Læknablaðið - 01.02.1920, Blaðsíða 8

22
LÆKNABLAÐIÐ
til aS víkja af réttri braut, og hjá bannvinum, sem ýmsir grípa hvert tæki-
færi til aLS vekja tortryggni gagnvart læknunum, þótt engin ástæöa sé til.
Vandaminst yrði þaö fyrir læknastéttina, ef lögin yröu afnumin, en
litlar horfur eru á því.
Á fæðingarstofnunum erlendis.
Á fyrri utanferöum rnínum hefi eg veriS vanur, a'S koma viS og viS
inn á fæSingarstofnanir stórbæjanna, og forvitnast um hvort þar væri
ekki eitthvaS markvert aS sjá. Og þegar eg hefi dvaliS lengri tíma, t. d,
i Kaupmannahöfn, Edinborg og Berlín, hefi eg gefiS upp talsímanúmer
mitt og fengiS loforS um, aS eg yrSi látinn vita, ef eitthvaS meiri háttar
gerSist. En venjulega hefi eg veriS svo óheppinn, aS annaS hvort hefir
ekkert skeS, eSa gleymst hefir aS gera mér aSvart, eSa eg hefi veriS ein-
iivers staSar aS slæpast þegar boSskapurinn kom, svo eg hefi ekkert séS.
Þetta hefir mér þótt leitt. Nú hugsaSi eg mér á þessu ferSalagi, aS sitja
enn betur um tækifæri, og dvaldi fyrst mánaSartíma í Kristjaníu, síSan í
Lundi í 3 vikur og var í svo góSu sambandi viS fæSingarstofnanirnar þar,
aS ekkert markvert fór fram hjá mér. En þó sá eg fátt, sem mér var sér-
ieg forvitni á aS sjá. Konunum gekk yfirleitt framúrskarandi vel aS fæSa.
Eg hafSi búist viS mörgum eclampsium, grindarþrengslum, placenta præ-
via o. s. frv., en fátt af þessu kom fyrir. Iiins vegar sá eg margar gyneco-
logiskar aSgerSir. — Og þó bæSi í Kristjaníu og Lundi séu nú keisara-
skurSir orSnir tíSir, sá eg engan á hvorugum staSnum. í Lundi kom aS
visu einn fyrir, en þá haf'Si eg brugSiS mér lystitúr til Hafnar og nagaSi
mig í handarbökin á eftir. í Berlín var eg heppnari. Þar sá eg tvo ab-
dominal-keisaraskurSi. Eg hafSi þaS ráS, sem eg vil öllum gefa: Eg byrj-
aSi meS því, aS gefa dyraverSi fæSingarstofnaninnar 5 mörk og lofaSi
honum svipuSum skilding fyrir hvert stórræSi og slys, sem hann léti niig
vita um, og þaS hreif vel. (ÞaS var einmitt þetta ráS, sem eg ekki kunni
hér á árunum þegar eg var i Paris og langaSi til aS sjá Doyen óperera,
og þess vegna varS eg af þeirri ánægju).
Próf. Brandt í Kristjaníu var ekki heima. Var í skemtiferíSalagi til Kyrra-'
hafsins meS kunningja sinum, rikum skipsreiSara. Eg hafSi eigi aS síSur
mikla ánægju og uppbyggingu af aS tala viS varalækna hans Dr. Lange
Nielsen og Sunde, og sjá liandatiltektir þeirra og daglega þjónustu á
stofnuninni. En einkum auSgaSist andi minn og gladdist viS aS kynnast
próf. Essen Möller í Lundi, því aS hann var einstaklega geSugur maSur
og kunni óspart aS miSla öSrum af ríkdómi sinnar þekkingar og margra
ára gagnrýndrar reynslu.
Ef eg á aS nefna þaS, sem eg helst hjó eftir hjá fæSingarlæknunum
erlendu í þessari ferS, þá var þaS þaS, (sem eg aS vísu hafSi hugboS um
áSur), aS sú skoSun rySur sér meira og meira til rúms meSal þeirra, aS
sectio cæsarea abdominalis sé meinlaus aSgerS, þegar hún er gerS á réttan
hátt, á réttum tíma; og aS enginn hnifvanur læknir eigi aS hjka viS aS