Unga Ísland - 01.12.1939, Blaðsíða 7

UNGA ÍSLAND
143
hefir konungur fjallanna fyrr reynt hin
sáru bit óblíðra örlaga.
— Það er minningin, sem enn í
dag lætur hann vikna í skapi, þótt síð-
an séu liðin mörg ár. Minning, sem
hittir viðkvæman streng í brjósti hins
harðgera dýrs, brjósti hans, sem alla
jafna virðist sneyddur allri tilfinningu
og miskunn. Hún vakir fyrir honum,
en er skilningi hans ofvaxin, hann reyn-
ir heldur ekki að skilja, en þessi minn-
ing, sem á grun sinn í atburði frá
liðnum dögum, hefir þó mótað líf hans
að nokkru, vakið hann til þess eðlis,
sem innst bjó, breytt meinlitlum
heimskingja í viturt, blóðþyrst og
grimmt rándýr.
Það var bjartan vordag. Allur gróð-
ur var í örum vexti og öræfin voru
sem óðast að kasta vetrarbúningi sín-
um og klæðast að nýju — í sumar-
skraut. Mosinn ilmaði og f jallajurtirn-
ar glitruðu í sólskininu.
Um hádegisbilið stekkur hvítur ref-
ur léttilega yfir heiðina, honum miðar
vel áfram, þótt hann hafi talsverða
byrði meðferðis. Enn á ný hefir hann
hætt sér í námunda við byggðina og
tekið ránsfeng sinn næstum því fyrir
augum bóndans hinu megin við heið-
ina, bóndans, sem gætti fjár síns vand-
lega og hugðist að geta afstýrt hinu
tíða hvarfi unglambanna úr fjárhjörð
sinni undanfarna daga, á þann hátt.
En hann fær ekki að gert, og í dag
hefir hvíti f j allarefurinn, sem ekki veit
hver hætta ef til vill bíður hans á þess-
um slóðum, heimsótt fjárhópinn enn
þá einu sinni og haft á brott með sér
eina svarta lambið úr hjörðinni, lamb-
ið, sem fæddist á síðastliðinni nóttu.
En rán svarta lambsins er stór sig-
ur fyrir unga faðirinn, sem ber varm-
an líkama þess yfir heiðina og heim til
móðurinnar, sem annast börnin hans,
fjóra yndislega yrðlinga, í moldargren-
inu þeirra austan í Hjallbólum.
Og „Rebbi“ litli nálgast heimili sitt;
hann er hreykinn, en móður af áreynsl-
unni. Svo nemur hann skyndilega stað-
ar — og hlustar. Hann leggur ekki frá
sér hina dýrmætu byrði. Og innan úr
óbyggðinni heyrir hann hvellt hljóð;
svo er allt þögult á ný. Svo hraðar hann
ferðinni ;hvíta loðna skottið dregst með
jörðinni og hálsinn er dálítið sveigður
til hægri hliðar. Látbragð hans er stolt,
fótatakið létt og mjúkt.
Enn nemur hann staðar til þess að
hlusta, og þá berst til eyrna hans hljóð,
sem hann þekkir vel; skerandi ýlfur
hans eigin barna. Og hin föðurlega um-
hyggja vaknar í eðli hans, sterkari en
f-yrr. Hann finnur hjá sér nýja köllun
til þess að hraða sér heim, eins og
honum er unnt. Hann .æðir áfram og
gætir einskis, því að hann er öruggur
og enginn er óhræddari og óvarkárari
en hann. Svo er hann rétt kominn heim.
Leið hans liggur eftir mosavaxinni
flatneskju, fram undan eru nokkrir
stakir steinar á víð og dreif. En
hvernig á hann að gruna, að einmitt
þarna sé hættusvæðið? Löngun hans er
hrópandi: Áfram. Heim. En skyndilega
beinist athygli hans í aðra átt. Hin
næmu augu hans hafa veitt eftirtekt
einhverri dökkri þúst við einn stóru
steinanna fram undan. Það ber afar-
lítið á þessu, en það er samt eitth'vað
óvanalegt. Máske hefir örlítil hreyfing
vakið athygli hans? En samt sem áður
er þetta nóg. Fjallarefurinn í öllum sín-
um myndugleika, nemur andartak stað-