Læknablaðið - 01.03.1963, Síða 22

2
LÆKNABLAÐIÐ
heima en i læknisfræði. Þeim,
sem þekktn Karl, duldist ekki,
að hann liafði gaman af skáld-
skap. Hins vegar mun það að-
eins hafa verið á vitorði heztu
vina hans, að liann var vel hag-
mæltur. Sýnir þetta, liversu lióg-
vær liann var og lítið um hað
gefið að láta á sér hera.
Ivarl hafði glöggt auga fyrir
og kunni að koma orðum að þvi
skemmtilega, en húmör hans
var aldrei áreitinn. Hann lagði
lítið til málanna, þegar vikið var
að öðrum, en skopaðist oft góð-
látlega að yfirhorðsmennsku og
framhleypni, enda var þetta
hvorugt til í skaphöfn lians.
Á námsárum okkar unnum
við Karl allmikið saman á
sjúkrahúsum, Hann var góður
félagi og samstarfsmaður. Störf
sin rækti hann með samvizku-
semi og einstakri alúð. Hann
sagði til, ef honum mislíkaði,
og gat þá verið fastur fyrir. I
viðhorfi Ivarls til sjúklinga og
annarra samferðamanna hans
virtist mér ávallt gæta samúðar
með því mannlega og um leið
mikillar sjálfsgagnrýni. Þannig
mun hann liafa alið með sér
strangan, e.t.v. of strangan, hús-
bónda i sínu læknisstarfi.
Hlutskipti Karls varð að gegna
erilsönui starfi liéraðslæknis.
Að loknu námi varð hann árið
1954 héraðslæknir á Djúpavogi
og árið 1956 á Eskifirði. Þar var
hann héraðslæknir, unz hann
fluttist til Reykjavíkur árið
1961.
Með Karli missti íslenzka
læknastéttin góðan dreng og
gáfaðan lækni allt of snemma.
Við skólabræður Karls söknum
góðs vinar og félaga, sem við
munum ávallt minnast að öllu
góðu.
Ég vil, fyrir liönd okkar sam-
kandídata Karls, votta konu
lians, börnum og foreldrum
innilegustu saniúð.
Eggert Ó. Jóhannsson.