Læknablaðið : fylgirit - 01.09.1977, Blaðsíða 17

11
ur krafist þess, að skýrsla um hann sé lögð fram.
13. grein: Lækni er skylt að auðsýna stéttarbróður drengskap og
hattvisi jafnt í viðtali sem umtali, ráðum sem gerðum.
Öll gagnrýni á þekkingu eða læknisstörfum stéttarbróður er ósaani-
leg nema við lækna eina.
Lækni er ósaanandi að vera í vitorði um ráðstafanir, sem fyrir-
sjáanlega leiða til skerðingar á atvinnuöryggi annars læknis,
nema slíkar ráðstafanir verði að teljast nauðsynlegar.
Lækni er ósænandi að synja starfsbróður um nauðsynlega aðstoð við
aðkallandi læknisverk.
14. grein: Ef læknir telur ástæðu til íhlutunar vegna misferlis í
starfi stettarbróður, skal hann snúa sér til landxæknis og
stjómar L.I.
15. grein: Læknir má ekki lokka til sín sjúklinga frá stéttar-
bræðrum sinum.
Enginn læknir má taka að sér læknisstörf fyrir minna endurgjald
en aðrir læknar, sem gegna sams konar störfum í því byggðarlagi.
Heimilt er þó að veita efnalitlum sjúklingum læknishjálp án end-
urgjalds, ef það er gert með vitund og samþykki hlutaðeigandi
heimilis lækna.
Nú er læknir, annar en heimilislæknir, sóttur í viðlögum til
sjúklings, og skal hann þá einungis gera það, sem brýn nauðsyn
krefur, enda skýri hann heimilislækni frá því.
16. grein: Allir læknar, konur þeirra, ekkjur og ófullveðja börn
eiga rett á ókeypis læknishjálp af hendi þess læknis sem hinn
sjúki kýs sér. Þurfi læknir þess vegna að takast ferð á hendur
skal honum séð fyrir ókeypis flutningi, en útlagður ferðakostnað-
ur skal endurgreiddur. Heimilt er lækni að þiggja eitthvert
endurgjald, ef sá, sem hjálpar nýtur krefst þess.
17. grein: Ef sérmenntaður læknir vinnur læknisverk utan sér-
greinar sinnar, vinnur hann það sem almennur læknir, og ber honum
að taka gjald samkvæmt því.
Sérmenntuðum lækni hlýðir að fara sem minnst út fyrir það verk-
svið, sem sérfræðingsviðurkenning hans tekur til.
18. grein: Lækni er ósOTiandi að framkvæna skoðun eða aðgerð á
sjuklingi eða þungaðri konu í samvinnu við aðra en lækna eða þá,
sem heimilað er að vinna slík verk.
Lækni er óheimilt að leyfa nokkrum, sem hefur ekki tilskilda
kunnáttu, að framkvsna eiginleg læknisverk í sinn stað (sbr. þó
4. gr. laga nr. 47/1932). Ekki má hann heldur liðsinna neinum í
því að villa heimildir á lækningakunnáttu sinni.
19. grein: Lækni er ósænandi að vekja á sér ótilhlýðilega athygli
eða gefa í skyn yfirburði sína yfir aðra lækna með því að hampa
eða láta hampa menntun sinn, þekkingu, hæfni afrekum eða vinsæld-