Innsýn - 01.01.1984, Qupperneq 16

16
barn, og fljótlega eftir það
sjö ára. Hún varð máttvana
og jafnvel þó hún vildi enn
fara heim, gat -hún ekki
komist úr hjólastólnum til
að leita. Hún þrýsti sér að
annarri hlið stólsins og lét
sig falla á hné. Mamma var
þá vön að hlaupa til hennar,
reisa hana upp, setja hana
aftur.í stólinn og leggja
sjal yfir hnén á henni.
Þá kom stundum gretta á
andlit ömmu og hún sagði með
samanbitnum vörum: "Eg skal
gefa þér einn á'ann." Og
beina- og sinaber höndin
lyftist máttleysislega upp
og engu var líkara en að
giftingarhringurinn á
hendinni væri of þungur
fyrir hana.
"Oá, gerðu það bara,"
sagði mamma þá og hún var
vön að bregða upp krepptum
höndunum og þykjast vera
hnefaleikamaður.
Þá var það að reiði ömmu
breyttist í hlátur. Síðan
hlóu þær, þangað til amma
var búin að gleyma þessu
öllu. Venjulega tók þetta
ekki langan tíma. Hún var
fljót að gleyma.
Ég fylgdist með ömmu
þegar hún varð þriggja ára.
Þegar svo var komið var ekki
meira um hlátur, og hún
talaði ekki framar um að
fara heim. Hún lá í rúminu
og hjalaði og bablaði.
Amma dó daginn fyrir
þakkardaginn (Thanksgiving-
day í Bandarríkjunum) . Hún
hafði sofnað og gleymt að
vakna aftur. Mamma var þá
hjá henni. Og ég heyrði
hana hvísla þegar hún beygði
sig yfir hana og kyssti hana
á kinnina: "Nú verður ekki
langt þangað til þú verður
komin heim." •
Insight 1983
Árni Hólm þýddi
"Okkar fyrsta verk í þessari
nýju kirkju er að taka upp
samskot fyrir stólum."