Læknablaðið - 01.06.1954, Blaðsíða 18

94
LÆKNABLAÐIÐ
lækning verið við berklum í
lið, sú að nema í burtu
skemmdina og þar með liðinn,
en græða beinendana saman.
Það er ætíð til óþæginda að
missa lið, en sá bagi var meir
en borgaður með þvi að losna
við sjúkdóminn. Kannske er
sá tími að koma að liægt verð-
ur að komast af með minni
aðgerðir, í sumum tilfellum,
eða lyfjameðferð eingöngu.
Erindi mitt bingað i kvöld er
að segja frá einu slíku.
Sjúklingurinn er stúlka f.
1924. Árið 1943 fékk hún
lungnaberkla og lá í tiu mán-
uði á Vífilsstöðum, en var flutt
í Landakotsspítala vegna
berklameins í bi-ygg og lá þar
í tvö ár. Á miðju ári 1949 fór
liún að kenna þreytuseyðings
í hægri olnboga. Þetta heldur
ágerðist og fór hún að taka
eftir þykkildi aftan á olnboga.
Hún þreyttist fljótt, en hafði
þó hæga vinnu, létt afgreiðslu-
störf.
Þ. 22. 5. ’50 var hún lögð í
Landakotsspítala og þ. 24. 5.
var farið inn á þykkildið, sem
sýndi sig vera granulations-
vefur genginn frá capsulunni.
Var tekið það sem til náðist.
Sárinu lokað og gréri það per
primam, en sjúkl. fór heim á
sjöunda degi.
Histologisk skoðun sýndi:
„Necrosis á stóru svæði, en
í kring epitheloid frumur
dreifðar og í hnútum, sem
sumir eru necrotiskir í
miðju.
Hist. diagn. Tuberculosis.“
Meinið tók sig upp og um
miðjan jan. 1951 var hún lögð
inn aftur og þá með fistulu í
örinu og töluverða útferð. Var
henni þá gefið P.A.S. og Strep-
tomycin. Útferðin minnkaði
en fistulan gréri ekki alveg og
var því þ. 12. 3. ’51 gerð ex-
cisio fistulae. Segir svo um að-
gerðina i sjúkraskránni:
„Fistulan er klofin og opnað
vel í kringum liana. Sjálf er
hún örmjó og nær inn í lið.
Vegna þess hve litið er af
sjúkum vef og af þvi, að út-
ferð hefur minnkað stórlega,
þykir rétt að reyna að loka
sárinu primært og halda á-
fram medication. Ef það
ekki dugar, verður varla
annað fyrir en að resecera
liðinn.“
Þ. 20. 3. er hún gróin reak-
tionslaust. — 21. 3. fer hún
heim. Hún hafði þá fengið 52
gr. af streptomycin og 260 gr.
af P. A. S. og hélt hún áfram
að taka P.A.S. heima.
Þ. 6. 5. ’52 kom sjúkl. enn
i spítalann. Hún hafði aldrei
verið alveg óþægindalaus en í
nokkra mánuði liaft vaxandi
verki i olnboga og kennt mátt-
leysis i liandlegg, fannst hönd-
in stundum svíkja sig alveg,
en gat lítið beitt benni til verka.
Þroti var í gamla örinu og