Unga Ísland - 01.07.1931, Blaðsíða 11

UNGA ISLAND
59
notuðu eld. Jeg- ætla að fara af stað næð
30 potta ílátið, og reyna að ná í vatn.
Jeg veit ekki hvort mjer muni auðnast
það, en ÍDaó verður að skeika að sköpuðu.
Jeg get ekki látið vera að reyna það«.
»En því ekki að lofa mjer að fara«,
sagði Vilhjálmur.
»Það er af mörgum ástæðum, Vil-
hjálmur. En aðáTástæðan er sú, aó jeg
held aó jDjer hepnist það ekki eins vel
og mjer. Jeg ætla að láta á mig fjaður-
hatt og hertýgi skrælingjans, sem f.jell
hjerna inni í virkinu. Jeg ætla ekki að
hafa annað aó vopnum en spjót, þvi að
jeg þarf að vera ljettur á mjer. En taktu
nú vel eftir. Þú tekur frá slagbranda
og hleypir mjer út, síðan lokar þú hlið-
inu vandlega og ert svo á verði að hleypa
mjer inn, þegar jeg kem. Jeg vona að
þú skiljir mig«.
»Já, jeg skil þig, Sæviður. En nú er
jeg fyrst hræddur. Ef eitthvað kæmi
fyrir þig, Sæviður, það væri voðalegt«.
Frh.
Kaupstaðarferðin.
Frh.
»En þú sjerð að þetta er svo mikil
heimska af þjer að vera að keppa heim
í kvöld«, sagði hinn, »fyrst þú mátt
vera hjerna í nótt, og búið er meira að
segja að leggja það fyrir þig. Þú ert þó
ekki feiminn við mig, og jeg skal, ef þú
vilt, segja pabba hver þú ert, og að
bú ætlir að fá að vera hjá okkur í nott,
svo að þú þurfir ekki aó gera það sjálf-
ur«.
Björn þagói ofurlitla stund, en þá
sagði hann: »Nei, þakka þjer fyrir samt,
3eg veit að þú vilt mjer vel, en jeg er
búinn að einsetja mjer að halda heim
í kvöld, og jeg er viss um, að ef þú viss-
ir. hve mikið mig langar til þess, þn
myndirðu ekki telja mig á að vera«.
»Jæja, þá«, sagói kaupmannssor.ur-
inn góðlátlega, »fyrst þú endilega vilt
komast heim í kvöld, þá ætla jeg samt
að reyna aó gera þjer ofurlítinn greiða,
fyrir það sem jeg tafði hig. Þú kemur
nú heim meó mjer og færð þjer að borða;
því að þú þarft þó að fá þjer að borða
áður en þú ferð, og svo á meðan þú ert
að því, fer jeg út í búð til pabba og næ
í þetta, sem þú áttir að kaupa. Þú verð-
ur bara aó segja mjer hvað það er«.
Björn leit bæði undrandi og glaður á
kaupmannssoninn. Það var aðdáanlegt,
hvað hann hafði hitt vel á það, er hon-
um kom best. Hann var einmitt farinn
að skera innan af sulti, og altaf hafði
hann verið að kvíða fyrir þeirri stundu,
er hann þyrfti að fara aó taka út í búð-
inni. En nú var þessu öllu ljett af hon-
um.
»Þakka þjer fyrir«, sagði hann ynni-
lega, »betur að jeg gæti einhverntíma
launað þjer þetta«.
»Ö, þetta er nú ekki mikið að launa«,
sagði hinn, »jeg hefi ekki nema gama.fi
af því, aó geta gert þjer þennan greiða.
fyrst þú ert svona mikið að flýta þ.jor.
Ertu annars ekki orðinn voðalega svang-
ur?« bætti hann við; »en auðvitað hefir
þú haft með þjer nesti«.
Björn svaraði engu; hann kunni ekki
við að segja, að hann hefði ekki smakk-
að nokkurn mat síðan um kvöldið áður«.
Kaupmannshúsið stóð skamt fyrir
innan búðina, og tóku drengirnir skíðið
og stafinn á leiðinni þangað. Þegar þeir
fóru að nálgast húsið, sagði kaupmanns-
sonurinn, að hann byggist við að móðir