Fréttabréf Ættfræðifélagsins - 01.01.2007, Blaðsíða 7

Fréttabréf Ættfræðifélagsins í janúar 2007
Til Hólmfríðar sonardóttur sinnar yrkir hann:
Þegar aldur þróast betur
þrekið lífs og sálardáð
Hólmfríður Agúista getur
guðs og manna hylli náð.
Og um Olaf, nafna sinn og sonarson yrkir hann:
Drottinn styður drenginn sinn,
dregst það varla undir.
Lukkan við liann Lalla minn
leiki allar stundir.
Guðfinnur og Hólmfríður voru lengst af
í húsmennsku á Fellsströnd en bjuggu í Litlu-
Tungu 1881-1883. Guðfinnur dó 1894 fimm árum
á undan konu sinni. Þau eru bæði grafin í gamla
kirkjugarðinum á Staðarfelli og er máður, en þó
læsilegur, legsteinn yfir Guðfinni. Hjá þeim er
jarðaður lítill drengur, barnabarnabarn þeirra,
móðurbróðir minn, sem Guðfinnur og Sigurbjörg,
afi minn og amma, misstu í Litla-Galtardalnum. Rétt
hjá hvíla svo langafi og langamma, Björn og Agnes,
hlið við hlið, en Agnes fékk seinni mann sinn Helga
Dagsson til þess að útbúa legstein yfir Björn.
Valgeir Björnsson (1881-1935) bóndi á Ytrafelli, í
aftari röð fyrir miðju, ásamt bróðurdætrum sínum frá
Melum, þeim Jónfríði Olafsdóttur, annarri frá vinstri í
fremri röð og Guðborgu og Agnesi Guðmundsdætrum
sér við hlið. Jón Rögnvaldsson eiginmaður Jónfríðar
situr í fremri röð. Börnin eru börn þeirra Jónfríðar og
Jóns, þau Júlíana, Olafur, Guðmundur og Björnfríður.
Olafur, sem er lengst til vinstri var fóstursonur Valgeirs
og drukknaði ásamt honum 1935.
Aftur norður
Norðurlandið togaði hins vegar sterkt í Ólaf
Björnsson, langalangafa minn, þótt allir þrír synir
hans hefðu flutt vestur í Dali. Þessi mikli gleðimaður,
hestamaður og hagyrðingur hefur sjálfsagt alltaf
saknað góðu gömlu daganna í Hrútafirðinum og
Strandasýslunni meðan hann var enn ungur og
kjarkmikill. Og hann yrkir:
Gleðin tingast gömlum hjá
gremjan springur brýna.
Nú vill hringanjörður sjá
Norðlendinga sína.
Ingibjörg Björnsdóttir (1880-1966) húsfreyja í Bclgsdal
í Saurbæ ásamt manni sínum Magnúsi Guðmundssyni
og Hólmfríði, Maríu og Jóakim börnum þeirra.
Og þar kom að hann flutti aftur norður um 1880
og átti þar sín síðustu ár, býsna sáttur við sitt. Konu
sína, Ingibjörgu, missti hann 66 ára gamla árið 1883.
Ólafur lést 77 ára gamall árið 1898 og var hress fram
undir það síðasta. Og áfram orti hann og drakk:
Ekki er breytnin ektafín,
eykst því margur vandinn,
að svona skuli svelgja vín
sjötugur karlfjandinn.
Síðustu árin bjó hann hjá Ólínu dóttur sinni á
Tannstöðum. Stuttu áður en hann lést 1898 var
lokið smíði nýs íbúðarhúss á Tannstöðum og fólkið
fagnaði með dansi og söng. En þá var bleik brugðið,
Ólafur hættur söng og dansi og ofbauð bæði fínheitin
á húsinu og tilstandið. Þá orti hann:
Dýr er viður
dýrt er smiði að halda.
Lítt að styður lífsþörfum
leikhúsið á Tannstöðum.
Stuttu seinna hné hann niður, varð bráðkvaddur
í stiganum í nýja húsinu. Hann var jarðaður á Prest-
bakka þar sem grasið grær á ómerktu leiði hans.
Giftust innfæddum
Þegar 20. öldin gekk í garð voru þau öll horfin af
sjónarsviðinu Norðlendingarnir og Húnvetningarnir
Ingibjörg, Ólafur, Guðfinnur og Hólmfríður og
sonurinn og tengdasonurinn Björn hvíldi einnig í
kirkjugarðinum. Aðeins Agnes langamma mín var
eftir af Norðanmönnunum og hún átti eftir að þreyja
þorrann og góuna í rúm fjörutíu ár eftir lát Björns
bónda síns. En Breiðafjörðurinn var fyrir löngu orð-
inn hennar, þar átti hún lungann af sinni starfsævi
og lífi og þar var hún umvafin börnum sínum og
barnabörnum til hinstu stundar.
Og „önnur kynslóð tekur við af hinni“ eins og
Tómas sagði forðum. Af 15 börnum Björns og
Agnesar, sem lögðu á heiðina forðum daga, komust
http://www.vortex.is/aett
7
aett@vortex.is