Unga Ísland - 01.01.1941, Qupperneq 25

— Ha, ha, ha, ha, hló Felix. Þú ættir
að tíekra meira við skepnurnar þínar.
Feitur hani galar ekki snemma. Það
ættu allir að vita. Ég svelti minn.
Óli gat engu svarað. Hann hefði með
engu móti getað hugsað sér að svelta
dýrin sín, hvað sem í húfi hefði verið.
— Felix, sagði hann loks, þú hefir
haft hamingjuna með þér, því að nú
hefir þú unnið meira land fyrir Uri en
þér og nokkrum þinna manna hefði get-
að til hugar komið. Þú hefir unnið land,
sem hingað til hefir tilheyrt Glarus og
það svo lengi sem elztu menn muna.
Sýndu nú drengskap og gefðu mér
tækifæri að vinna nokkuð af því aft-
ur.
— Hvað segirðu? anzaði Felix. Tæki-
færi! Hafðir þú ekki tækifæri ? Hvernig
fór?
En Óli hélt áfram í sama dúr:
— Jú, Felix, gefðu mér tækifæri enn.
Ég skal gera samning við þig. Lofaðu
mér að bera þig á bakinu til baka hér
upp í fjöllin. Þar, sem ég gefst upp og
get ekki lengur borið þig, þar skulu
landamerkin vera eftirleiðis. Þú veizt,
að ég mun aldrei geta borið þig mjög
langt, eins stór og þú ert. Þú hefir öðl-
azt mikla hamingju, og þú neitar mér
ekki um þetta.
Felix var að vísu uppvöðslusamur og
raupari fram úr hófi, en hann var ekki
neitt illmenni að eðlisfari. Hann fann,
að hamingjan hafði verið honum hlið-
holl og honum virtist, að þessi spölur,
sem Óli bæri hann til baka, gæti aldrei
gert mikið, hvorki til né frá, svo mikið
land var hann búinn að vinna. Hann
*
sagði því eftir augnabliks þögn:
— Jæja, Óli, þetta er samningur, og
þetta er þitt síðasta tækifæri, mundu
það. Þú tekur mig á bakið og við skul-
UNGA íSLAND
um sjá, hve langt þú getur borið mig.
Ég er þungur eins og uxi.
Án þess að segja eitt einasta orð, tók
Óli Felix á bak sér og þrammaði af
stað. Felix var mjög langur og fætur
hans drógust með jörðu. Felix stríddi
Óla með öllu hugsanlegu móti, hæddi
hann og kvaldi.
„Nú var Óli farinn aö fara hægara“.
Brátt varð leiðin á brattann, sleip
og grýtt. Steinarnir skrikuðu undan fót-
um Óla, er hann tók að klöngrast upp
fjallshlíðina með hina þungu byrði.
En Óli lét sig ekki. Hann var miklu
sterkari en Felix gat búizt við af svona
litlum manni. Hann hafði auk þess æft
sig mjög fyrir kapphlaupið, og var nú
vel upplagður. Hinir sterklegu fætur
hans klifu hærra og hærra upp fjallið,
þótt hægt gengi.
Felix var löngu hættur að stríða Óla
og steinþagði, því að smátt og smátt
nálguðust þeir tindinn. Og í hlíðunum
hinum megin þar var hið frjósama
Græn-Alpaengi.
19