Heimilisritið - 01.08.1943, Qupperneq 25

QTÚLKA, sem synt hefur yfir
l“’ Ermarsund, vekur ófrávíkjanlega
mikla eftirtekt um borð i skipi. Þeg-
ar hún er í þokkabót kornung og
eins faileg og Dorothy' Milier, verð-
hafið verið mín eina huggun harmi
gegn.. . .“
,,Eg þakka“.
„Já, allir hinir hafa dempt yfir
mig heimskulegu skjalli. Eg er bara
>ur
SMÁSAGA efffr HENRY MEE •
ur hún að sjálfsögðu eftirsóknarverð
asta stúlkan á fyrsta farrými.
„Viljið þér ekki dansa við mig,
fröken Miller? Jú, hvers vegna ekki?
— Viljið þér ekki veita mér þá á-
nægju?“
En Dorothy Miller lét ekki undan.
„Nei, ég get ekki meira. Ég verð
að fá að hvíla mig. Ef mér hefði
dottið i hug allt þetta umstang og
ónæði á eftir, þá hefði ég ekki svo
mikið sem dýft stóru táni í Ermar-
sund. Ég vil ekki láta elta mig á
röndum og hafa við mig eins og
einhverja fegurðardrottningu, bara
af því að ég synti yfir þetta sýki.
Ég er alls ekki falleg. Ég hef allt of
litil augu“.
„Það getur verið, en það er glettni
í þeim!“
„Og nefið á mér vísar beint upp
í himinhvólfið“.
„Já, en það fer yður vel!“
„Og svo er ég að minnsta kosti
fimm sentimetrum of lítil“.
„Það gei’ir yður enn yndislegri!"
„Ætlið þér að slá mig í rot með
gullhömrum. Lee? Þér, sem annars
venjuleg stúlka, sem hata alla því-
líka uppgerð".
„Þetta hljómar næstum því eins
og þríxlyrði“.
Dorothy Miller beit sig i vörina.
„Hættið þér þessari vitleysu“.
Þau sátu þögul nokkra stund.
Þy'kkir reykmekkir svifu til him-
ins frá hinum risastóru reykháfum
„Mauritania“ og hið volduga skips-
bákn nötraði af jötunefldum átök-
um vélanna, sem knúðu skipið á-
fram.
„Eg vona að við rjúkum ekki í
loft upp“, sagði Bob Lee. „Það ligg-
ur við að við fljúgum yfir vatnsflöt-
inn".
Dorothy andvarpaði mæðulega.
, „Þér vitið líklega um hvað talað
er næstmest um borð i skipinu. Haf-
ið þér ekki heyrt að við verðum að
vera komin til New York fyrir klukk-
an tólf á morgun, af því að þá
hækka innflutningstollarnir í Ame-
ríku, ég veit ekki um hvað mikið?“
„Jú, þakka yður kærlega fyrir, ég
held ég viti það. Og það er allt ann-
að en. . . .“
HEIMILISRITIÐ
23