Unga Ísland - 01.01.1941, Qupperneq 12

þessu móti ætlaði mörðurinn að vinna
á sér. Hann skipti því um aðferð, fór
stóran sveig aftur á bak og nálgaðist
þannig særða dýrið, sem lá við veginn.
Mörðurinn elti hann þangað, en ekki
lengra og refurinn mjakaði sér. aftur á
bak yfir skurðinni og upp á veginn. Nú
þóttist hann eiga bráðina vísa.
En í þessum svifum komu ókunnu
refirnir á harðahlaupum og tófan hans
á eftir þeim. Fremsti refurinn greip
særða mörðinn og hljóp burtu með
hann. Urrandi af gremju og vonbrigð-
um hljóp hann að og ætlaði að hrifsa
bráðina til sín, en þessi máltíð var
einnig tekin frá honum. Bælið í snjón-
um og nokkrir blóðdropar voru það
eina, sem eftir var, en refirnir tveir,
sem bráðinni höfðu náð, hurfu út í
myrkur skógarins. Viti sínu fjær hljóp
hann aftur yfir skurðinn og ætlaði nú
að jafna um mörðinn, hvað sem það
kostaði, en hann var þá einnig horfinn.
Þegar leið að morgni, voru refahjón-
in á ferli í lágskóginum, óð af hungri.
Þau röktu árangurslaust slóðir ýmissa
dýra, en þau náðu ekki í neitt, þó að
þau yrðu vör við bráð á stöku stað.
Allt í einu urðu þau vör við nýjan
þef. Þau fundu reyndar með þeffærum
sínum, að þetta var maður á gangi í
skóginum, samt læddust þau á eftir hon-
um.
Maðurinn var óhræddur og kvíðalaus,
þótt hann væri einn á ferð í þögulum
skóginum. Hann vann í malargryfju
handan við skóginn og hafði oft farið
þessa leið til og frá vinnu sinni. Það
rnótaði óljóst fyrir veginum í myrkr-
inu og víða voru djúpar fannir. Stund-
um rak hann sig á trjágreinar, sem
slúttu yfir veginn, og þá komu snjógus-
urnar niður yfir hann, ofan úr liminu.
Allt í einu fannst honum eitthvað vera
að læðast inn á milli trjánna meðfram
veginum. Honum varð hverft við, en
þegar hann heyrði ekki annað en nið-
inn í vetrarstorminum og þytinn í
trjánum, þó hann leggði við hlustirnar,
varð honum rórra. Þá huggaði hann sig
við, að þetta hefði ekki verið annað en
ímyndun og hélt áfram.
Ekki hafði hann gengið lengi, þegar
hann hrökk við á ný. — Var hann ekki
einn á ferð hér? Nú hafði hann heyrt
greinilega, að eitthvað hreyfðist í snjón-
um við veginn. Eitthvað var hér á seyði.
Þetta var ömurlegur staður í nætur-
myrkrinu og kuldanum, og þessum
napra vetrarstormi. Hann staðnæmdist,
hlustaði, en heyrði ekkert. Hann tók að
berja sér, bæði til að hita sér og líka
til að herða hugann gegn öllum kveifar-
legum hugsunum. Höggin bergmáluðu
í skóginum og nú var ekki um að vill-
ast, bak við næsta tré heyrðist ótt og
títt fótatak.
Maðurinn lét hendurnar síga, gekk
fram á vegarbrúnina og sveigði tvær
greinar til hliðar, svo að hann gæti at-
hugað þetta nánar. I sama bili sökk
hann niður í snjóinn upp að mitti og
um leið sá hann einhverju bregða fyrir
í myrkrinu og hverfa. — Það var víst
hollast að vera á veginum.
Maðurinn var nú kominn þvert í
gegn um skóginn, og þegar skógarjaðr-
inum sleppti, þóttist hann vera hólpinn.
En þegar hann sneri sér við og horfði
til baka, sá hann greinilega móta fyrir
tveimur stórum dýrum, sem læddust í
humátt á eftir honum. Honum varð svo
hverft við, að það var eins og kaldur
straumur færi gegn um hann. En þeg-
ar hann sá, að þetta voru bara tveir
refir, varð honum rórra.
Þetta voru refahjónin.
6
UNGA ÍSLAND