Læknablaðið - 01.02.1920, Blaðsíða 4

i8
LÆKNABLAÐIÐ
Eg tel þaö skyldu læknastéttarinnar. — sjúklinganna vegna, — aö hafa
vakandi auga á þvi, aö þaö trúnaöarstarf haldist í' hennar höndum, sem
hún frá fornum tímum hefir haft: aö ákveða ráöin gegn sjúkdómum eftir
bestu samvisku og i samræmi viö þaö sem læknavísindin þekkja best á
hvaða tima, sem er.
Eg get því eigi annað en glaðst yfir þvi, að læknastéttinni tókst að leiða
asnann inn í herbúðirnar 1915.
Læknarnir heimtuðu það eitt, að nægilegar birgðir væru til í lyfjabúð-
unurn af þeim vínandameðulum, sem þeir töldu að þyrfti að brúka handa
sjúklingunum.
Af b a n n 1 ö g u n u m, sem löggjafvarvaldið, í samræmi við meiri hluta
þjóðarinnar, af socíölum ástæðum samþykti nokkrum árum áður, hefir
1 æk n a s t é 11 i n ekki haft nein afskifti. Einstakir læknar höguðu
sér í því rnáli eins og aðrir meðlimir þjóðfélag'sins, greiddu atkvæði með
eða móti þeini, og mundu sumir vilja afnema þau með öliu, sumir ekki.
Stéttarmál er það ekki, svo eg ætla mér ekki að fara út í neina bann-
lagasálma.
Eg verð hins vegar að álíta, að þing og þjóö hafi réttmætar kröfur til
læknastéttarinnar um það, að misbrúka ekki það trúnaðarstarf, sem henni
var á hendur falið : að ávísa sjúklingum vínandameðulum til lækninga
í samræmi við almennar venjur lækna á þessum tímum.
Þegar breytingin á lyfjaskránni fékst, 1915, einkum fyrir ötula baráttu
eins af stéttarbræörum okkar á þingi, þá tel eg víst, að flestir okkar hafi
styrkt það mál fullkomlega bona fide, tilgangurinn hafi verið sá einn, að
útvega sjúkum mönnum heilsulyf, en alls ekki nautnarmeðui
h e i 1 b r i g ð u f ó 1 k i.
En við læknarnir erum auðvitað breyskir, eins og aðrir menn, svo búast
mátti við, að einhverir kynnu að misbrúka þetta trúnaðarstarf, sem þingið
fól þeim. En þeir áttu þá líka að bera ábyrgðina á því, og engin ástæða
var til af þeirri einu sök að banna sjúklingum áfengismeðul sam-
kvæmt ráðum lækna sinna.
Nú er samt svo kornið, að læknastéttin hefir verið sökuö um það, að
hún misbeitti ])eim rétti, sem hún hefir til aö láta lyfseðla, á vin frá
lyfjabúðunum, eða afhenda sjálfur vín, og víst er það, þrátt fyrir allar
ýkjur og ofstæki, að talsverð misbrúkun kemur fyrir.
Innflutningur á vínum inn i landið, og spiritus conc. hefir jafnt og þétt
aukist stórum. Þaö má sjá á skýrslum Hagstofunnar. En þar sem ekki
aðrir hafa rétt til að selja áfengi en lyfjabúðirnar, er öllu slengt á herðar
læknanna. Þeir eru látnir bera ábyrgðina á þeim vexti. Eins og flestum
okkar mun kunnugt, hefir stjórnin látið rannsaka, hve mikið hefir verið
úti látið af spir. conc. og vínum frá Reykjavíkur-lyfjabúðinni í 5 ár, 1915
—1919, eftir fyrirsögn læknanna. Kunnugur maður hefir sagt mér, að
á r i ð 1919 h a f i v e r i ð á þ a n n h á 11 a-fhent n á 1 e ga 8 s j n n-
u m m e i r a a f s p i r. c o n c. e n 1915.
1915 voru eigi önnur vín í lyfjabúðinni, en malaga-vín, og voru á
ári afhentar eftir lyfseðlum 1 06 f 1 ö s k u r. En 1919 voru á jafn löng-
um tíma afhentar eftir ávísun lækna: