Læknablaðið - 01.02.1940, Blaðsíða 19

LÆKNAB LAÐ IÐ
29
bringusýsla a'ö undanskildu Garða-
prestakalli, en ekki fékk hann
veitingu fyrir héraöinu fyrr en 27.
maí 1885; þó hafði fyrirrennari
hans, Þórður Guðmundsson verið
leystur frá þessu embætti 10. jan.
1884.
Er Þ. Th. hafði fengið Kefla-
víkurhéraðið gerðist hann brátt
umsvifamikill bæði í embættis-
störfum, því héraðið var marg-
ment og velmegun góð, og jafn-
framt í héraðsstjórn og framfara-
málum héraðsins. — Hann var á-
hugamaður mikill, og vann sér
mikið álit, bæði sem læknir og fé-
lagsmaður. Gegndi hann flestum
trúnaðarstörfum og var að lokum
kosinn á þing sem fulltrúi héraðs-
ins. Hann sat á þingi 1895—1901
sem 1. þm. Gullbringu- og Kjós-
arsýslu og sem 2. þm. 1902.
1897 lagði stjórnin fyrir þingið
frv. til laga um skipun læknahér-
aða o. fl. Var það samþykt, en
fékst ekki staðfest og lagði stjórn-
in það að nýju fyrir þingið 1899.
Gekk þá frumvarpið fram og var
staðfest sem lög 13. okt. 1899 og
komu þau í gildi 1. jan. 1900. Þá
urðu læknahéruðin 42, en auka-
læknar engir og voru kjör lækn-
anna sitórum bætt. Þar sem Þ.
Th. sat á báðum þessum þingum
og var áhrifamaður, á þingi senr
annarsstaðar, má með réttu þakka
honum heppilega lausn þessara
mála.
Árið 1904 sagði hann lausu
Keflavíkurhéraði og fluttist til
Reykjavíkur og tók við gjald-
kerastörfuni við íslandsbanka, en
hann hafði verið einn af helstu
stuðningsmönnum við stofnun
hans. Gegndi hann þvi starfi til
ársins 1909. Gaf Þ. Th. sig eftir
það einvörðungu að læknisstörf-
um, fyrst á Akureyri, en síðan hér
í Reykjavík til dauðadags.
Þ. Thoroddsen var á yngri ár-
um einn af bestu læknum lands-
ins og þar á ofan héraðshöfðingi,
svo voru þeir og læknarnir Ásgeir
Blöndal og Davíð Thorsteinson.
Hann fylgdist tiltölulega vel með í
læknafræðum og keypti nýjar
lækningabækur fram á elliár.
Ársskýrslur hans frá héraðs-
læknisárunum bera af flestum öðr-
um og sýna meðal annars, að bók-
færsla hans hefir verið í besta
lagi, þrátt fyrir alt annríki. Ým-
islegt kemur þar fyrir, sem ber
vott um vísindalegan áhuga. Með-
al annars veitti hann eftirtekt far-
aldri af myalyia (pleuritis) epi-
demica, sem var þá óþektur sjúk-
dkómur og ágæta ritgerð, „Um in-
fluensu fyr og nú“, skrifaði hann
í Læknablaðið 1919. Má það eftir-
tektarvert heita, að hann mun
hafa verið eini læknirinn í Reykja-
vik, sem gaf sér tíma til þess að
hafa bókfærslu í góðu lagi yfir
sjúkl. í Spönsku veikinni. Það var
heldur ekki nein tilviljun að Þ.
Th. var lengst af fundarstjóri á
aðalfundum Læknafél. íslands.
Hann var besti fundarstjórinn,
sem læknar áttu, annar en Guð-
mundur Björnson landlæknir, skýr
og tillögugóður í öllum málum.
Það er ekki ólíklegt, að Þ. Th.
standi fyrir mörgum ungu lækn-
unum, sem nokkurskonar „Gyð-
ingurinn gangandi"; menn mættu
honum allstaðar gangandi, á leið-
inni til sjúklinga, þótt allir aðrir
„bíluðu“. En ef þeir hefðu tekið
hann tali og minst á einhverja
sjúkdóma hefðu þeir sjaldan kom-
ið að tómum kofanum. Ef þeir
hefðu minst á einhver landsmál,
hefðu þeir hitt fróðan mann og
óvenju glöggskygnan. Ef þeir
heföu svo að lokum minst á eitt-
hvert vandræðamál og injuriam
temporum, þá er sennilegt, að