Læknablaðið - 15.08.1985, Blaðsíða 42

212
LÆKNABLAÐIÐ
eru á veg komnar. Vonir standa til, að nokkur
lausn fáist á vandamálum langlegusjúklinga
með yfirtöku á rekstri Hafnarbúða á næst-
unni en lausn þess máls virðist nú í sjónmáli.
Þrátt fyrir naumt skammtað fé til tækjakaupa
hefur tekist sæmilega að endurnýja og afla
nýrra tækja til lækninga og rannsókna. Þar
nýtur spítalinn einstakrar góðvildar margra
einstaklinga og félaga.
Takmarkið hlýtur að vera að gera spítalann
þannig úr garði að þegar því 20 ára timabili
lýkur árið 1997, sem samið var um að þessi
rekstur skyldi standa, detti engum annað í hug
en að haldið verði áfram á sömu braut. Eins
og horfur eru í dag hljótum við að vera
bjartsýn á að það takist.
Góðir gestir ég bið ykkur að taka undir
árnaðaróskir til dr. Bjarna Jónssonar um leið
og við óskum eiginkonu hans og fjölskyldu
alls hins besta.
Dr. Bjarni svaraði með eftirfarandi orðum:
Nú er langt síðan ég gekk austur Túngötu á
vetrarmorgnum, sveinstauli i Reykjavík-
urskóla og varla vaknaður. Þá urðu stund-
um á vegi mínum fullorðnir menn, tígulegir
að mér fannst með þykka doðranta undir
hendinni. Þeir voru á leið í Landakotsspítala
og höfðu innbyrt meiri visku, að ég hélt, en
ætlandi væri dauðlegum mönnum. Man ég
þar eftir Þórði Þórðarsyni, sem lék í revýum á
siðkvöldum, Karli Sig. Jónassyni, sem bar
höfuð yfir þá félaga og setti einn til klakks
votaband og Braga Ólafssyni, sem var meira
prúðmenni en aðrir menn.
Ekki hvarflaði þá i huga minn að líkjast
þeim, enda hugsaði ég þá meira um stjörnu-
fræði og hefði líklega lagt stund á þá grein
hefði ég átt þess kost.
En svo fór ég fetaði í þeirra spor.
Að loknu prófi var mér opið kandidatspláss
í Landspítala en atvik urðu til þess, að
kandidatsstaða var sett á Landakoti — og
kaus ég hana. Ég kom hér svo 1. janúar 1936
og hefi verið viðloðandi síðan, þó nú séu fimm
ár liðug síðan ég þvoði mér síðast í þessu húsi
og fór í hanska. Að vísu hafa verið frátafir en
þær voru allar tengdar starfinu hér. Það er þá
sex mánuðum fátt í hálfa öld, sem ég hefi slitið
iljaskinninu á þessum slóðum.
Þegar ég kom hér fyrst var einn fyrir af þeim
fyrirmönnum, sem ég mætti stundum í
hríðarhraglanda í Landakotsbrekkunni og
síðar bættist annar þeirra við.
Fremstur maður hér var þá Matthías Ein-
arsson en Halldór Hansen erfðaprins.
Matthías var mikill læknir, ljóngreindur
athafnamaður með skaplyndi hershöfðingja.
Sjaldan þurfti hann þó að beita hörðu.
Halldór var lærdómsmaður, dugnaðar-
forkur, harður við sjálfan sig en ljúfur við
aðra og gat ekki sagt nei.
Að Matthíasi látnum átti spítalinn í vök að
verjast og hefir átt það fram á þennan dag,
stundum svo að lá við að honum yrði lokað.
Á miðjum þorra 1959 tók ég við af Halldóri
Hansen og var í fyrirsvari spítalans þar til í
árslok 1979.
Á þessum árum gekk á ýmsu; enginn dagur
var baráttulaus og fór stundum í hart. En fyrir
hvert spor sem við sigum aftur á bak, miðaði
oftast tveimur áfram.
Ekki voru allir læknarnir ætíð á mínu máli.
Mér er það þá til gleði, að þeir skuli setja mig
á stall með fyrirrennurum mínum, sem ekki
stóð um styrr, til gleði af því að þeir hafa
fundið, að ég vildi vel og nokkuð hefir miðað
fram á veginn.
Það yljar að finna hug lækna spítalans,
ungra sem gamalla með yfirlækninn í broddi
fylkingar og Erlu hægri hönd hans í þessu
umstangi að ógleymdum manninum frá Cata-
loníu, sem gerði myndina.
Ég hefi lengi vorkennt ungum stúlkum, sem
hafa látið glepjast til þess að gefast læknum án
þess að vita hvaða líf þær áttu í vændum.
Heimilislíf lækna er um margt annan veg en
tíðkast í þjóðfélaginu og þyngri byrðar lagðar
á herðar konunnar; en læknarnir taka þetta
allt með sjálfskyldu.
Ég þakka þá sæmd, sem mér er sýnd og deili
henni með konu minni. Oú est la femme
spyrja franskir og öll vitum við, að þáttur
konu er sterkur í ferli mannsins. En þess er að
jafnaði lítils getið. Það liggur í láginni hverjar
hafa verið hugmyndir hennar, starf og stoð á
erfiðum stundum.
Ég þakka.