Heimilisritið - 01.08.1943, Síða 21

1 fyrstu lotu unnu Anne Brown
—Douglas, að því er virtist auð-
veldlega með 6 gegn 1. — Aðra
lotu vann Angus—Hislop með 6
gegn 3. Möguleikarnir voru jafn-
ir á báða bóga, og jafnvel hinir
reyndustu og glöggustu tennis-
leikarar voru í vafa um, hvern-
ig leiknum lyki.
Þriðja lota var fádæma lang-
vinn. Hvað ef-tir annað horfði
sigurvænlega fyrir Anne Brown
—Douglas .... en þegar minnst
varði höfou þau misst undirtök-
in og Angus—Hislop virtust hafa
töglin og hagldirnar. — Þannig
skiptust á skin og skúrir, þar til
3 voru gegn 8. En þá kom líka
úrskurðurinn. Með því að fram-
fylgja ýtrustu viljaorku tókst
Peggy Angus og Hislop að vinna
tvö næstu stig og sigra þar með
lotuna með 10 gegn 8. — Keppn-
inni var lokið. — Bikarinn unn-
inn.
Engin takmörk voru sett fyrir
fagnaðarópum áhorfendaskarans.
— En Peggy komst ekki út af
leikvellinum — hún féll í öngvit.
I einu vettfangi var Hislop
kominn þar sem hún lá og bar
hana inn í vallarhúsið. Hann
dreypti á hana vatni og áður
en langur tími var liðinn hafði
hún opnað augun.
„Mér líður vel núna“, hvislaði
hún. „Lofið mér að fara“.
„Þér hefðuð ekki átt að spila,
fyrat þér voruð lasnar“, sagði
Hislop.
„Ég þakka“, svaraði hún. „Þér
hefðuð líklega hugsað vinsamlega
til mín, ef ég hefði tilkynnt veik-
indaforföll“.
HISLOP læknir gekk inn í
sjúkrahúsið. Hann gat ekki
gleymt hinu föla og veiklulega
andliti Peggys.
Yfirhjúkrunarkonan kom á
móti honum.
„Hafið þér ekki orðið var við
Peggy Angus ?“ sagoi hún kvíða-
full.
„Ég? Hvað eigið þér við?“
„Ég var búinn að skipa henni
í rúmið, en nú finnst hún hvergi
U
„Finnst hvergi? Hvaða vitleysa
er þefta? Við vorum að ljúka við
að spila saman úrslitaleikinn á
tennismótinu“.
„Það getur ekki verið! Drott-
inn minn! Og ég sem bað hana
eins og guð mér til hjálpar að
reyna ekki á hendina á sér“.
„Hvað meinið þér?“
„Nú, hafið þér ekki heyrt.
það?“ .
„Heyrt hvað?“
„Það sem kom fyrir í gær?“
„Nei!“
„Sjúklingurinn á nr. 13 velti
flösku með saltsýru yfir hend-
ina á henni .... “
„Hvað scgið þér???“
„Já, .... og í morgun gat
hún varla haldið á tebollanum“.
Hislop brá. Það var þetta sem
hún kallaöi ,.blöðrur“! Og þetta
var ástæðan fyrir yfirliði henn-
ar. Hún hafði lcynt hann slysinu,
HEIMILISRITIÐ
19