Unga Ísland - 01.07.1931, Blaðsíða 7

UNGA ISLAND
55
í baóstofunni og Þóróur flýtti sjer aó
skýra henni frá slysförum Gunnu litlu.
»IIvaóa klaufaskapur er þetta, barn?
Gastu ekki staóió á fótununi, og nú fæ
jeg ilt fyrir aó kaffió kemur ekki. —
Hvaó ætli fólkió hugsi, þegar það fær
ekkert kaffi?«
Þannig ljet hún dæluna ganga yfir
vesalings Gunnu litlu, sem stóð fyrir aft-
an Þóró og þorói ekki aó líta upp.
»Þetta gerir ekkert til, þaó er ekki
annaó en aó hita annaó kaffi, og svo
getum vió farió með þaó bæói«, sagói
Þórur. »Þaó kemur bara svolítió seinna«.
Hann var svo dæmalaust blíóur og ró-
legur, aó húsfreyja Ijet sefast, og fór
aó ráóum hans.
Hálftíma seinna hljóp Gunna litla
upp túnió, en nú bar hún ekki nema syk-
urinn, því aó Þóróur bar kaffibrúsann.
Efst á túninu nam hún staöar, og beió
eftir honum, og þegar hann kom, stakk
hún litlu hendinni sinni í hönd hans og
sagói með barnslegri gleði og þakklát-
semi:
Góói Þóróur, þetta var þjer aó þakka.
0, hvaó jeg er nú glöó, að þetta fór
svona vel og' jeg fjekk engar skammir«.
Kaffió kom heldur í seinna lagi, og
þegar húsbóndinn spurói hverju þaö
sætti, þá svaraói Þórður:
»Hún Gunna litla var aó fá brjef frá
henni mömmu sinni«.
J. H.
Sæviður.
Frh.
Sæmundur tók sjer nú stöóu úti á
pallinum, og var þar einn um hugsanir
sínar. Hohum var þungt í skapi. En
hann hafói mikla lífsreynslu, og var oró-
inn vanur ýmsu mótdrægu. Hann haföi
líka tekió þá föstu ákvöróun, aó taka
með karlmenskulund hverju sem aó
höndum bæri. Hann gerói bæn sína til
Guós, og bað heitt og innilega, aó þau
mættu frelsast úr þessum voða. Vió það
færóist friöur og ró yfir huga hans.
Hann var vióbúinn aó taka því versta,
sem fyrir gat komið, ef svo átti að fara,
aó öóru leyti fól hann sig og sína vernd
þess, sem öllu stjórnar, eins og hann sjer
aó best hentar. I dögun vaknaði SæviÓ-
ur og leysti Sæmund af verói. Hann fór
ekki inn í húsið til að sofa, heldur lagði
sig á kókosgreinarnar hjá Vilhjálmi.
Þegar Sævióur var búinn aó finna stóru
naglana, vakti hann Vilhjálm og baö
hann að hjálpa sjer við að reka þá í
stóra kókostrjeö. Annar þeirra hjelt
vörð, ef ske kynni aó skrælingjar nálg-
uóust, en hinn rak naglana. Eftir tæpan
klukkutíma voru þeir búnir aó reka
nagla upp eftir trjenu, svo aó þeir gátu
lesió sig efst upp í krónuna, þar voru
þjettar greinar, svo aó þeir sáust ekki,
en höfðu afbragós útsýn, bæði út yfir
fjörðinn og til lands. Vilhjálmur hafói
rekió síðustu tugina af nöglunum. Hann
litaðist um frá trjátoppnum og kom svo
nióur til Sævióar og sagði:
»Jeg get sjeð um alt, Sæviður. Þeir
hafa rifió gamla húsió til grunna og
liggja úti og hafa breitt yfir sig her-
klæóin sín. Sumar af konunum eru á
gangi nióur vió bátana, sem liggja h.ier
og þar í fjörunni«.
»Þeir hafa rifiö húsið, til þess aó ná
í járnnaglana, þaó skal jeg' ábyrgjast«,
sag'ói Sævióur. »Sástu nokkuó af hinum
dauóu?«