Læknablaðið - 01.01.1941, Blaðsíða 26

i6
LÆKNABLAÐIÐ
fyrra sumar fífilrótarlauf meö öll-
um hvítumat, eftir ráöleggingum
prófastsins.“ — (J. Stgr. 194). —
G. H.
Prestur limar barn frá konu.
„Frá þremur konum limaöi eg
dauö fóstur, og fleirum meö öör-
um manni tii, svo mæöurnar
fengu, meö Guös vilja og hjálp,
aö halda lífi og heilsu. Veit eg
enn ekkert annaö meöal viö því,
þá hönd eða liandlegg ber aö, að
ei hafi oröiö ööruvísi snúið, og svo
hefir lengi veri'Ö.“ (J. Stgr. 258).
G. H.
Að missa svitann
hefir veriö talinn sérstakur
sjúkdómur, líkt og aö „missa
hnerrann“. J. Stgr. liélt, að heilsu-
leysi sitt stafaði aí því, að hann
heföi misst svitann. Enn lifir sú
hjátrú, aö svitaholur stíflist, ef
hörundinú sé ekki haldið hreinu
og fyllist þá líkaminn af eiturefn-
um. G. H.
Hundsmör við beinbroti.
Séra Jón Steingrimsson segir
frá því í æfisögu sinni, aö hann
fóthrotnaöi á æskuárum og var
borinn heim á brekáni. „Læknir
var sóttur til þess að gera fótinn
í stand og láta við hann hunds-
mör og spelkur." Ef til vill hefir
mörinn komiö aö gagni sem mjúkt
spelknafóöur. G. H.
Lúsin
er viöa á vorunt dögum en hálfu
verri var hún fyr. Jón Steingríms-
son segir frá því, aö hann hafi
verið lúsugur og þurft umhirð-
ingu, er hann var að læra undir
skóla á Mælifelli i Skagafirði. „Fór
svo aö eg fékk rétt geitur í höf-
uðið; vargurinn át sig þar inn í
hörundið, sérdeilis hnakkann." —
Þetta þótti þó hneyksli og dreng-
urinn var tekinn burtu og lúsinni
útrýmt. G. H.
Leikir og íþróttir
hafa lengi þrifist hér á landi.
Fornmenn æfðu vopnfimi, glímu,
knattleika, stökk, sund o. fl. í
Hólaskóla æföu piltar sund, „l)ita-
leiki“ o. fl. 8 álna lengdarstökk hét
,,að stökkva skattinn". (Æfis. J.
Steingr. 46). G. H.
Drykkjuskapur
var hér mikill á 18. öld. J. Stein-
gr. getur þess, að Jóni Vigfússyni,
klausturhaldara á ReynistaÖ, hafi
ekki veitt af þremur brennivíns-
tunnum á ári, „er hann því nær
einsamall eyddi.“ G. H.
Latneska grammatík í ljóðum
höfðu Hólaskólamenn á dögum
J. Steingr. Hún var auðlærðari en
sú, sent nötuð var i Skálholti.
Þessi aðferð gæti komið enn aö
gagni. G. H.
Upp í auga.
Það var alþýöuráö í minni barn-
æsktt, ef eitthvað fór upp i auga,
að auganu var haldið sem best
opnu með fingrum og kornið eöa
fisiö sleikt burtu með tungunni.
Þetta dugði langoftast og var ekki
sárt. Ráöið er gamalt því J. Stein-
gr. notaði það, er maður fór á
kaf í sandbleytu. Þá var og sand-
ur „krassaður út“ úr koki og
munni. G. H.
Félagsprentsmiðjan h.f.