Læknablaðið : fylgirit - 01.09.1977, Blaðsíða 18

12
um, hvort heldur í auglýsingum, viðtölum, blaðagreinum, ritgerðum,
fyrirlestrum, útvarpserindum, sjónvarpi eða á annan hátt.
20. grein: Lækni hlýðir ekki að eiga hlut að áskorvinum frá al-
menningi varðandi veitingu læknisembættis eða til að hafa áhrif
á ákvörðun læknis um að setjast að á tilteknum stað, hvort sem um
er að ræða sjálfan hann eða annan. Nú verður læknir þess var, að
slík áskorun er á döfinni, og skal hann þá, ef um hann sjálfan er
að ræða, beita sér fyrir, að slíkt verð:' látið niður falla.
21. grein: Heimilt er embættislausum laskni að setjast að, hvar
sem hann kýs, nema öðruvísi verði ákveðið í lögum félagsins.
Hafi læknir gegnt aðstoðarlæknisstörfum fyrir annan, verið stað-
göngumaður eða settur í héraði, áður en það var veitt, skal hann
ekki setjast þar að sem starfandi læknir, fyrr en eftir tvöfalt
lengri tíma en hann starfaði í héraðinu, nema með samþykki læknis
eða lækna, sem þar eru fyrir. Aldrei skal þó þessi biðtími vera
lengri en tvö ár, og getur stjóm L.í. stytt hann eða jafnvel
veitt undanþágu frá honum, ef hún er á einu máli um það.
Skylt er lækni, sem hyggst setjast að í héraði, þar sem annar
læknir eða læknar eru fyrir, að skýra þeim frá fyrirætlun sinni
svo fljótt sem við verður kcmið. Orki það tvímælis, að búseta
þessa aðkomandi læknis sé í samræni við reglur um drengilega
framkomu, er læknum þeim, sem fyrir eru, heimilt að skjóta málinu
til stjómar L.í. eða til gerðadóms.
22. prein: Laskni sem ræður sig til læknisstarfa, ber að gæta þess,
að raðning hans sé samkvaan samningi eða samþykktum, sem L.í.
viðurkennir.
23. grein: Læknir má ekki gefa kost á sér til stöðu, ef stjóm
L.I hefur ráðið félagsmönnum frá að sækja um hana.
24. grein: Læknum ber að kynna sér og virða lög,reglur og samnin-
ga, sem læknastéttin hefur viðurkennt.
25. grein: Lækni hlýðir ekki að fást við fésýslu, sem kynni að
reynast eða sýnast tengd samskiptum hans og sjúklinga.
Lækni er óheimilt að nota ónauðsynlegar og dýrar lækningaaðferðir,
sem eru líklegri til að vera lækninum í hag en sjúklingnum til
gagns.
26. grein: Lækni hlýðir að birta nýjungar í fræðigrein sinni með
mikilli gat. Hann má ekki gefa fyrirheit um undralækningar né
heldur gefa í skyn, að honum séu kunn lyf eða lækningameðferðir,
sem séu ekki á vitorði lækna almennt.
27. grein: Lækni hlýðir að gæta fyllstu varfæmi í umnælum og í-
huga abyrgð sína í því efni, hvort heldur hann ræðir við einstak-
ling eða á almennum vettvangi. Hvers konar fullyrðingar, studdar
ófullnægjandi eða alls engum rökum, eru lækni ósænandi.