimans.
Strax eftir áramótin fór Siguróur aö
MÚla og var allan janúarmánuö. NÚ
skyldi drifa mig þangaó i snarheitum,
en eitthvaó hef ég verió siöbúinn,
þvi aö ég kom ekki i skólann fyrr en
2-3 dögum eftir aö hann var byrjaóur.
Þá bjó i Múla, Guóbjörg Oddsdóttir,
miklu myndarbúi. Hún haföi misst
mann sinn, Geir Egilsson áriö 1916.
En þetta ár, sem hér um ræöir, var
hennar siðasta búskaparár i MÚla og
fluttist hún til Reykjavikur um
voriö.
í MÚla voru húsakynni ágæt, stórt
timburb's og myndarbragur á öllu.
Viö Jó:. Sæmundsson. frá Eiriksbakka,
en þá L' Stóra-Fljóti uróum fyrir
þeirri miklu viröingu, aö okkur
fannst, svona meó sjálfum okkur, aó
sofa i sama herbergi og sjálfur
kennarinn. Þessi maður,_sem gat
velt sér upp úr snjónum á sund-
skýlunni einni saman. Hafói
gluggann galopinn nótt sem dag og
hvernig sem vióraói og iðkaði svo
Mullersæfingar á hverjum morgni.
Þetta var ekki nein smáræóis upp-
hefó, sem okkur fannst vió njóta vió
svona aóstæður. Eftir þessa mánaóar-
dvöl mina i Múla, var mér ætió hlýtt
til Guóbjargar, þó aó ég hefói engin
samskipti vió hana sióar meir. En
þaó var eitt litiö atvik, sem var
fyrst og fremst ástæöan og mig
langar^aó minnast á: Einn daginn,
þegar ég var búinn aó vera 2-3 daga
i skólanum, kemur Guóbjörg inn i
kennslustund til okkar og spyr
Sigurö, hvort hún megi ekki fá aó
tala vió þennan dreng og bendir á
mig. Hvilik ósköp? Hvaó haföi ég
gert af mér? Ég ætlaói næstum aö
sökkva nióur úr gólfinu, en vissi þó
enga^ástæóu, aó mér fannst. Þegar i
eldhúsió kom, setti hún mig vió hlað-
ió boró af allskonar kökum og góógæti
og^segir um leiö: "Þú komst seinna i
skólann en öll hin börnin, drengur
minn og ég gaf þeim öllum einhverja
hressingu daginn, sem þau komu. Ég
kann ekki vió að setja þig hjá." Enn
i óag hugsa ég meó hlýhug og þökk til
þessarar konu fyrir þetta litla atvik
og þessa hugulsemi viö mig. Þetta
gat hún svo sannarlega látió nióur
falla og látió ogert. En svona var
Guóbjörg i Múla.
Næsta mánuð var Sigurður á Brekku
meö skólann, en ég hélt til á Efri-
Reykjum hjá þeim ágætis hjónum Ingi-
mari og Ingibjörgu. Vió vorum 4 sem
gengum iskólann austur aö Brekku.
Dætur hjónanna, Guórún og Þóra, Óskar
frá Arnarholti,siöar bóndi á Brú og
ég. Ekkert markvert geróist þennan
mánuó. Alltaf var hamast á Helga-
kveri og^eitthvaó hefur þetta mjakast
áfram þvi að Siguróur var mér ákaf-
lega góöur og sagói stundum mér til
miki1s hugarlettis: "Þetta gengur
bara nokkuó vel."
Bræóurnir á Spóastöóum. Frá vinstri
Egill og Þórarinn Þorfinnssynir og
Valdimar Pálsson (greinarhöfundur),
uppeldisbróóir þeirra. Myndin er
tekin á 100 ára árstió Steinunnar
Egilsdóttur á Spóastöóum