Unga Ísland - 01.07.1931, Blaðsíða 6

54
UNGA ISLAND
hún heyrt foreldrum sínum meira iáf'
en haö, hversu mörg börn þau ættu, op;
hetta var nu þaó níunda. Hún ætlaði
því ekkert aö nefna það, en segja að-
eins að brjefið hefði komió og' hún fengið
kort. En rjett í því hún var að hugsa
um þetta, lá hún endilöng á jörðinni.
Hún hafði hlaupið of hart, og- fest fót-
inn í lyngflækju og dottið. Hún flýtti.
sjer á fætur aftur, en fann dálítið til
í öðrum fætinum. En hvar var brúsinn?
Jú, þarna lá hann rjett hjá þúfunni,
sem Gunna hafði dottið um. Hann hafði
henst af öxl hennar um leið og hún datt.
Hún tók brúsann upp og ætlaði að
þjóta af stað aftur. En — hvað var nú
þetta? Hjartað stansaði í brjósti litlu
stúlkunnar; brúsinn var tómur; tapp-
inn hafði hrokkið úr um leið og hann
datt, og kaffið vökvaði nú hinar þurru
lyngrætur.
Það setti að Gunnu litlu ákafan grát,
hún hnje niður á þúfuna og ætlaöi að
springa af ekka.
»Elsku mamma mín! Ö, að þú værir
nú komin, þá fengi jeg ekki eins ilt fyr-
ir þetta«, andvarpaði Gunna litla. En
mamma hennar var hvergi nálæg ti! að
heyra til litlu stúlkunnar sinnar og
hugga hana. Hún var á landinu stóra
hinum megin við hafið, og stríddi þar
við stóra barnahópinn sinn. Loks herti
Gunna litla upp hugann og fór að hugsa
ráð sitt. Hvað átti hún nú að gera? —
Hvort átti hún að halda áfram út á
engjar eða snúa heim?
En aó fara heim í kot til Guðfinr.u,
og biðja hana að hjálpa sjer? Ætli hún
gæfi henni nú kaffi handa öllu fólkinu?
Já, það var Gunna viss um, hún var alt-
af svo góð vió Gunnu litlu. Og Gunna
var næstum þotin af stað heim i Kot,
en þá mundi hún eftir því, aó Guöfinna
var altaf á engjum um þetta leyti dags.
Ný örvænting greip litlu stúlkuna, og
hún var að því komin aó setjast á þúf-
una og fara aftur að gráta, en hætti
þó við það og hjelt af stað heimleiðis.
»Ö, hvaó jeg fæ ilt fyrir þetta. Og nú
ert þú ekki, elsku amma mín, til að
hugga mig þegar jeg á bágt«. Og Gunna
litla leit til himins, því að hún var alveg
viss um að amma sæti þar og sæi til sín.
Hún var nú komin heim á stöðulinn,
en tók ekki eftir Þórði, sem lá þar með
bók í hendinni og var að lesa. Hann
þurfti að lesa svo mikið, því að hann
ætlaöi að taka próf í haust og hafði kom-
ið sjer þarna fyrir yfir sumarið, til að
geta lesið í næði í sveitakyrðinni Hann
leit upp, er hann heyrói til Gunnu litlu,
og sá óðara að eitthvað gekk aó henni.
»Nei, ertu komin aftur«, sagði hann
eins og ekkert væri um að vera.
Gunna leit á hann tárvotum augum.
»Nei, hvernig stendur á að rósin er
daggvot í þessum steikjandi sólarhita?«
spurði hann glaðlega.
»Jeg — jeg datt«, stamaði Gunna.
»Dattstu? Auminginn! Þú ert öll blóó-
ug á fætinum«.
»Kaffið heltist alt niður, og jeg fæ
svo voðalega vont fyrir það hjá mömmu
og öllum«.
»Vertu ekki að gráta, auminginn litli«,
sagói Þórður, um leið og hann tók Gunnu
litlu upp í fangið og bar hana af stað
heimleiðis. »Við skulum koma heim og
fá fyrirgefningu og annað kaffi í stað-
inn«. Og Þórður bar Gunnu nú á örm-
um sjer heim. Það hafði enginn gert síð-
an amma hennar dó.
Þegar heim kom, var húsfreyja stodd