Heimilisritið - 01.08.1943, Blaðsíða 42

kreppti hnefana svo að neglum-
ar gengu inn í holdið. Blóðið
ólgaði í æðum hennar og hver
taug titraði. Ósjálfrátt réri hún
fram í hvert skipti, sem sá rauð-
hærði kom höggi á Jim.
Hún brosti og fann öldur ó-
heftrar illsku skella yfir sig.
Hún dró skyndilega taum rauð-
hærða hnefaleikarans, af öllum
sálarkröftum.
,,Sláðu hann!” hugsaði hún.
„Sláðu hann niður! Malaðu hann!
Svona, já! Gefðu honum eitt til
— og svo! Berðu ótiglega á
kjálkabeinið .... og svo — í
gólfið”.
Henni fannst eins og hún stæði
sjálf í hringnum og fyndi hnefa
sjálfs sín slá Jim aftur og aft-
ur. Slá þetta fallega andlit og
brjóst ótal sinnum, svo að það
varð óþekkjanlegt — merja
sundur vöðva 'hans — traðka á
brjósti hans, unz hið svikula
hjarta hans sást og valt niður
á gólf — slá hann svo,'að hann
stæði ekki upp aftur.
Allt í einu og óvænt féll Jim
á gólfið -— höfuðið skall harka-
lega á gólffjafimar — likami
hans tók nokkra kippi á gólfinu
og lá svo grafkyrr.
,,Já, hver skollinn”, hrópaði
Gordon. „Hver skyldi hafa trúað
þessu”.
1 eyrurp Gerda hljómuðu hinir
fegurstu sigursöngvar og hún
haillaði sér þögul aftur á bak
með brosi á vörum.
„Mér þykir þú vera köld og
áikveðin”, sagði Williams. „Að
siðuð stúlka eins og þú skulir
öskra: „sláðu hann niður“, og
„dreptu hann”, eins og villt
hýena. Það er engu likara en þú
hafir ætlað að láta henda okkur
út”.
Öll ljósin í salnum voru kveikt
og Gerda sá rauðhærða hnefa-
leikarann borinn á gullstól í
burtu. Þau vom góða stund að
ryðja sér braut gegnum mann-
þyrpinguna að leigubíl. Bæði hit-
inn og áhrif vínsins voru gufuð
burt. Gordon hélt utan um hana
og henni stóð alveg á sama —
hún varð þunglynd og magniít-
il. Það einai, sem hún þráði, var.
að komast heim hið fyrsta, til
þess að fela sjg og gleyma,
gleyma því að hún hafði nokk-
urntíma lifað.
„Jæja”, sagði Gordon háðs-
lega. „Ég vona að þér hafi þótt
gaman að því að sjá tvífara
Jims fá makleg málagjöld”.
„Þegiðu”, æpti hún.
„Eins og þú vilt”, sagði hann
móðgaður og dró að sér hand-
legginn.
Þeir buðu henni meira vín
og héldu því fram, að það væri
helber vitleysa að fara heim
svona snemma. Gordon gleymdi
fljótlega móðguninni og tók hönd
hennar, og hvíslaði að henni um
leið, að þau gætu vel losnað við
Williams. Hún lét þá aka sér
heim og kvaddi þá í bílnum
fremur kuldalegj..
Og aftur lá hún í rúmi sínu
40
HEIMILISRITIÐ