Unga Ísland - 01.01.1941, Síða 16

morgun, að þau mundu hafa gott af að
vera svolítið meira úti“, sagði hann
alltaf.
En dag nokkurn fór þessi kennari
líka og börnin fengu þriðja og síðasta
kennarann. 1 þetta sinn var það ungur
og gáfaður maður, sem fékk þau til að
stunda námið og þykja gaman að því.
Annars hafði Villi aldrei verulega
gaman af bókum, þegar hann var
drengur. Honum þótti miklu meira
gaman að sitja klukkustundum saman
og bíða eftir því að sjaldgæfur fugl
kæmi í hreiðrið sitt. Hann var mjög
sólginn í að kynna sér lifnaðarhætti
fuglanna.
Eldri bræður hans reyndu að notfæra
sér þessa ástríðu hans til að hrekkja
hann. Þeir veiddu algengan stara og
máluðu sumar fjaðrirnar á honum
þannig, að hann varð mjög torkenni-
legur.
Næst, þegar Vill kom inn, spurðu
þeir: „Sástu fleiri fugla í dag? Segðu
okkur frá þeim“.
Honum þótti mjög vænt um áhuga
þeirra og hann lýsti þeim fuglum, er
hann hafði séð.
„En sástu enga sjaldgæfa fugla?“
„Nei“.
Þannig gekk það í nokkra daga.
Villi minntist aldrei á málaða fugl-
inn og að síðustu játuðu bræður hans
fyrir honum, hvað þeir hefðu gert. Þeir
urðu því sjálfir fyrir gabbinu.
Um þessar mundir datt einum drengj-
anna í hug, að það væri nógu gaman
íyrir fjölskylduna að koma sér upp
litlu heimilisblaði.
Hann tók sterka blikkdós og gerði
rifu í lokið á henni. Svo sagði hann
systkinum sínum að hvert þeirra ætti
að skrifa sögu eða grein og stinga í
dósina.
Villi átti að skrifa um fuglana.
Allt virtist vera í bezta lagi, þegar
ritstjóri Blikkdósarinnar kallaði ungu
rithöfundana á fund sinn.
Hann var önnum kafinn við að afrita
handritin með sinni fögru rithönd, og
hann sýndi þeim það, sem hann var bú-
inn með, en þau fengu ekki að snerta
það.
„En þetta er alltof erfitt fyrir mig“,
sagði hann, „bæði að kaupa pappírinn
og allt annað. Ég legg því til að hvert
okkar leggi til svo sem 25 aura af vasa-
aurunum okkar. Ykkur munar ekkert
um það og ég annast alla vinnuna hvort
sem er“.
Flestir féllust á að þetta væri rétt, en
yngsti bróðirinn, sem var sjö ára, neit-
aði að vera með. Hann vildi ekki leggja
einn eyri fram.
„Gott og vel“, hrópaði ritstjórinn,
„þá geturðu ekki ski'ifað í blaðið".
„Ég kæri mig ekkert um að skrifa í
það“, sagði litli drengurinn.
Hin reyndu að tala um fyrir honum,
en þegar það reyndist árangurslaust,
ákvað ritstjórinn að reyna aðra leið og
sagði:
„Ég er þegar búinn að skrifa rit-
stjórnargreinina, en ég ætla að skrifa
aðra um þig. Þér verður lýst sem úr-
þvætti, allir munu benda á þig og
skamma þig og vera hissa á því, að
þeim skyldi nokkurntíma hafa verið
hlýtt til þín“.
Svona hélt hann áfram þangað til litli
anginn var orðinn niðurlútur og fór
grátandi út úr stofunni. Og seinna um
daginn lék hann sér ekki með hinum
börnunum, en læddist burtu og fann
blikkdósina.
Hann fór út með hana, braut af henni
lokið og reif handritin í tætlur. Þegar
10
UNGA ÍSLAND