Læknablaðið : fylgirit - 15.06.1996, Blaðsíða 15

LÆKNABLAÐIÐ 1996; 82/FYLGIRIT 32
15
Læknishúsið Dalir á Djúpavogi.
þá á Djúpavogi og þurfti að elda við kol. Pað var
erfitt að fá ýmsa hluti, við gátum til dæmis ekki
fengið neinn olíulampa og þurftum að nota kerti.
Ég dró meira að segja tennur úr fólki við kerta-
ljós. Gamli maðurinn með sárið á vörinni kom á
tilsettum tíma og gerði ég á honum aðgerð á legu-
bekknum í stofunni. Hann var með þykka og
nokkuð framstæða neðrivör, svo að ég tók stórt
stykki úr vörinni og breytti hann því talsvert um
útlit, var öllu laglegri en áður og gárungarnir
sögðu á eftir, að konan hefði ekki þekkt hann
þegar hann kom frá mér. Stuttu eftir að við kom-
um á Djúpavog kom miðaldra maður til mín og
fór hann fram á að ég seldi honum spíritus. Ég
brást illa við og sagði að ég væri ekki kominn á
Djúpavog til þess að mata íbúana á áfengi. Karl
reiddist og hafði í hótunum við mig og sagðist
skyldi sýna mér sonu sína úr því að viðtökurnar
væru á þennan hátt. Ég bað hann blessaðan að
gera það, ég vildi fara að kynnast fólkinu á Djúpa-
vogi. Seinna kynntist ég betur gamla manninum
og sonum hans, þetta var allt saman ágætisfólk.
En á næsta ári kom rafmagnið á Djúpavog.
Einungis fyrst til Ijósa, en svo var hægt að selja
rafmagn til eldunar. Var þetta mikil breyting. Ég
lenti í stjórn rafveitunnar og var í henni meðan við
hjónin vorum á Djúpavogi. Ekki var mikið að
gera í lækningum og hægt að gera ýmislegt annað.
Við settum niður kartöflur, fengum okkur hænsn
en gamalt fjós var á lóðinni. Friðbjörg kom sér
upp fallegum garði sunnan við húsið. Gamall fjós-
haugur var við fjósvegginn og þar var safnað sam-
an ýmsum áburði, bæði hænsna og kúa. Við hjón-
in vorum fljót að samlagast íbúunum. Friðbjörg
kunni vel við sig í þessu umhverfi, sem líktist
hennar æskuslóðum og hún eignaðist fljótt góða
vini. Kjartan Karlsson var oddviti. Við höfðum
mikil samskipti og ríkti einlæg vinátta milli fjöl-
skyldna okkar.
Umhverfið á Djúpavogi var stórbrotið og veðr-
áttan líka. Það gat orðið svo hvasst að báðir firð-
irnir, Hamarsfjörðurinn og Berufjörðurinn, voru
eins og í þoku upp í miðjar hlíðar af særoki. Það
gerðist eitt sinn að trilla sem var að koma úr róðri
varð bensínlaus í minni vogsins. Tveir voru á trill-
unni og vissu þeir ekki fyrr til en þeir sátu í trillu
sinni uppi á miðri götu en trillan brotnaði að
sjálfsögðu.
Fljótlega eftir að við hjónin komum til Djúpa-
vogs komu fram hugmyndir meðal nokkurra í
þorpinu að reyna trjárækt í nágrenninu. Þá var
það að Búlandshreppur lét okkur hafa land á
Búlandsnesi þar sem áður var læknissetur. Þar var
besta skjólið að fá. Ingvar Snjólfsson frá Vetur-
húsum í Hamarsdal gaf okkur girðingarstaura
sem hann átti raunar inni í dal og þangað fórum
við allmargir einn sunnudag til að sækja þessa
staura. Ekki var hægt að komast á bíl nema nokk-
uð af leiðinni inneftir. Staurana bárum við á bak-
inu þangað sem hægt var að komast áfram með
bíl. Nú er þetta orðinn hreinn unaðsreitur öllum
íbúum Djúpavogs til ánægju. Ég held að það hafi
verið Kjartani oddvita mest að þakka að Búlands-
nesið var lagt undir skógrækt.
Mér var fljótlega Ijóst er ég kom á Djúpavog að
ég þyrfti að leysa ýmislegt sem annars væri gert á
sjúkrahúsum svo var til dæmis um fósturlát. Ég
smíðaði mér því borð í líkingu við kvenskoðunar-
borð. Ég gat lagt þetta borð saman og komið því
svo fyrir í jeppanum. Aðgerðir gerði ég í staðdeyf-
ingu eða léttri klóróformetersvæfingu. Enginn
sjúklingur fékk eftirköst eftir slíkar aðgerðir þó
aðstæður væru frumstæðar.
Syðsti og austasti hluti læknishéraðs míns í
Djúpavogshéraði var Álftafjörður, grunnur fjörð-
ur og lítt bátgengur. Melrakkanesið skilur sveit-
ina frá Hamarsfirðinum. Það er fljótt á litið eins
og önnur nes milli fjarða en þar leynist náttúru-
undur, það er allt sundurgrafið af hellum sem
hægt er að fara í að sunnanverðu þegar lágt er í sjó
því á háflæði rennur sjór inn í þá. Þarna eru ótal
rangalar en lágt er undir loft. Hægt er að komast
út norðanvert á nesinu. Þegar ég var á Djúpavogi,
bjó á Bragðavöllum á Melrakkanesi, Jón Sigfús-
son sem áður bjó í Víðidal í Lóni. Hann bjó þarna
með sonum sínum báðum mállausum en hafði
misst son sinn Þorstein, mikinn efnismann, um
tvítugt úr lungnabólgu og syrgði hann mjög. Jón
færði sögu íslands 500 ár aftur í tímann þegar
hann fann rómversku peningana í landi Bragða-
valla eins og Kristján Eldjárn getur um í einni bók
sinni. Þeir sem fara fram hjá Bragðavöllum ættu
að veita athygli listilega gerðum grjótgarði um
túnið þar. Þetta er verk þeirra mállausu bræðra
sona Jóns Sigfússonar.