Litli Bergþór - 01.12.1991, Side 25

koma okkur þaðan. Við ferðuðumst með litlu rútunum
þeirra Balímanna, sem eru á stærð við skólabílinn
hans Guðjóns, og gistum 1-4 nætur á hverjum stað.
En hálfur mánuður varð að nægja fyrir Bali, því að
einungis er hægt að fá eins mánaðar vegabréfsáritun
til Indónesíu í einu, og við áttum eftir að skoða Jövu
betur (fyrir utan hinar 3000 eyjarnarl).
AFTURÁJAVA
í lestinni á leiðinni til Bali gaf sig á tal við okkur einkar
vingjarnlegur eldri maður, sem hafði mestar áhyggjur
af því, að við skyldum vera einar á ferð í þessum
hættulega heimi, svona ungar og saklausar stúlkur.
Hann var svo föðurlegur við okkur, að þegar hann
bauð okkur að koma í heimsókn til sín og fjölskyldu
sinnar, sögðumst við gjarnan vilja þiggja það á leiðinni
til baka frá Bali.
Þangað var ferðinni því næst heitið, til Tulungagung
á suður-Jövu, staðar, sem lá langt fyrir utan helstu
ferðamannaleiðir á Jövu.
Þegar við komum þangað var húsbóndinn reyndar
ekki heima, en kona hans tók á móti okkur eins og
værum við dætur hennar. Maður hennar hafði sagt
hennifráokkur. Þau hjónin og strákarnirþeirra reyndust
okkur sérstaklega vel þá daga, sem við dvöldumst hjá
þeim. Þau töluðu þónokkra ensku, og voru mjög trúuð.
Höfðu látið skýrast til kristins sértrúarsafnaðar (Martin
Luther King-mótmælenda), eftir að annar drengurinn
þeirra læknaðist á undraverðan hátt vegna bæna
safnaðarins, að þeirra sögn.
Það mátti sjá að fólk hér var ekki vant ferðamönnum
Indónesíski vinur okkar Siswandi og fjölskylda
hans frá Tulungagung.
og engan annan vestrænan ferðamann sáum við
þessa daga. Á göngutúr um bæinn bar okkur einn
daginn að garði, þar sem brúðhjón voru að kveðja
gesti sína. Þau stóðu skrautlega búin í fagurlega
skreyttum inngangi, og tóku í hendina á öllum og
brostu. Um 500 gestum fengum við að vita seinna og
því ekki að undra að þau litu örmagna út með
broskrampa íandlitinu. Viðstönsuðum auðvitað til að
fylgjast með og var þá boðið inn. Þarvarenn tölverður
hópur fólks og var nú tekið til við að mynda brúðhjónin
í bak og fyrir með öllum ættingjum og vinum í hinum
ýmsu samsetningum. Við tvær vorum meira að segja
dregnar upp og myndaðar með parinu og
brúðarmeyjum. - Ámeðan viðfylgdumstmeðþessum
uppstillingum fengum við þrírétta mat og drykk og
virtust sumir Ijósmyndararnir hafa jafnmikinn áhuga á
að mynda okkur borða eins og brúðhjónin. En við
vorum orðnar sjóaðar í því að vekja athygli eftir nær
árs ferðalag í Asíu og létum okkur hvergi bregða.
Þetta virtist vera vel stæð fjölskylda, búningar
brúðhjóna, -meyja og aðstandenda voru mjög fallegir
og íburðarmiklir. Og þetta var bara fyrri veislan af
tveim. Eftir tvo daga yrði veisla hjá fjölskyldu
brúðgumans í sama stíl.
Ekki voru allarbrúðarmeyjarnarjafn snotrar...
Daginn sem við héldum áfram, fórum við svo með
hjónunum, sem við bjuggum hjá, og sonum þeirra til
kirkju. Það var það besta, sem við gátum gert fyrir þau
og líka fróðlegtfyrir okkur að sjá hvernig messa hjá
sértrúarsöfnuði færi fram. Þar var sungið og klappað
saman höndum við undirleik rafmagnshljóðfæra og
presturinn talaði af miklum sannfæringarkrafti og endaði
með því að hágráta. Og allur söfnuðurinn gólaði með
Litli - Bergþór 25