Landneminn - 15.05.1955, Side 9
UNGRA SKALDA
ur varla samtímann, segi óg: mér
er nær aS halda að íslendingar
hafi aldrei verið fjær því að vera
samtímamenn sinnar aldar en ein-
mitt nú á 20. öld, þrátt fyrir marg-
lofaðar framfarir og flugsamgöng-
ur við Róm og Venezuela. Þjóðar-
leiðtogar okkar eru aflglapar á torg-
um heimsins og leika fífl á alþjóða-
samkundum, þjóðlíf okkar er en
djávla loppcirkus eins og svíi nokk-
ur sagði um Rvík, menningarlíf
okkar er holdningslaust — og hver
getur ásakað ykkur skáld fyrir það
að þið hafið ekki sem bezta holdn-
ingu, þegar svo er undir ykkur
púkkað ?
AS svo mæltu óska ég þér góðs.“
U ndirskrift.
Postskriptum: Við yfirlestur sé
ég að nokkru má bæta við, til að
skýra það sem að framan er sagt.
Ég hef reynt að líta hlutlaust á
bókina, ég trúi ekki á neina stefnu
eða isma í skáldskap, uppáhalds-
kvæði mín eru úr ólíkustu áttum,
kannski er ég ek'ki einusinni Ijóða-
unnandi. Það yrði alltof langt mál
að rekja það sem mér líkar ekki,
benda á stælingar sem ég þykist
hafa séð, en ég ætla stuttlega aS
skjamba hvern um sig:
(15 af 20 höfundum bókarinnar,
nafngreindir í bréfinu) . . . „eru ekki
ljóSskáld að eðlisfari, þótt sum
þeirra séu kannski hagmælt eða hafi
verið. Þetta fólk ætti heldur að
skrifa smásögur eða rómantískan
prósa, essays, eða yrkja í Spegilinn,
eða hafa vit á því að vera ekki að
basla við það sem það getur ekki,
eða yrkja bara til heimilisbrúks og
í póesíbækur.
Þá eru hinir réttlátu eflir.
N.N.: Þar þykir mér og hefur
alltaf þótt vanta vítamín í vatns-
grautinn hjá presti: hann er nokk-
ursk. Sig. Breiðfj., glaðhlakkaleg-
ur improvisator, alltof mælskur,
sjálfsagalaus, siglir bilahöfuð’sbyr
fyrir hvaða golu sem er og slamp-
ast kjölfestulaust, en skáld er hann,
bölvaður. Hann mun þó ekki skilja
eftir djúp spor, ef hann tekur ekki
jjyngri skrið ineð árunum.
X. X. er of tröllriðinn af speki
heimsins. Vonandi á maSur eftir að
sjá hann stíga útúr mökkvanum
skrýddan purpuraskikkju mikils
skáldanda.
Y. Y. er alls ekki fullveðja skáld
livað sem M. Ásg. segir, en hann er
breiður fyrir fetann af svo ungum
manni.
Z. Z. er án efa karlmannlegur
karakter, og skáld að eðli, en hon-
um hefur farið sem Rp (þjóðkunnu
skáldi) að kveða sig í sjálfheldu og
verður það líklegast honum að bana
sem höfundi — eins og Rp. — og er
i'llt til þess að vita. I upphafi kann
hann að hafa verið maður til að
stýra sinn eigin kóss, en hann renn-
ir sér í varrsímu Eliots gamla, en
Eliot siglir höf sem .. . fleytu (um-
rædds höfundar) eru ekki fær. Enda
er Eliot fjarskyldastur íslenzku eðli
af öllu fjarskyldu. Þau verk sem Z.
vinnur eftir þetta skera úr um gildi
hans, það sem hann hefur ort er —
því miður — misheppnað, þrátt fyr-
ir gáfur hans, þó mjög sérkenni-
legar.
Þið Au. Au. eruð þeir einu af
þessum mönnum sem ég þekki per-
sónulega, og ætla ég að skera ykk-
ur við sama trog, þótt . þið séuð
reyndar mjög ólíkir ... ég álít að
þessar svokölluðu tilraunir ykkar
með stuðlaleysur eða „nýtt form“
séu hvorugum ykkar samboðnar og
eyðileggi skáldgáfur ykkar með
tímanum . .. Það leiðir ekki gott af
sér að [ivinga rétthendan mann til
að vinna með vinslri hendi störf
sem krefjast ítrustu nákvæmni.“
Sæmundur E. Anderscn:
^JKadut og- tnús
1 grænni lautu
áttu heima
— l>ar sem hrestlr syngja
ljósálfar leika i grasi
aö veldissprota ellífðarlnnar
og blómin svigna
undan bunga
fegurðar slnnar
eltir þú
um engl frelsisins
þltt undralanga skott
Þú syndlr gljáandi brún
í bergvatnl
skyggnist grænum augum
gegnum myrkur næturlnnar
skoðar allt
í alvöruleysi
þess sem allsnægtanna nýtur
Litla mýsla
-mikið áttu gott.
LANDNEMINN 9