Prentarinn - 01.09.1995, Blaðsíða 25

kom pappaband með svo-
kölluðum frönskum saum,
ásamt límlausu bandi sem
ætlað er fyrir t.d. handrit.
Ein gerð þess kallast Limp
Vellum, en Vellum er það
heiti pergaments sem ætlað
er fyrir bókband en Parch-
ment til skriftar. Vellum er
aðallega gert úr kálfskinni,
einnig geitarskinni, en
pergament úr sauðskinni.
Hefðbundið Vellum-
band var einnig tekið fyrir
og bókasafnsband í
buckram og önnur í hálf-
skinn með stífum kili
(skinnið límt beint á kjöl-
inn). Eins og nafnið bendir
til, var þessi gerð banda
hönnuð fyrir bókasöfn og
þá lögð einungis áhersla á
styrkleika og endingu á
kostnað útlitsins. Bækumar
em því saumaðar á bendla
sem enda á milli tveggja
samlímdra spjalda. Sterk saurblöð em notuð og
enginn kjölkragi, en innanbrotin á kjalarendum
styrkt sérstaklega. Skinnbandsgerðin er gömul
aðferð sem hentar ekki lengur þar sem erfitt er
að ljósrita úr þeim. Nýrri gerð er alklædd
buckram með svokölluðum bókasafnshomum.
Fjórar bækur í alskinn þurfti að vinna, þrjár
af þeim í geitarskinn eftir nútímahönnun. Þær
vom saumaðar á bendla innfellda gegnum
spjöldin, handsaumaða kjölkraga og með mál-
uðum sniðum eða grófri gyllingu. Kjölur og
hliðar skreytt eftir eigin teikningu með inn-
felldu skinni og blaðgyllt.
Fjórða alskinnsbókin var sett í kálfskinn
eftir átjándu til nítjándu aldar stíl. Það var
eina bókin þar sem sagað var fyrir uppi-
stöðuböndum í kjölinn sem voru samt dregin
gegnum spjöldin. Þessa bók þurfti að
sniðgylla, handsauma kjölkraga og skreyta
með mikilli blaðgyllingu.
Ennfremur batt ég eina bók í springkjalar-
band þótt það hafi ekki verið eitt verkefnanna.
Aðeins eina bók gyllti ég með lausaletri, allar
aðrar með handletri (einn staf í einu).
Aldrei er notaður lauskjölur á venjulegt
Guildíord skólinn.
band, fyrir utan bindi, heldur er notaður kjal-
hólkur sem bókbandsefnið er límt á.
Veitt var kennsla í viðgerðum á shirtings-
bandi og kálfskinnsbandi og pappírsviðgerð-
um, sem var hreinsun, afsýring, styrking og
nokkrar aðferðir við lagfæringu og uppfyll-
ingu.
Það eina sem hægt var að kalla bóklegt nám
voru tveir tímar á viku í efnafræði, en þá var
nákvæmlega (of nákvæmlega) farið í gegnum
eðli pappírs, líms og annarra efna sem tengjast
bókbandinu.
Öllum verkefnunum þurfti að ljúka á viðun-
andi hátt til að geta útskrifast með Diplom skír-
teini. Einnig þurfti að skila ca 4-5.000 orða rit-
gerð um einhverja hlið bókbandsins.
Nokkrar ferðir voru farnar til fræðslu í verk-
smiðjur. í skoðunarferð til Fine Cut, sem fram-
leiðir gyllingarverkfæri, nefndi verkstjórinn ís-
lenskt letur sem dæmi um það furðulega letur
sem þeir þyrftu að gera. Hann roðnaði þegar
honum var sagt að Islendingur væri viðstaddur.
Einnig var farið til William Cowley, sem
framleiðir pergament og til Harmatan, sem
framleiðir Oasis skinn. Eftir að hafa skoðað
síðamefndu verksmiðjuna og keypt nokkur
skinn með góðum afslætti, tók eigandinn allan
hópinn heim til sín í kaffi og kökur og tókst
þannig að tryggja sér framtíðarviðskiptavini.
Nokkrar bókbandssýningar sá ég í London
og var ein þeirra á bókum sem bókbandsfélag
(Designer Bookbinders) hafði sent til allra
Evrópulanda og fengið bestu bókbindarana frá
hverju landi til að setja í band og var ein frá
Eggerti Isólfssyni í Odda.
Við lok námsins voru verk nemendanna sett
á opna sýningu í skólanum og voru þá afhent
nokkur verðlaun, en aðalverðlaunin voru bikar
ásamt £100 vöruúttekt hjá Fine Cut fyrir bestu
gyllinguna.
Að lokum flyt ég ósk frá Lester Capon, sem
stjómar bókbandsdeildinni og er eini fasta-
kennarinn, að fleiri Islendingar komi til náms í
Guildford College.
PREHTARINH 3/95 25