Læknablaðið - 01.04.1923, Blaðsíða 5

LÆKNABLAÐIÐ
51
Eg hygg því, aS óhætt sé aS fullyrSa, aS sú rénun sullaveikinnar, sem
eg hefi þótst sjá vott um, bæSi 1913 og 1919, haldi enn áfram, og aS
hennar gæti nú enn meira.
Ef litiS er lengra til baka, verSur rénunin enn augljósari. Schleisner
segir í bók sinni um Island, aS Jón Thorsteinsson hafi giskaS á, aS 7.
hver inaSur á íslandi væri sullaveikur. En þetta var bersýnileg ágiskun
af handahófi. Þeir, sem síSar hafa komiS fram meS ágiskanir, höfSu aS
því leyti traustari grundvöll, aS þeir bygSu á rannsókn sjúklinga, sem
þeir höfSu sjálfir gert, eSa fengiS aSra til aS gera, eSa fóru eftir skýrsl-
um héraSslækna. Þeir sleptu ágiskunum um þaS, hve tíSir leyndir sullir
væru, en tóku aS eins tillit til kliniskt finnanlegra sulla, til sjúklinga meS
sullaveikisvotti:
Finsen (1867): 1: 40—50.
Jónassen (1883): 1:61 (utan Reykjavíkur).
G. Magnússon (1913): 1:240 (utan kaupstaSa).
Nú má, samkvæmt síSustu skýrslum, áætla á öllu landinu: 1:1500.