Unga Ísland - 01.01.1941, Síða 24

hafði öðrum hnöppum að hneppa og
stökk fram úr bæli sínu og út í nátt-
myrkrið. Kapphlaupið var byrjað.
Á sama tíma og þetta gerðist, lá Óli
ostagerðarmaður og bylti sér á hálm-
fletinu í kofanum sínum. Hann hafði
farið snemma að hátta þetta kvöld, eft-
ir að hafa gefið kúnum, geitunum og þó
sérstaklega svarta hananum sínum.
Óli bjóst við að sofna strax, en svefn-
inn vildi ekki koma til hans í þetta sinn
og þess vegna lá Óli nú og bylti sér.
Klukkutími leið eftir klukkutíma. Óli
leit út um gluggann. Stjörnur himins-
ins voru teknar að fölna og máninn var
horfinn.
Nóttin var á förum.
Óli kraup á kné á köldu steingólfinu
sínu og bað til guðs, að svarti haninn
færi að gala.
Dagsljósið varð skýrara og skýrara
í hinum litla glugga. Og brátt sá Óli
að allar stjörnurnar voru horfnar. —
Morgunroðinn færðist upp á himinninn
og allt í einu kysstu sólargeislarnir kof-
ann hans Óla. Dagurinn var kominn.
Þá fyrst opnaði svarti, feiti haninn
hans Óla augun og gól letilega . Við það
hljóð þaut Óli út úr kofanum sínum —
út í sólskin hins nýja dags — fyrsta
dags júní-mánaðar.
Óli hentist í gegnum greniskóginn, er
umkringdi kofann hans, og áfram upp
yfir grösug háfjallaengin blá af maríu-
stökkum og gul af sóleyjum. Sólin skein
skært og blítt á bláum himni. Áfram,
áfram. Hann þaut meðfram tæru fjalla-
vatninu, þar sem mörg dýr voru að
svala þorsta sínum, en Óli mátti því
enga athygli veita. Ekki í þetta sinn. —
Hann næstum flaug yfir jörðina. Á
hverri mínútu bjóst hann við að sjá
Felix bera við himin á næstu fjalla-
brún. En nei, ekki var það. Ekki ennþá.
Hver taug í líkama Óla var stríðþanin
til hins ítrasta og hann hljóp áfram án
afláts, óþreytandi, vonglaður og þó —
þó milli vonar og ótta. Yfir engi, upp
hæðir, niður hæðir, upp hæðir aft-
ur og niður á ný. Þannig hljóp Óli stöð-
ugt í áttina til Uri.
En allt í einu — já allt of fljótt kom
hann auga á einhwrn dökkan díl á
hreyfingu þarna uppi í fjöllunum. Hann
var í engum vafa: Þetta var Felix.
Og það var Felix. Felix, sem farið
hafði af stað löngu fyrir dögun. Og nú
var hann kominn hingað. Kominn hing-
að alla leið yfir Grænu Alpana og meira
en það. Hið góða og frjósama land var
þar með tapað Glarus að fullu og öllu.
Hlaupararnir nálguðust nú óðfluga,
og að síðustu mættust þeir hjá kletti
einum.
Sigurgleðin ljómaði á andliti Felixar
og hann kallaði háðslega.
— Halló, Óli, þú mikli fjallgöngu-
garpur! Komdu nú sæll! Hvað hefirðu
annars verið að gera allan þennan tíma.
Óli ostagerðarmaður? Varstu að mjólka
beljurnar þínar eða gefa pútunum? —
Nei, þú hefir náttúrlega verið að búa til
osta!!
Óli svaraði þessu engu. Hann var að
hugsa um þjóð sína og um það, hverju
hann hafði tapað. Hann hafði tapað
miklu.
— Jæja, Óli, sagði Felix, þér hefði
verið nær að gefa þig ekki fram til
þessa, en hugsa bara um ostana þína,
eins og hingað til. Nú munu jafnvel
börnin fyrirlíta þig og kasta steinum
aö þér.
Óli hafði setzt á stein og það var
myrkur hryggðarskuggi yfir svip hans,
er hann sagði dapurlega:
— Svarti haninn' minn galaði ekki
fyrr en þetta. Sólin var komin upp.
UNGA ÍSLAND
18