Bændablaðið - 15.05.2001, Blaðsíða 7

Þriðjudagur 15. maí 2001
BÆNDABLAÐIÐ
7
„Ég hef í þessari skýrslu minni
drepið á helstu mál sem verið hafa
í gangi síðastliðið starfsár, en þó
er það ævinlega svo að ekki
verður allt tíundað sem gert er.
Þau sex ár sem ég hef starfað sem
formaður BSSÞ hafa verið mér á
margan hátt mjög lærdómsrík og
ánægjuleg og ég hef reynt að
sinna þessu verkefni eins vel og
nokkur kostur hefur verið. Segja
má að nokkuð hafi komið á óvart
hversu umfangsmikið starfið hef-
ur verið og hve tímafrekur hinn
ósýnilegi þáttur er, þ.e. lestur
ýmissa gagna og að kynna sér mál
sem eru efst á baugi á hverjum
tíma. Allnokkrar breytingar hafa
orðið á starfseminni þessi ár og
verið bryddað uppá ýmsum
nýjungum sem sumar hafa fest sig
í sessi en aðrar ekki. Reynt hefur
verið af fremsta megni að sýna
gætni í fjármálum sambandsins og
eins og fram kemur í reikningum
þess stendur það allvel fjárhags-
lega. Ráðunautaþjónustan skilar
okkur talsvert hærri upphæð til
baka en við lögðum til hennar í
upphafi. Þau ár sem ég hef verið
formaður hafa þeir tveir meg-
inþættir sem búnaðarsamböndum
er ætlað að sinna, þ.e.a.s. félags-
legi þátturinn og fagþjónusta sem
ráðunautar inna af hendi, verið
aðskildir og þess vegna fleiri
verkefni komið inná borð til
stjórnar sem ráðunautar sinntu
áður. Víða er það nú svo að báðir
þessir þættir eru nánast alveg í
höndum ráðunauta og bændur
vilja lítið af þeirn vita sem er
óskiljanlegt því að bændur eiga
þessa starfsemi, ráða henni, bera
ábyrgð á henni og mega því ekki
sitja hjá og ætla öðrum að sjá um
sín mál.“
(Úr ræðu fráfarandi for-
manns Búnaðarsambands S.-
Þing, Ragnars Þorsteinssonar í
Sýrnesi, sem hann flutti á aðal-
fundi BSSÞ).
Úr húsasafni Þjóðminjasafnsins
u Stóru-Akrar í SkagafirQi
Hann Guðmundur Jón Jónsson,
Berjanesi í V.-Landeyjum, var að
plægja þegar Bændablaðið átti
leið hjá á dögunum. Þess má geta
að það hellirigndi og sunnan-
strekkingurinn lét öllum illum
látum þegar myndin var tekin.
Guðmundur sagði að túnið hefði
kalið illilega fyrir nokkrum árum.
Á staðnum standa leifar bæjar sem Skúli Magnússon fógeti lét byggja á árunum 1743-45 er hann var
sýslumaður í Skagafirði. Það sem eftir stendur eru bæjardyr og stofa sem notuð var sem þingstofa en milli
húsanna liggja leifar ganga. Timburgrind húsanna er af stafverki og þilgerð er þar forn. í húsunum er einnig
að finna merka viði úr eldri húsum, marga hverja prýdda skreytistrikum. Þjóðminjasafn tók bæjarleifarnar í
sína vörslu árið 1954.
Álfliildur Ólafsdóttir var fyrir nokkru fyrir vestan og stóð fyrir
námskeiði um gæðastýringu í sauðfjárrækt. Hún ræddi um eftirlit
og vottun og kom fram hugmynd um að búfjáreftirlitsmenn fletti
gæðahandbókinni í vorheimsókn sinni og fari yflr gátlista. Stuttu
síðar fæddist þessi:
Flestum bændum mun gera gott
að gæðum sé stýrt fyrir utan sút
en rétt er að eiga vætu vott
er vottarnir koma að taka út.
Höfundur er Jóhannes Gíslason Skáleyjum.
Orö í tíma töluð
Brímip hefur opílt
Af samkeppni, bensíni,
sendiherrafrú
Það væri synd að segja að
ekki sé nóg um að vera á
íslandi. Samkeppnisstofnun
tuktaði smásölukeðjurnar á
dögunum og ein fylltist
samviskubiti og játaði að
hafa smurt dálítið hraustlega
ofan á prísana en forsvars-
maður annarrar keðju var
hinn hortugasti og neitaði
öllu. Bensín hækkaði uppúr
öilu valdi og verðbólgan
læðist um og skilur eftir slóð
sem allir sjá og skilja - nema
ríkisstjórnin. Páfinn fór til
Grikklands og sendiherra
Sviss í Þýskaiandi lenti í
vanda vegna konu sinnar
sem iét taka af sér rnyndir í
eidrauðu stuttpilsi á þaki
og páfanum
sendiráðsins með svissneska
fánann í baksýn. Á annarri
mynd er hún með kúrekahatt
og bandaríska fánann sem
hálskút, með dollaramerki
fest á brjóstið yfir mjög
fleginni múnderingunni. Þess
má geta að myndatakan fór
fram með samþykki eigin-
mannsins. Þessi síðasta frétt
gladdi Grím því að hann
hafði haldið að íslenskir em-
bættis- og stjórnmálamenn
og makar þeirra ættu vart
sína líka í uppátækjum.
Grímur orðinn dapur á
sunnudaginn og var raunar
svo langt leiddur að hann
hafði boðist tii að stinga upp
kartöflugarðinn þegar hann
las betur fréttina um páfann.
Það er ekki á hverjum degi
sem æðsti maður í trúar-
hreyfingu sem telur hundruð
milijóna biður aðra,
náskylda hreyfingu um
fyrirgefningu. Að vísu voru
syndirnar orðnar fast að
þúsund ára gamlar en í sjálfu
sér skiptir það ekki máli.
Fátt er fólki eins erfitt og að
biðjast afsökunar og raunar
aðdáunarvert að páfinn skuli
hafa lagt á sig erfiða ferð til
Grikklands í þessum tilgangi.
Nú skyldi maður halda að
félagar í grísku rétttrúnaðar-
kirkjunni hafi tekið páfa
fagnandi - en svo var ekki.
Mbl. greinir nefniiega frá því
að prestar, nunnur og munk-
ar hafi safnast saman á göt-
um Aþenu og mótmælt komu
páfa; kallað hann erkitrú-
villinginn. Meira að segja
komu svartklæddir prestar
saman á götum Aþcnu með
spjöld sem á stóð: Páfi, farðu
heim. Þetta minnti Grím
einna helst á það þegar
herstöðvarandstæðingar
hímdu í gamla daga í
norðangarra með spjöldin
„ísland úr Nató, herinn
burt.“
Þegar Grímur les fréttir
eins og þessa stendur honum
ekki alveg á sama. Hann hélt
í barnaskap sínum að
geistlegir menn fögnuðu þeim
sem kæmu iðrandi til þeirra
og það er eins og hann minni
að í helgri bók sé mikið
fjallað um fyrirgefningu,
gildi hennar og mikilvægi. Ef
til vill er enginn munur á
sendiherrafrúm í flegnuin
skyrtum, prestum sem vita
ekkert um fyrirgefningu og
forsvarsmönnum
verslanakeðja sem sjá ekkert
rangt í sínum ranni. Það er
líklega hinn bitri sannleikur
sem Grímur verður að
kyngja, en hann tekur ofan
fyrir keðjumanninum sem
viðurkenndi út um annað
munnvikið að hafa hækkað -
af því að hann hefði ekki
hagnast alveg nógu mikið.
■uinpiayi
b jm>)æ|BJÁp ‘uosjepjnhjs
jnpjnBis uueq ja
euacj ‘np puÁui issacj
jba npæjuinesjAjnjsoj
6o -s6umin|)uu! buijj juáj-