Aðventfréttir - 01.03.1996, Blaðsíða 14

FIMMTUDAGUR
Náð sem sættir
Við verðum að afneita sjálfinu og gefast Kristi
MERVYN WARREN
Iþrjá áratugi hef ég safnað einstökum upphrópun-
um nemenda í kristnum háskólum þegar eitthvað
hefur verið þeim erfitt. Nemandi sem fær lægri
einkunn en hann kærir sig um segir e.t.v. „Guð
minn góður“ eða „Guð hjálpi mér“.
A meðan kringumstæður og upphrópanir eru breytileg-
ar manna á milli, þá er það alveg ör-
uggt að ef þú ert fædd/ur sem karl
eða kona og tekur því þátt í ferðalagi
mannsins þá muntu fyrr eða síðar
lenda í erfiðleikum sem krefjast sér-
staks skilnings. I stuttu máli þá er náð-
in okkar eina von.
HVER ÞARF NÁÐ?
Það eru ekki allir sem fmna þörfma
fyrir skilning annarra en við þekkjum
öll þörfina fyrir viðurkenningu. Við
sækjumst eftir hóli og hrósyrðum ekki
bara verksins vegna heldur þarf það
helst að vera betra en allra annarra.
Kristur talar um slíkt hugarfar í Lúk-
asarguðspjalli 18.9-14. Hann lýsir þar
tvenns konar manngerðum sem ávallt má finna í söfnuð-
um. Annar er stoltur og sjálfshælinn: „Guð, ég þakka þér,
að ég er ekki eins og aðrir menn“. Hinn er öllu auðmýkri
og biður svo: „Guð, vertu mér syndugum líknsamur!“.
Þarna hittir Kristur naglann á höfuðið í umfjöllun sinni á
einu helsta vandamáli okkar. Þ.e. að vera „of góð“ fyrir
Guð.
Einn félagi minn er afbragðs golfspilari. Hann sló alltaf
hrein högg og spilaði á og undir pari. Það merkilega var
að hann var ekki nálægt því að spila eins vel og hann virki-
lega gat. En sem svo mörg okkar sem verða „góð“ í ein-
hverju þá varð honum á. Þegar hann var á hátindi leiksins
þá hraut upp úr honum hrokafull athugasemd sem gerði
það að verkum að kennarinn hans, sem var atvinnumað-
ur, sagði við hann „ég hef þá sennilega ekki meira að
kenna þér“. Hvað gerðist? Jú, kennslan hætti. Leikni fé-
laga míns hrakaði og nú má einungis sjá brot af fýrri snilld
í leik hans. Hann náði því að verða hættulega góður og
féll - harkalega.
Hversu líkt er þetta ekki okkar andlega lífi? Hvenær ætl-
um við að læra að jafnvel okkar besta er ekki nálægt þeim
staðli sem Guð vill að við náum? Er ekki ávallt hægt að
betrumbæta, finna nýja landvinninga? Jafnvel í sigri og
framför „að markinu, til verðlaunanna á himnum, sem
Guð hefur kallað oss til fyrir Kristjesú“ (F1 3.14), verðum
við að kyngja stoltinu og vera ávallt reiðubúin fyrir verð-
leika frelsarans að ganga „með djörfung að hásæti náðar-
innar, til þess að vér öðlumst miskunn og hljótum náð til
hjálpar á hagkvæmum tíma“ (Heb 4.16).
KRISTUR BEINIR SÉR AÐ
MUSTERINU
Aftur að dæmisögunni í Lk 18. I tí-
unda versinu setur Kristur sögusviðið
innan musterisins: „Tveir menn fóru
upp í helgidóminn að biðjast fýrir.“ Að
setja söguna í musterið frekar en í
samkunduhús er mikilvægt smáatriði
sem Kristur hefur viljandi komið hag-
anlega fyrir. Samkunduhúsin voru
mörg og dreifð um allt. Þau voru stað-
ir þar sem Gyðingarnir söfnuðust til
að lesa og túlka ritningarnar. Muster-
ið, eða griðastaðurinn, var hins vegar
mun mikilvægara í hugum Gyðinga
vegna þess að hér var lömbunum, sem
bentu fram til krossdauða Krists, fórnað: „lambsins, sem
slátrað var“ (Opb 13.8).
Vegna þess að um ræðir opinbera fórn, þó ekki hátíð,
þá er óhætt að skilja sem svo að hér sé um eftirmiðdags-
fórnina að ræða sem átti sér stað fyrir allra augum. Þeirra
á meðal tollheimtumannsins og faríseans. Báðir sjá sama
lambi fórnað fýrir syndir þeirra. Þeir eru þátttakendur í
söniu athöfn. Samt bregðast þeir ólíkt við.
SJALFIÐ GEGN MUSTERINU
Faríseinn horfði á fórnarlambið, guðlega lausn syndar-
ans, en í stað þess að sjá frelsarann þá sá hann eigin góð-
verk og misbresti annarra. Jafnvel orðanotkunin á grísku
gefur til kynna að hann hafi staðið geislandi af stolti.
Hugsanlega var hann þóttafullur og hnakkakerrtur svo
rignt gæti í nefið, með augu starandi í vanþóknun, beinn
í baki af mikillæti, krosslagðar hendur og Guð í vasanum.
Svo biður hann (gortast væri réttara) og játar (eigið
ágæti) og hælir sér viö aðra og upp úr honum renna orð-
in sem dæma hann: „Guð, ég þakka þér, að ég er ekki eins
og aðrir menn, ræningjar, ranglátir, hórkarlar eða þá eins
og þessi tollheimtumaður. Eg fasta tvisvar í viku og geld tí-
Tollheimtumaðurinn
hajði ekkert sér
til málsbóta,
annað en það eina
sem skipti máli.
14
AðventFréttir