Litli Bergþór - 01.06.2002, Blaðsíða 22

Barnabamið Birta.
var ást við fyrstu sýn og sambandið hélt áfram yfir hafið.
Græddu flugfélögin og síminn mikið á okkur þau árin.
En eftir 2 1/2 árs kynni flutti ég svo út, árið 1990 og
við giftum okkur þá um haustið. Við giftum okkur reynd-
ar hér heima á Islandi, á afmælisdaginn minn. - Það var
auðvitað stórt skref að rífa sig upp frá því sem maður átti
hér og frá börnunum, þótt þau væru öll komin um tvítugt.
Fyrsta hálfa árið gerði ég ekkert annað en kynnast
landi og þjóð og læra málið. Síðan fór ég að vinna á hár-
greiðslustofu, en hætti því aftur, því það var erfitt að láta
stjóma sér eftir að hafa verið sjálfs síns herra í svo mörg
ár!
Það hafði alltaf verið hobby hjá mér að elda, svo ég
hellti mér út í reksturinn hjá Henk á kránni. Kynnti m.a.
Hollendingum íslenskar brauðtertur! - Fisksali þar í
grenndinni vildi endilega fá mig til að útbúa fiskrétti og
svoleiðis fyrir sig, en ég afþakkaði gott boð. Henk hafði
verið með staðlaðan pöbbamat á kránni, sem var lókal krá
þarna í hverfinu en ég breytti matseðlinum tölvert.
Blaðamaður snýr sér nú að Henk til að spyrja hann
nánar um sitt fyrra líf. Þótt Henk sé farinn að skilja
heilmikið í íslensku, fer viðtalið aðallega fram á ensku,
og er hér í lauslegri þýðingu.
Henk: Ég er fæddur árið 1940 í Haarlem, aðal
blómaborg Hollands. Faðir minn var húsamálari og
mamma gardínusaumakona. Móðurafí minn var þekktur
mublusmiður í Hollandi og mamma var snemma látin
sauma fyrir viðskiptavinina. Ég á eina systur sem er 67
ára og einn tvíburabróður sem er þá væntanlega 62 ára
eins og ég. Þau búa bæði í Hollandi. Svo á ég eina dótt-
ur, sem er 33 ára og býr í Spaarndam, þar sem ég bjó
lengst af í Hollandi. Hún heitir Anoushka v. Roode
Hoogland og vinnur á skrifstofu í geðsjúkrahúsi þar. Hún
var áður hjúkrunarkona í 6-7 ár, en fannst það erfiðara.
Maður hennar heitir Marco van. Roode og er byggin-
garverktaki, - svipað og Biskverk hér!
L-B: Hvaða nám stundaðir þú?
Henk: Eftir skyldunám fór ég í veitingahúsaskóla að
læra að vera kokkur og þjónn.
Frá árinu 1970 rak ég svo lítinn pöbb í Spaarndam, en
það er mjög gamall lítill bær um 18 km frá Amsterdam.
Ég var 3. eigandi að þessum pöbb sem vitað er um, en
sennilega hafa verið pöbb og sjómannaheimili í þessu
húsi síðan 1527 a.m.k. Það fundust gögn sem sýna það
þegar við vorum að endurbyggja húsið fyrir nokkrum
árum. Andarnir í húsinu eru með eindæmum góðir, og
fólk, sem kom til okkar hafði oft á orði að því fyndist
vera góðir andar í húsinu.
I Hollandi er pöbbalífið allt öðruvísi en hér. Það er
meira rútínulíf. Sömu karlarnir koma við á pöbbinum á
hverju kvöldi eftir vinnu og maður veit alltaf hvað þeir
vilja. Það er til góð saga, sem reyndar er sönn, af manni
sem kom á hverju kvöldi með hundinn sinn á pöbbinn og
þeir fengu sér bjór. Eigandinn drakk einn bjór og hundur-
inn einn. Svo var það einn daginn að hundurinn kom, en
eigandinn ekki. Ég hélt að maðurinn myndi koma innan
stundar og skenkti bjórinn handa þeim, en hundurinn
drakk bara sinn og fór svo. En daginn eftir komu þeir svo
báðir og eigandinn gerði upp reikninginn! Hann hafði
bara lagt sig og ekki vaknað nógu snemma til að fara á
pöbbinn daginn áður. Það er algengt að fólk komi með
hundana með sér á pöbbinn, en auðvitað er ekki vanalegt
að þeir drekki bjór!
Guðfínna: Það má kannski líkja pöbbunum í Hollandi
við heitu pottana á Islandi. Þangað koma menn til að
hittast og skiptast á skoðunum og ræða málin. Nema í
Hollandi koma menn á pöbbinn eftir vinnu, en á Islandi
Guðfinna og Henk á brúðkaupsdaginn 1990.
Litli Bergþór 22