Aðventfréttir - 01.03.1996, Síða 5

inni og seinna í musteri Salómons,
eða Samúels, Elía, Davíðs, Salómons,
sem allir leiddu fólk sitt fyrir Guð, þá
var það ávallt tilgangur hennar að
minna fólk á að afleiðingar syndar-
innar er dauði. Þegar þeir stóðu fyr-
ir framan altarið og fórnuðu skildu
þeir hversu aumir þeir voru frammi
fyrir Guði. Þeir gátu einungis rétt
fram biðjandi hendur sínar, fullvissir
þess að Guð myndi ekki snúa baki við
iðrandi syndara. Þeir komu ekki að
altarinu í ótta heldur í trausti þeirrar
fullvissu að þeir væru í sátt við skapar-
ann og að þeirra væri friðurinn og
vonin.
VEGNA DAUÐA HANS
En fórnirnar öðluðust einungis
merkingu þegar þær bentu fram til
frelsarans sem mundi með fórn sinni
sigra Satan, dauðann og svo einnig
allt illt. Spámaðurinn Jesaja sagði
eftirfarandi um þessa fórn: „Vér fór-
um allir villir vega sem sauðir, stefnd-
um hver sína leið, en Drottinn lét
misgjörð vor allra koma niður á hon-
um. Hann var hrjáður, en hann
lítilætti sig og lauk eigi upp munni
sínum. Eins og lamb, sem leitt er til
slátrunar, og eins og sauður þegir fyr-
ir þeim, er klippa hann, lauk hann
eigi upp munni sínum“ (Jes 53.6, 7).
Aftur og enn viðurkenndu ritarar
Biblíunnar tengslin milli altarisins og
Krists. Jóhannes skírari kallaði til
fólksins: „Sjá, Guðs lamb, sem ber
synd heimsins" (Jh 1. 29), lambið að
sjálfsögðu tákn fórnarinnar. Pétur
segir svo: „Þér vitið, að þér voruð eigi
leystir með hverfulum hlutum, silfri
eða gulli, frá fánýtri hegðun yðar, er
þér höfðuð að erfðum tekið frá feðr-
um yðar, heldur með blóði hins lýta-
lausa og óflekkaða lambs, með dýr-
mætu blóði Krists. Hann var útval-
inn, áður en veröldin var grundvöll-
uð, en var opinberaður í lok tímanna
vegna yðar. Fyrir hann trúið þér á
Guð, er vakti hann upp frá dauðum
og gaf honum dýrð, svo að trú yðar
skyldi jafnframt vera von til Guðs“
(1 Pt 1.18-21). í Hebreabréfmu er tal-
aða um Krist sent æðsta prest að
hættu Melkísedeks, sem starfar fyrir
verðleika blóðs síns, hin eina sanna
fórn sem máir burt alla sekt og sættir
þá föðurnum sem blóði hans eru
drifnir. „En Kristur er kominn sem
æðsti prestur hinna komandi gæða.
Hann gekk inn í gegnum hina stærri
og fullkomnari tjaldbúð sem ekki er
með höndum gjörð, það er að segja
er ekki af þessari sköpun. Ekki fór
hann með blóð hafra og kálfa, heldur
með eigið blóð, inn í hið heilaga í eitt
skipti fyrir öll og aflaði eilífrar lausn-
ar“ (Heb 9.11, 12).
Með dauða sínum opnaði Kristur
dyr himinsins upp á gátt fyrir hvern
þann sem krýpur við altarið í auð-
mjúkri trú. Við, sem áður vorum
dæmd til dauða, vonlaus og hjálpar-
vana í neti syndarinnar, er nú veitt
lausn fyrir blóð hans. Við erum kom-
in frá dauða til lífs, jafnvel hér og nú.
„Sá sem hefur soninn á lífið, sá sem
ekki hefur Guðs son á ekki lífið“ (ljh
5.12).
I Opinberunarbókinni er oft talað
um Krist sem lamb. Hver spádóms-
hluti byrjar á æðsta presti að störfum
í musterinu. Fyrst birtist hann hjá
ljósastikunum, þar næst við altarið og
svo við náðarstólinn þar sem prestar
hins jarðneska musteris stökktu fórn-
arblóðinu. Þar næst birtist hann, sem
lambið almáttuga á leið til jarðar fólki
sínu til frelsunar, fólki sem hefur
áunnið sér rétt til að fylgja Kristi
hvert sem er. Þetta eru frelsaðir íbú-
ar hins komandi konungdæmis, sem
verður loks endurskapað til samræm-
is við skapara sinn. „Og hann mun
þerra hvert tár af augum þeirra. Og
dauðinn mun ekki framar til vera,
hvorki harmur né vein né kvöl er
framar til. Hið fyrra er farið“ (Opb
21.4).
I dag lítum við á þessa slóð altara í
ljósi krossins; einungis þannig er fylli-
lega hægt að skilja boðskap þeirra.
Þegar ljós krossins lýsir þannig upp
hverja fórn ættum við að fyllast þakk-
læti og kærleika á Guði og vonast til
að líta hann augliti tíl auglitis sem
fyrst til að falla þakklát að fótum
hans. Okkur hefur verið lofað, þökk
sé krossinum sem uppfyllingu allra
fyrri fórna, að vonbrigðum og byrð-
um verður af okkur létt og að við
munum ganga með Guði á hærra
stigi en ímyndun okkar nær.
Þetta er vonin sem leiðir okkur og
heldur okkur gangandi, hvert andar-
tak, hvern dag. Þetta er okkar von
jafnvel í allri þeirri illsku sem um-
kringir okkur, von fædd af kærleika
sem er hafmn yfir þær þjáningar sem
eru svo illskiljanlegar í dag. Þetta er
kærleikur sem kallar frá krossinum
og segir: „Treystið á mig, það eruð
þið sem ég elska. Treystið mér, ég dó
fýrir ykkur. Treystið mér, sá dagur
mun koma að ég svara öllum þeim
spurningum sem nú finnast ekki svör
við. Spurningum eins og hvers vegna
drengurinn þarf að hanga í snöru, of
léttur þó til að hálsinn brotni.“
Þetta er boðskapur fórnarkerfisins.
Þetta er boðskapur krossins. Megi
Guð gefa að við höfum ekki bara eyru
til að heyra, heldur til að hlusta.
TIL UMRÆÐU
Hvernig getur krossinn hjálpað
mér til að útskýra illsku og þjáningu
heimsins?
Hvaða lærdóm get ég dregið af slóð
altaranna sem ættfeðurnir til forna
skildu eftir sig hvar sem þeir fóru?
Hvert er guðfræðilegt gildi altar-
anna?
Robert S. Folkenberg
er forseti adalsamtaka
Sjöunda-dags
aðventista.
AðventFréttir
5