Unga Ísland - 01.01.1941, Qupperneq 15

holu sína rétt hjá húsinu þínu, eða að
þú fengir köku úr strútseggi til morg-
unverðar.
Lengst af voru Hudsonsbræðurnir
frjálsir eins og fuglinn. Þeir riðu marg-
ar mílur yfir síétturnar og heimsóttu
nágrannana, sem bjuggu langt í burtu.
Á einum búgarðinum var taminn
strútur, sem Villa þótti mjög gaman
að.
Fuglinn fékk að leika lausum hala
úti, en eigendur hans vildu ekki hleypa
honum inn í húsið, því hann hafði þann
ljóta sið, að gleypa allt, sem var úr
málmi, svo sem peninga, skeiðar og
jafnvel skæri. Þegar fólkið var inni,
beið strúturinn rólegur nálægt glugg-
anum eftir því, að einhver kæmi út.
Hann undi sér vel meðal mannanna
og virtist líta niður á aðra fugla og
önnur dýr.
Hann elti drengina út í aldingarðinn
og var síbetlandi um ferskjur, eftir að
þær voru fullþroska. Villa þótti gaman
að gefa honum og horfa á, hvernig stór-
ir bitarnir mjökuðust smám saman nið-
ur langan hálsinn.
Strúturinn var líka þátttakandi í ein-
um skemmtilegasta leiknum þeirra.
Þeir þóttust vera á veiðum með litlu
strákunum á búgarðinum og notuðu
vopn, sem var kallað „bola“. Það var
seigur strengur með snúð úr blýi eða
léttum við á hvorum enda. Minni hnúð-
urinn er hafður í lófanum en hinum er
sveiflað. Svo er „bölan“ látin þjóta að
dýrinú, sem veiða á, en snúran vefst af
sjálfu sér utan um hvað sem fyrir
verður.
Leikurinn fór fram standandi og
Villi var oftast nær strúturinn, því
hann var svo fljótur að hlaupa. Hann
hentist af stað og drengirnir sveifluðu
„bolunum" sínum. Sá, sem vann fyrst,
átti að láta veiða sig í næsta leik.
Það var enginn skóli á gresjunni. En
einn morgun var uppi fótur og fit hjá
Hudsonsbörnunum, því þeim var sagt,
að þau ættu að læra á hverjum degi.
Maður nokkur, Frigg að nafni, átti
að kenna þeim. Og það var skrítinn ná-
ungi. Hann var allra geðþekkasti mað-
ur við matborðið, en hræðilega geðill-
ur í skólastofunni. Börnin gátu varla
trúað því, að það væri sami maðurinn.
Eitt sinn kom gömul kona heim til
þeirra. Hún kvaðst vera búin að aka
tuttugu og fimm mílur; hana hefði
langað svo mikið til að hitta granna
sína. Hún var í skrítnum fötum og rödd
hennar var hörð og ellileg, en það var
mjög gaman að hlusta á tal hennar.
Þegar tedrykkjunni var lokið, fylgdu
börnin henni út að hliðinu og sáu þá,
að hún var engin önnur en herra Frigg.
Hann hafði einu sinni verið leikari og
hann lék gömlu konuna svo vel, að öll
fjölskyldan var hrifin af.
Einn morguninn varð Frigg svo
reiður við nemendur sína, að hann barði
um sig með svipu. En í sömu andránni
kom móðir barnanna í dymar.
Það var síðasta kennslustundin hans
hjá Hudsonsbörnunum.
Þá var hann búinn að vera hjá þeim
í hér um bil hálft þriðja ár.
Næsti kennari þeirra var Irlending-
ur, sem var að sama skapi geðgóður og
Frigg hafði verið skapvondur.
„Það er ljómandi veiðiveður í dag“,
var einhver drengjanna vís til að segja.
Og kennarinn, sem helzt hefði alltaf
viljað vera á einhverju randi, fór strax
á fund foreldranna og bað um frí hálf-
an daginn.
„Bömin hafa verið svo dugleg í
I NGA ÍSLAND
9