Læknablaðið : fylgirit - 01.09.1977, Síða 4

um heilsu sjúklings sfns" og honum er skylt "aö
viröa mannslíf og mannhelgi". En jafnvel ein-
föld og sjálfsögð ákvæÖi geta gefið tilefni til
íhugunar og umræðna.
Ég nefni vandamál varöandi meðferð þeirra
sjúklinga, sem vart eiga súr von um lækningu eða
bærilega líöan. Læknar hafa verið gagnrýndir
fyrir ofnotkun háþróaörar lækningatækni, sem
lengir dauðastríð. Hafa menn jafnvel bundist
samtökum víða, um að verja réttinn til þess að
devia eÖlilegum dauða. Vissulega er læknum
hollt að íhuga röksemdir þessara gagnrýnenda, en
fleira má nefna.
Ákvæði Codex ethicus um þagnarskyldu eru
jafn mikilvæg og áöur. Breyttir starfshættir
hafa haft það í för með sér, að sjúkraskrár eru
í höndum fleiri aðila en áður. Þessi staðreynd,
ásamt notkun tölvu við geymslu og úrvinnslu,
gerir verndun persónulegra upplýsinga erfiðari.
Aðgerðir til aö tryggja slíka verndun mega þó
ekki hindra notkun þessara upplýsinga £ vísinda-
legum tilgangi.
Framfarir í læknisfræði byggja meðal annars
á rannsóknum með þátttöku sjúklinga, og má þar
nefna prófanir á gagnsemi nýrra lyfja.
Til þess að tryggja sem bezt hagsmuni slíkra
sjúklinga, samþykkti Alþjóöalæknafélagið 1964
yfirlýsingu, sem kennd er við Helsinki, og var
hún síðan endurskoðuö 1975. Ákvæði þessarar
samþykktar hafa fram aö þessu lítið veriö rædd,
en það er þó tímabært vegna aukinnar rannsókna-
og vísindastarfsemi íslenzkra lækna.