Innsýn - 01.01.1984, Blaðsíða 14

14
FflPifl
flEM
Eftir Paula Campbell
Gráu augun hennar gátu
verið hörð og miskunnarlaus
eina stundina og síðan
breyst næstu stundina í
starandi, tómlegt augnaráð.
Hún hló oft. Þegar hún hló,
birti yfir öllu herberginu.
Það var djúpur hlátur, sem
kom frá hjartanu. Og ég
þóttist viss um, þegar ég
heyrði þennan hlátur, að
einhvern tíma hefði hann
getað komið englum til að
syngja.
Hún sat stundum í
einkennilegum stellingum
klukkustundum saman og
starði út í loftið með
lítilsháttar bros á vör. Hún
sagði fátt, og þegar hún
talaði skildi ég hana ekki
alltaf, sérstaklega þegar ég
var bara tíu ára gömul.
Á hverjum degi var amma
að "fara heim." Hún var vön
að standa upp frá ruggu-
stólnum sínum við gluggann
og staulast fram að dyrunum.
Hún lagði flatann lófann á
húsgögnin sem hún gekk
framhjá, rétt eins og hún
væri að þurrka rykið af
þeim.
"Hvert ertu að fara?" var
mamma vön að spyrja. "Ég er
að fara heim", svaraði amma
alltaf með titrandi röddu.
"Ég verð að fara heim. Oerry
þarfnast mín og mamma fer að
undrast yfir hvar ég sé. Þú
veist að það er orðið
framorðið."
"Allt í lagi, hvar áttu
heima?" Mamma reyndi þannig
að draga athygli hennar frá
þessu - eða fá hana til að
verða róleg. "Ég skal labba
með þér."