Unga Ísland - 01.12.1939, Blaðsíða 22

158 __________________________________
ert hræddur, strákur! — Hræddur eins
og stelpa. Grímur gamli sagði þetta
kalt og háðslega og spýtti um tönn
— tví! —
— Jæja, var hann hræddur? Og ef
þeir kæmust nú lifandi í land? Mikið
yrði víst hlegið að honum og honum
strítt!
Hugsunin um Kalla Smiðs læddist að
honum á nýjan leik. Hann gat svo sem
vel gert sér í hugaríund ertn’:sbrosið
hans, ógeðslegt og breitt, svo að allar
skögultennurnar komu í ljós.
Nú risti báturinn dýpra. — Sjórinn
sauð og vall umhverfis þá, eins og
mjólk í potti. Þeir voru komnir inn í
röstina við Hornið.
— Gættu að fokkuskautinu, strá-
ur! Gættu þess, segi ég!
— Jú, nú skildi Grímur litli til fulls.
— En það var eins og honum létti ofur
lítið að vita það með vissu. Já, nú var
það augljóst mál, að frá þessari hættu
slyppu þeir aldrei lifandi. Nú var það
ákveðið: þeir áttu að farast.
Hann veitti því allt í einu athygli, að
hann var ekkert hræddur meir. Nei,
hann var ekkert hræddur. Hann endur-
tók hvað eftir annað í lágum hljóðum
fyrir sjálfum sér: Ekkert hræddur:
Alls ekkert hræddur. — Hræddur?
Nei, það skyldi aldrei spyrjast. Hann
beit á jaxlinn og einblíndi á andlit afa
síns, þarna þar sem hann sat við stýrið,
en andlit hans var bara hart og kalt
ásýndum. Þó lá einhver einkennilegur
glampi í augunum.
Grímur litli hélt um fokkuskautið
með báðum höndum. Hann sveið í lóf-
ana.... Hann sá að það blæddi, — en
um brjóst hans leið heit, sterk bylgja
af gleði. Hann skvldi ekki bugast. Bát-
urinn var hálfur af sjó. Hann veitti því
-------------- UNGA ISLAND
eftirtekt, að sjómennirnir voru fölir.
Og fáum metrum fyrir framan þá dun-
aði brimgarðurinn við Hornið. Hattur-
inn fauk af honum, en hann skeytti því
engu. Hann dróst saman í hnút af
áhuganum. Og sál hans og líkami sam-
ein.uðust í eina stálharða kröfu: — Ég
skal! Ég skal!
Hinsta bylgjan kom æðandi, skall yfir
bátinn og hálffyllti hann.
Svo liðu þeir inn á kyrran sjó; inn-
fyrir Hornið.
Þá hló Grímur litli.
Uppi í fjörunni snýtti Grímur gamli
sér, svo að kvað við hátt. Svo þuklaði
hann eftir tóbaksdósunum, fékk sér
duglega í nefið og hló stuttan, kaldan
hlátur. Síðan hóstaði hann nokkkrum
sinnum, sneri tóbaksdósunum milli
fingra sér og smákímdi.
— He, rumdi í honum. Ef þessi
hnokki verður ekki sjómaður með tím-
anum----------
Það rumdi í honum á nýjan' leik og
hann fékk sér dálítið meira í nefið,
áður en hann lauk við setninguna.
Þarna rétt hjá stóð svo Grímur litli
í sjóstígvélum og olíubuxum. Og við
hlið hans lítil stúlka með jarpa lokka
og beitti lóð. Grími litla varð litið til
hennar, og hann roðnaði. Glettnisleg,
grá augu hvíldu á honum með dular-
fullu augnaráði.
S. J. þýddi.
Kennarinn: Hvað gerði Skarphéð-
inn, þegar Kári stökk út úr bálinu á
Bergþórshvoli?
Dengsi: Hann dó.
Kennarinn: Já, en ...
Dengsi: Það var það síðasta, sem
hann gerði.