Læknablaðið : fylgirit - 15.06.1996, Blaðsíða 12

12
LÆKNABLAÐIÐ 1996; 82/FYLGIRIT 32
jökull milli Norðfjarðar og Héraðs og var þetta 12
tíma gönguferð. Við fórum til Útnyrðingsstaða en
þangað var ferðinni heitið.
Þetta indæla sumar hafði sinn endi eins og önn-
ur. Eg var ákveðinn í því að taka lokaprófið í
janúar. Við vorum fjórir sem ætluðum að þreyta
próf þá. Auk mín voru það Sigurður Ólason frá
Akureyri sem síðar varð röntgenlæknir á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu á Akureyri, Esra Pétursson úr
Reykjavík síðar geðlæknir og Gísli Ólafsson einn-
ig úr Reykjavík, hann er nú látinn. Ég hélt til
Reykjavíkur þegar haustaði og tók til við lestur-
inn. Prófið gekk eftir vonum og mikill léttir að því
loknu. Friðbjörg kom í próflokin með strand-
ferðaskipinu að austan, það var lengi á leiðinni
suður og gat ekki siglt nema í björtu vegna tund-
urdufla. Að sjálfsögðu var haldið upp á þetta eina
kvöldstund.
Afleysingalæknir að Stórólfshvoli
Ekki liðu margir dagar þar til ég var kominn
austur að Stórólfshvoli ásamt Friðbjörgu til að
leysa Helga lækni Jónasson af í þrjá mánuði. Þetta
var þá stórt og fjölmennt hérað, síðar skipt í Hellu
og Stórólfshvolshérað.
Helgi átti herjeppa með blæju og tók ég hann
traustataki. Ég var ekkert spurður um kunnáttu
eða próf á þetta farartæki en hvorugt hafði ég. Ég
æfði mig á jeppann, fór í vitjanir í næsta nágrenni
þorpsins en forðaðist að taka nokkurn upp í. Einn
daginn fór ég lengst inn í Fljótshlíð og á bakaleið-
inni var ég stöðvaður af ungri stúlku sem bað um
far inn í þorpið. Ég treysti mér ekki til að neita
henni um þetta og ætlaði að aka gætilega. Það fór
ekki betur en svo að ég fór með þrjá girðinga-
staura úr girðingunni sem varð fyrir mér. Stúlk-
unni brá ekki hið minnsta, hún hélt að læknar
ækju svona og á leiðarenda þakkaði hún kærlega
fyrir farið.
Dag einn var hringt og ég beðinn að koma í
vitjun austur undir Eyjafjöll til aldraðrar konu
sem væri meidd. Úti var hávaðarok og jörð svell-
uð. í þetta skipti vildi ég ekki aka jeppanum enda
ókunnugur þarna. Fékk ég því ágætan mann til að
aka mér. Við tókumjeppann en hann varerfiður í
akstri og blæjurnar tóku veður á sig. Allt gekk þó
vel þar til við nálguðumst bæinn Hvamm þá kom
snögg vindhviða sem virtist lyfta bílnum. Við
brugðum báðir fljótt við, bflstjórinn greip um
stýrið en ég um gírstöngina. Bfllinn rak niður
hægra hornið á bflrúðunni og svo áfram yfir og á
hjólin niður í frosinn skurð. En við sátum í sætun-
um. Allt lauslegt var horfið, þar á meðal hattur-
inn minn en töskuna hafði ég skorðað milli sæt-
anna. Pegar við ætluðum svo að aka jeppanum
upp á veginn aftur reyndist gírstöngin föst og
gátum við þar af leiðandi aðeins komist áfram í
lágdrifinu og ókum þannig að Hvammi. Ætlaði
félagi minn að reyna að koma bflnum í lag. Bónd-
inn á bænum sagði þetta ekki neitt óskapaveður
en þegar hestasláttuvélarnar færu að fjúka væri
orðið hvasst. Mjólkurbfllinn var á hlaðinu á leið
austur. Varð að ráði að bílstjórinn yrði eftir að
gera við jeppann en ég fengi far austur með mjólk-
urbflnum. Gekk ferðin austur slysalaust en mjólk-
urbflstjórinn neitaði að fara alla leið. Stutt var þó
að fara til hjáleigunnar þar sem gamla konan átti
heima. Fátt fólk var þar fyrir og var mér vísað á
herbergið til hennar. Lá hún í rúmi sínu og virtist
ekki þungt haldin. Ég settist og spurði um líðan
hennar og hvað amaði að. Hún var heldur sein til
svars en að síðustu ansaði hún: „Hún barði mig“.
„Hver barðiþig og hvar?“, spurði ég. Hún nefndi
eitthvert nafn, sem ég að sjálfsögðu vissi engin
deili á. Ég skoðaði gömlu konuna vandlega og gat
ekkert sérstakt fundið að henni. Ég hughreysti
hana því bara og ráðlagði henni að hafa hægt um
sig í tvo til þrjá daga þá mundi þetta lagast. Nú var
orðið áliðið og farið að rökkva, þannig að ég afréð
að gista um nóttina. Um morguninn fékk ég far
með mjólkurbflnum að Hvammi. Var jeppinn
kominn í lag og haldið var til baka. Þegar Helgi
læknir fékk fréttirnar af þessari ferð spurði hann
aðeins hvort jeppinn hefði ekki skemmst. Ég
frétti síðar að á bænum þangað sem ég fór í vitjun
ættu heima tvær konur, en samkomulagið var það
slæmt að þær slógust með þeim afleiðingum að
önnur stakk af að heiman en hin lagðist í rúmið.
A meðan ég var á Stórólfshvoli strandaði
breskur togari í ósnum undan Holti undir Eyja-
fjöllum en skipshöfnin komst öll að mestu
ósködduð í land. Skipverjar björguðu fyrst af öllu
vískýkassa og þegar ég kom á vettvang voru þeir
komnir að prestsetrinu í Holti meira og minna
fullir með heimilið í umsetursástandi. Hótuðu
skipverjarnir að drepa skipstjórann og stýrimann-
inn, en þeir gátu lokað sig inni og þorðu ekki að
láta sjá sig.
Frá Stórólfshvoli fórum við austur á Hérað þar
sem ég leysti af Ara Jónsson lækni. Auk þess
leysti ég nágrannalæknana af í fríum svo sem Egil
lækni á Seyðisfirði og Einar lækni Ástráðsson á
Eskifirði. Á Egilsstöðum komst ég í kynni við
annan jeppa, þó ekki eins flugfráan og jeppa
Helga læknis, það var jeppi Ara læknis. Sá var
með traustara og þyngra hús og ekki líklegur til
flugs. Þennan jeppa tók ég líka traustataki, gekk
hann undir nafninu Gráni. En dýrðin stóð ekki
lengi. Bflaeftirlitsmaðurinn, Sigurður Sveinsson á
Reyðarfirði, komst fljótt á snoðir um að ég væri