Læknablaðið - 01.11.1952, Side 19

LÆKNABLAÐIÍ)
mitt vera. Tveim amerískum
læknum, Horstman og Bodian,
liefur tekizt að finna nokkrum
sinnum mænusóttarvírus í
Sjimpansi öpum, sem fengið
höfðu þess konar vírus per os.
Ýmislegt annað hefur komið á
daginn upp á síðkastið, sem
bendir í sömu átt.
1 nýkonmu hefti af The
Journal of the American Medi-
cal Association er sagt frá sér-
lega fallegum tilraunum, sem
dr. William Mac D. Hammon
og aðrir góðir menn hafa gert
til að koma í veg fyrir mænu-
sóttarsýkingar í börnum með
því að gefa þeim einn skammt
af svonefndu gammaglobulini.
Gammaglobulin er unnið úr
mannaplasma með allflókinni
fellingaraðferð. Þessi bluti
blóðeggjahvítunnar inniheldur
nær öll þau mótefni gegn sýkl-
um og vírusum, sem í blóðinu
finnast. Þar á meðal befur
nokkrum sinnum verið sýnt
fram á, að í því finnast kröft-
ug neutraliserandi mótefni
gegn öllum þremur mænusótt-
arvírusstofnunum.
Hér er ekki tækifæri til að
lýsa tilraun dr. Hammons né
niðurstöðum hans að öðru leyti
en því, að liann lét dæla um
55000 krakka frá 1—11 ára
gamla, helminginn af þeim
með gammaglobulinupplausn,
en binn belminginn með þýð-
arlausu efni til samanburðar.
Dældir voru síðastl. sumar
03
krakkar á svæðum, þar sem
lömunarveikifaraldur var að
byrja. 1. október síðastl. böfðu
90 krakkar af hópnum lam-
azt. 26 þeirra voru i gamniag-
lóbulinhópnum, en 64 í sam-
anburðarhópnum. Árangurinn
var sem sé ótvírætt jákvæður.
Fyrstu vikuna eftir inndæling-
una virtist hún sáralílið gagn
gera. En 2. til 5. viku var gagn-
ið alveg ótvírætt. Skýringin er
eflaust sú, að krakkarnir, sem
lömuðust 1. viku eftir inndæl-
inguna bafa verið búnir að
ljúka fyrsta þætti sjúkdómsins,
sem einn er viðkvæmur fyrir
mótefninu. Inndælingin kom
of seint, livað þá snerti.
Því miður er gammaglobuliu
mjög vandfengin vara. Þótl
ekki sé það bejnlínis tekið
fram i umræddum greinum,
virðist svo sem hver krakki
hafi fengið gammaglobulin,
sem svarar því, er finnst í 250
ml af plasma eða V2 1 af blóði.
Það væri því miður ekki á-
hlaupaverk að eiga að búa sig
undir að fyrirbyggja hættulega
mænusóttarfaraldra með þeim
hætti.
Eigi að síður opna þessar
niðurstöður alveg nýja leið og
ef hægt er að fyrirbyggja
mænusótt með passiv imnnm-
iseringu, er fyllsta ástæða til
að trúa því, að innan tiðar
finnist fær leið til að beita
henni almennt.
Björn Sigurðsson,