Unga Ísland - 01.01.1941, Qupperneq 13

En tortryggilegt var þetta samt. Ekki
voru refir vanir að elta menn. Maður-
inn reyndi að reka þau burtu með óp-
um, en sulturinn hafði gert þau óð og
uppvæg. Refurinn hljóp fram í stað
þess að hörfa til baka og var sem eldur
brynni úr augum hans. Þá byrsti mað-
urinn sig enn meir og kastaði snjó í
dýrin. Þau véku lítið eitt frá en komu
brátt aftur. Tófan fór í sveig fram hjá
manninum og ætlaði ausðjáanlega að
ráðast aftan að honum og refurinn
gerði sig einnig líklegan til áhlaups.
En dýrin hikuðu samt við að láta
skríða til skarar. Hræðsla þeirra við
manninn var nóg til þess. Hann komst
klaklaust niður í malargryfjuna og tók
til starfa. Refirnir lögðust á gryfju-
barminn og fylgdu hverri hreyfingu
hans með grimmilegu og gráðugu
augnaráði, titrandi af hunguræði. Mað-
urinn fór strax að kvíða fyrir heimferð-
inni.
Um hádegið tyllti hann sér niður,
opnaði nestisílát sitt og fór að borða.
Refirnir urðu órólegir og risu upp. Ef
til vill hafa þeir fundið matarþefinn.
Maðurinn þreif skófluna og ætlaði að
verja sig með henni, en þá heyrðist
hundur gjamma einhvers staðar í
grennd. Refirnir sperrtu upp eyrun og
hlustuðu. Gjammið heyrðist aftur og
virtist nú vera nær. Tófan laumaðist
þá burtu og refurinn fór bráðlega á eft-
ir henni. Hvorugt þeirra sá maðurinn
aftur, það sem eftir var dagsins.
Óskar Þórðarson frá Haga
ÚR KVÆÐI SMIÐSINS
Sú eina þrá var mér i blóðið borin,
að berja járn og þynna rauðar eggjar.
Við smiðjueldinn stóð ég störfum hlaðinn
við stálsins neistaflug til gólfs og veggja.
Um hendur minar logar eldsins léku
og leiftrum brá á föla kinn og vanga.
Og þá var tíðum sviðinn sár i augum
í svörtum reykjum vinnudagsins langa.
pó hönd sé kreppt og bakið orðið bogið
og bólgnir hvarmar, augun veik og sljó —.
Ég á til grafar marga hlýja minning
frá minni smiðju, þegar lífið hló. —
Ég hlaut þá gjöf, sem gæfu mesta veitir
og gleði þá, er aldrei verður máð.
Hún er: að geta svalað köllun sinni,
þótt settu marki verði aldrei náð.
UNGA ISLAND
-7