blaðið - 01.07.2006, Blaðsíða 12

12 I VERÖLDIN
LAUGARDAGUR 1. JÚLÍ 2006 blaöiö
blaöió
eins og ölvuð, fegurðarþrá minni
var svalað á ftalíu. Og svo komu
krakkarnir mínir og Jón Baldvin
í heimsókn. Þau busluðu í sjónum
og flatmöguðu í sólinni, á meðan
ég vann fyrir þeim. Það fannst mér
líka afar þægileg tilfinning. Ég var
fyrirvinnan.
Þó að margt hafi breyst á seinni
árum á Ítalíu, og konur þar, eins og
viðast hvar í Evrópu, séu komnar
út á vinnumarkaðinn og vinni
tvöfaldan vinnudag, þá stendur
sviði eins og í leiðslu.
Hótel Plaza var svo punkturinn
yfir i-ið. Glæsihótel í hjarta borg-
arinnar og minnti mig þægilega
á Camino Real, flottasta hótelið í
Mexíkóborg. Þarna var engum hlut
ofaukið, og til samans myndaði allt
listrænaheild. Matsalurinn minnti
líka á leiksvið. Þjónninn bar okkur
hvern dýrðarréttinn á fætur öðrum
og sannaði fyrir okkur þetta kvöld,
að engir standa ftölum á sporði,
þegar kemur að matargerðarfist.
Allt var hvítt og fínt og hljóðlátt, svo
að maður þorði varla að draga and-
ann. Við vorum hér á forsendum
yfirþjónsins; hann valdi réttina og
þetta líka forláta vín með hverjum
rétti. Við vorum þarna bara af því
að honum þóknáðist að sýna okkur,
hvernig Ítalía hefur kæft hverja
barbarainnrásina á fætur ann-
arri í mjúku faðmlagi listrænnar
nautnar.
Við vöknuðum úthvíld og endu-
nærð, þegar við risum upp af pelli
og purpura í Padovu. Á dauða
okkar gátum við átt von en ekki því
að ganga beint í flasið á ítalskri stúd-
entauppreisn í post-moderniskum
stíl. Háskólabyggingarnar eru him-
nesk monument og minnismerki
um andans afrek liðinna alda. Hví-
lík forréttindi, að fá að stúdera hér,
hugsaði ég með mér. En allt í einu
heyrðum við háreysti, sem barst
frá mannþröng á glæstu torgi. Stúd-
entaleiðtogar í trúðsklæðum drógu
að sér athygli múgsins og sefjuðu
hann með leikrænum tilþrifum.
Baksviðið var upplýstir múrveggir,
þaktir listilegum teikningum.
Þegar grannt var skoðað, kom í ljós,
að þetta voru dráttlistarmyndir af
lærifeðrum og meyjum, prófess-
orum og doktorum í sálfræði (sál
sýki í bland). Doktor X horfði á
sinn reista lim, sem að sögn stúd-
enta var miðpunkturinn í hug-
myndaheimi hans. Og lektorinna Y
horfði í sköp sér, sem að sögn stúd-
enta, voru upphaf og endir hennar
andlega sjóndeildarhrings. Þessu
þóttust uppstrílaðir stúdentarnir
mótmæla, en meintu auðvitað ekk-
ert með því, enda telja aðrar þjóðir,
að Ítalír séu fyrir löngú hættir að
meina nokkurn skapaðan hlut, þótt
þeim láti öllum öðrum betur að lát-
ast, svo að látnir verði þeir grátnir.
En allt var þetta eins og af sviði leik-
hússins, ærslafengið og aðlaðandi.
Tjaldið fellur.
Bryndís Schram
disschram@yahoo.com
FERÐASAGA
BRYNDÍSAR
XVII. KAFLI
Mér létti, þegar við liðum inn
yfir landamæri ftalíu. Mér
fannst ég vera komin heim.
Þetta var snemma morguns eftir
háskaakstur á örmjóum vegum
yfir holt og hæðir Pulaskagans í
kafaldsbyl og skafrenningi.
Svei mér þá, jafnvel veðrið breytt-
ist. Það var allt í einu komið glaðasól-
skin, ekki ský á himni. Framundan
lá autostrada numero uno, eins og
hvítt silkiband á vonargrænum
pappír. Frjósömustu héruð ftalíu
blöstu við. Allt var á sínum stað.
Trieste, Feneyjar, Padova, Verona.
Á þessum slóðum eyddi ég fimm
sumrum ævi minnar endur fyrir
löngu. Þess vegna fannst mér ég
vera komin heim.
Ég held það hafi verið vorið
1981, sem ég gerðist svo djörf að
sækja um að verða þvottakona í út-
löndum hjá Ingólfi Guðbrandssyni.
Hafði heyrt um konur í slíku starfi
og fannst að þarna væri kjörið tæki-
færi til að komast burt af skerinu
og kynnast einhverju nýju án þess
að þurfa að borga fyrir það! Ing-
ólfur var ferðamálajöfur þess tíma
og var með þjónustu við íslenska
ferðamenn bæði á Spáni og ftalíu.
Hann réði mig strax í vinnu - að
vísu ekki sem þvottakonu - heldur
vildi hann ráða mig sem eins konar
aðstoðarfararstjóra í Lignano Sab-
biadoro. Nafnið eitt vakti með
mér tilhlökkun og ævintýraþrá -
Lignano Sabbiadoro - hinn gullni
sandur.
Fegurðarþránni fullnægt
Það voru orð að sönnu. Endalaus
hvít strönd með slútandi furutrjám,
lágvaxin, vinaleg byggð, notaleg
veitingahús, búðir og barir. Ég
hafði aldrei komið á sólarströnd
fyrr. En um leið og ég sté fæti á
ítalska grund, fann ilminn úr jarð-
veginum og ylinn frá hafgolunni,
var ég heilluð og upptendruð. Mér
fannst allt svo fallegt, ekki bara
fólkið, heldur þlóm og hús og föt
og vín og matur. Hvar sem litið
var og hvar sem niður bar. Ég var
mæðraveldi djúpum rótum í þessu
forna samfélagi. Virðingin fyrir
la mama er takmarkalaus. Konan,
móðirin, er höfuð fjölskyldunnar,
þegar á reynir. Það var oft gaman
að virða fyrir sér birtingarform
virðingarinnar og valdsins þarna
á ströndinni í Lignano Sabbiadoro
forðum daga. Um helgar komu fjöl-
skyldur úr nágrannabyggðum til að
njóta sólar á ströndinni. La mama
var miðpunkturinn. Allt snerist
um hana. Hún sat í öllum fötunum
í stól undir stóru tjaldi, og hinir röð-
uðu sér í kring. Mamma var upp úr
því vaxin að busla í sjónum. Hún
forðaðist jafnvel sólarljósið. En
pabbi gamli var alger dekurstrákur
- numero uno. Mamma þreyttist
aldrei á að nudda hann upp úr
sólarolíu og bera honum brauð
og vín og láta fara vel um hann
undir tjaldinu. Á meðan hún var
að bogra yfir körfum og kirnum
i leit að handklæðum, höttum og
boltum, stóð pabbi eins og hani á
haug og gaf ungu stúlkunum auga.
Á Italíu láta karlmenn hvorki aldur
né eiginkonur slá sig út af laginu.
Sjálfstraustið dvínar sko ekkert
með aldrinum á Ítalíu - þvert á
móti. íslenskir karlmenn eru ekki
jafn dekraðir af eiginkonum sínum
og mæðrum og hafa því minna
sjálfstraust. Eða það ímyndaði ég
mér þarna á ströndinni. Þegar þeir
komu að heiman, voru þeir yfir-
leitt örþreyttir og náfölir. Búnir að
vinna dag og nótt til þess að eiga
fyrir fríinu. Eins og Islendinga er
háttur, þá vildu þeir verða brúnir
á stundinni, en vöruðu sig ekki á
sólarhitanum. Næstu daga voru
þeir ekki fölir lengur, heldur rauð-
glóandi. Sjálfstraustið algerlega í
lágmarki. En viku seinna voru þeir
orðnir stórveldi á staðnum, búnir
að leggja svæðið undir sig, ef svo
má að orði komast. Fallega brúnir,
höfðu lagt af, spiluðu boccia við
innfædda, keyptu gúmmíbáta,
flugdreka og bretti, og yfirleitt allt,
sem var til sölu á markaðnum. Og
svei mér þá, ef þeir voru ekki líka
komnir með blik í auga. Farnir að
gefa undir fótinn. Lífið var ekki
búið enn.
Híð mjúka faðmlag
En nú er ég komin langt af leið.
Farin að segja sögur frá Italíu. Ég
tala allt of mikið. Ætlaði ekkert að
koma við í Lignano, enda gerðum
við það ekki heldur. Það á aldrei
að koma aftur á staði, sem maður
geymir í minningunni. Öllu er af-
mörkuð stund, og Lignano í dag,
er eflaust ekki sú Lignano, sem
ég þekkti fyrir tuttugu og fimm
árum.
Nema hvað við ókum fram hjá
Lignano og ókum líka fram hjá
Feneyjum. Tíminn var of naumur.
Við áttum að koma bílnum um
borð í skip í Rotterdam innan ör-
fárra daga og urðum því að fara
sparlega með tímann. Ákváðum
að gista í borginni Padovu, sem er
vettvangur eins frægasta leikverks
allra tíma, Rómeó og Júlíu. Enda er
engu á þá borg logið. Það var ekki
að ástæðulausu sem Shakespeare
fann Rómeó og Júlíu stað í þeirri
borg. Miðborgin er eins og stórt
leiksvið, þar sem dyntir og brellur
byggingasögunnar frá upphafi
vega fá að njóta sín til fulls. Hún
varð rómverskt virki snemma á mið-
öldum. Kirkjan reisti sér þar ódauð-
leg minnismerki. Borgin orkar á
vegfarandann eins og sögulegt leik-
svið. Við gengum um á þessu stóra
Auglýsendur, upplýsingar veita:
Kolbrún Ragnarsdóttir • Sími 510 3722 • Gsm 848 0231 • kolla@bladid.net
Magnús G Hauksson • Sími 510 3723 • Gsm 691 2209 • maggi@bladid.net
BORN & UPPELDl
Þriðjudaginn 4. Júlí