Læknablaðið - 01.03.1941, Blaðsíða 12

22
LÆKNABLAÐIÐ
1934, og læknir hennar hefur sagt
mér, a'Ö það hafi veriÖ vegna sal-
pingitis dextra. Tveim árum eftir
a'Öger'Öina kveðst hún hafa vaknað
einn morgun með miklar ■ þrautir
í hægra læri ofan- og framanverðu
og var talið, að hún hefði tognað
í rúminu. Hún lá þá lengi rúmföst
vegna þrauta i fætinum og gat ekk-
ert á hann reynt, er hún komst á
fætur, sökum þrauta. Ef hún gekk
nokkuð, hálfdró hún fótinn. Hún
þoldi illa að beygja hann í mjöðm
vegna sárauka, og átti mjög erfitt
meö aö ganga upp stiga.
Við skoðun kom i ljós minnkuö
tilfinning framan á læri, ef hún
var stungin með nál, en hinsvegar
hyperæsthesia fyrir létta snertingu.
Líkti hún því við brunatilfinningu.
Vöðvarýrnun var ekki mælanleg á
lærinu svo öruggt væri.
Þessi kona var búin að reyna
mjög niargt í lækningaskyni, en
hatnaði ekkert. Ég ráðlagði lækni
hennar að reyna að dæla physio-
logisku saltvatni sem næst nervus
femoralis í lacuna musculorum, og
gerði hann það. En þá brá svo við,
að konan varð miklu verri, fékk
að sögn aukna verki og hita fyrst
i stað og lá lengi á eftir. Þótti
henni, sem vonlegt var, lítið til um
þessa ráðleggingu. Hún var mjög
taugaveikluð að öðru leyti, þjáð-
ist af grátköstum og „taugatitringi"
og lá mestan hluta sumarS 1939 á
spítala. Síðan hefir henni smáfarið
fram, og nú í haust, er hún sótti
um örorkulífeyri, var hún farin að
fást viö ýmis létt störf með hvíld-
um, aðallega handavinnu, og þraut-
irnar í lærinu virSast nú vera aö
minnka.
Hjá þessari konu fundust greini-
leg einkenni uni neuralgia n. fem-
oralis dex. Þau hafa verið mjög
þrálát. 1 anamnesis er salpingitis
hægra megin, og aðgerð framkvæmd
jiess vegna tveim árum áður en
neuralgia kom i ljós. 1 þessu til-
felli / verður ekkert um það sagt,
hvort samband kunni að vera þarna
á milli, og engar öruggar upplýs-
ingar liggja fyrir um appendix.
Sjálf segir konan.og hefur þaö eft-
ir lækninum, er gerði aðgerðina,
að appendix hafi verið tekinn líka
og verið ,,grúinn við hrygginn“,
eins og hún orðaði' það, en journal
er ekki til, og læknirinn man þetta
ekki.
Þriðja tilfellið, sem ég ætla að
skýra frá, er 43 ára karlmaður, sem
slasaðist við Sogsvirkjunina 7. júní
1937, með þeim hætti, að verkpall-
ur hrundi með sjúklinginn, ásamt
eimreiS og brautarvögnum, og lenti
sjúklingurinn í klemmu, er niSur
kom. Læknir, er skoðaði hann
nokkrum tímum siöar, fann mar
á báðum mjöðmum og eymsli og
stirðleika við hreyfingar, en ekki
brot, og kom það eigi heldur fram
við myndatöku.
Hálfurn öðrum mánuði síðar var
byrjaS á fysiotherapia, og kvartaöi
sjúklingurinn þá um verki í hægri
mjöðm með dofa í læri framan- og
utanverðu. Rannsókn leiddi þá í
ljós strenglaga herzli frá crista nið-
ur að trochanter major hægra meg-
in, og var þaS sárt viSkomu% Eng-
in einkenni um brot né hreyfingar-
hindranir í mjaðmarliðnum.
Sjúklingnum gekk illa að batna.
Eg skoðaði hann oft vegna slysa-
tryggingarinnar. Ari eftir slysið
voru kvartanir hans þessar: Þreytu-
verkir í hægra læri, frá crista nið-
ur á mitt læri. Sömuleiðis verkur
i hægri mjaðmarlið, og lagði þann
verk upp í bak og yfir lendarnar.
Þessi sársauki orsakaði þróttleysi
við göngur og áreynslu. Ef hann
sneri sér snöggt við í rúminu, kvaðst
hann fá sáran, skerandi sting í
mjöðmina og fannst honum þá eitt-