Skátinn - 01.02.1970, Blaðsíða 15

mínu að nýju, þá myndi ég vilja vera innan
um fólk, sem hefði eitthvert takmark,
ástundaði vingjarnlega samhúð og með
hverju, væri hægt að vinna að góðum áhuga-
málum, — ég myndi hafna í skátahreyfing-
unni að nýju. Því að það sem gefur lífinu
gildi, er viðkynning við fólk, sem maður
skilur og sem skilur mann. Andstðan við
þetta er einmanaleikinn, sem áhyggilega
marga þjáir nú til dags. Eg mun ábyggilega
verða eins önnum kafinn eins og í fyrra lífi
— þar er andstaðan leiðindin og það er
einnig kvilli sem er alltof algengur.“
Skyldi ekki felast mikill sannleikur i
orðum þessa aldna heiðursmanns. Með
auknum þægindum nútímans aukast frítím-
arnir og gera marga að hlutlausum áliorf-
endum að lífinu og þá er einmanaleikinn og
leiðindin þeir kvillar, sem fleirum verða að
fótakefli en annríkið.
Farsælastir eru áreiðanlega þeir, sem eru
starfssamir og lifa lífi sínu í sátt og sam-
lyndi við aðra. Það skiptir ekki svo miklu
máli hvað það er sem maður hefir áhuga á,
— aðalatriðið er að maður hafi áliuga á
því að vera með —- langi til þess að lifa.
Tekið saman af Dúa Björnssyni.
Skíði og*
wetrarferðir
Skátastarfið var eins og við öll vitum,
skipulagt sem útistarf, enda þótt stefna
vorra tíma hafi mótað alltof marga „stofu-
skáta“. Það er ekki bara æskilegt heldur
nauðsynlegt, að þessu verði breytt og það
sem fyrst.
Dróttskátar hér í bæ hafa margir sýnt
dugnað og atorku. Þeir geta þó ekki hælt
sér af því að eiga þann ferðaútbúnað, sem
nauðsynlegur er í vetrarferðum og margir
vita varla hvað vetrarútbúnaður er.
Um síðustu áramót var farin ferð á veg-
um dróttskáta í miðstöð vetraríþróttanna
hér „Skíðahótelið í Hlíðarfjalli“. Ekki virt-
ust menn hafa skihiing á að nota sér það
tækifæri til frama. Einu áhöldin, sem með
voru og höfðu þann eiginleika að fljóta of-
an á snjónum voru snjóþotur.
Hvernig eru þá þessi áhöld, sem nú virð-
ast alveg gleymd og hvaða drauga er verið
að vekja upp?
Veit ekki maðurinn, að það er kalt og
erfitt að ferðast úti á veturna?
Þau áhöld, sem einna helzt kemur til
greina að nota eru SKIÐI. Ef enginn kann-
ast við orðið, þá merkir það: klofinn viður,
sveigður upP í annan endann.
Reyndar eiga margir eftirlíkingu af skíð-
um. Á ég þar við alls konar plast-, ál- eða
stál-skíði. Skíði, sem hægt er að nota til
göngu jafnt upp í mót, sem niður á við og
aðlaga mismunandi færi með smurningu,
eiga fáir skátar.
Kröfur sem við gerum til slíkra skíða eru
þessar: létt, með skörpum köntum, góðum
beygjum og spennu, liprum bindingum, sem
hægt er að losa í hælinn, þannig að gangur-
inn verði eðlilegur. Skíðastafirnir þurfa að
vera vel stórir þannig að ganga megi með
beint bak. Smurning skíðanna fer eftir
ýmsu, en Ijyggist á því að minnka viðnám
þeirra við snjóinn. Ef blanda á saman
áburðum, þá er sá harðasti borinn á fyrst.
Ef þú, sem þetta lest, eða þín sveit, fengj-
uð áhuga á að reyna þessi áhöld (skíðin)
og nota þau í þeim tilgangi að létta ykkur
vetrarútistarfið, þá óska ég ykkur góðrar
ferðar.
Varðandi spurninguna um kuldann í
vetrarferðum minni ég á að: „Fjör kenn oss
eldurinn, frostið oss herðir.“
Hallgrímur Indriðason.
SKÁTINN —
15