Innsýn - 01.04.1984, Page 5

5
rykugum moldarveginum.
Hvers vegna hafði ég
fallist á að koma hingað?
Biblíuskóladeild á hverju
föstudagskvöldi, það yrði
ábyggilega leiðinleg. Eg
hafði heyrt að Brownhjónin
gætu ekki fengið aðstoð
vegna þess hve börnin væru
hávær og uppvöðslusöm. Af
hverju var ég að skipta mér
af þessu?
Ég leit á kjólinn minn og
vonaði að hann væri við
hæfi. Frú Brown hafði sagt
að stúlkunum þætti gaman
þegar hún væri vel klædd,
svo ég hafði farið í þann
bláa.
Auðvelt var að finna
stóru bygginguna með timbur-
pallinum sem klambrað hafi
verið við hana. Þegar ég
gekk þar inn urðu fyrir mér
járnfellistólar, lítið borð
og hrjúfir veggir.
Ég geri eins gott úr
þessu og hægt er, hugsaði
ég. Ég þurfti ekki annað að
gera en setjast hjá börnunum
og segja þeim sögu til að
hafa ofan af fyrir þeim.
"Senniiega vilja Brownhjónin
hafa hemil á mér" , sagði ég
í hálfkæringi við sjálfa
mig. Ég var nítján ára og
átti til að vera svolítið
uppreisnargjörn.
Það var farið að rökkva
og þar sem ég sá engin börn,
spurði ég: "Koma mörg?"
Herra Brown brosti. "3á,
oftast nær. Ef ekki, þá eru
hjá okkur nógu mörg börn í
hvíldardagsskóla."
Ellefu ára gömul dóttir
hjónanna, þrír yngri bræður
og tvær stúlkur úr næsta
húsi komu inn. Þau lögðu
söngbækur sínar á stólana og
litu út um dyrnar til að gá
hvort önnur kæmu. Tveir
drengir, tvíburar um tólf
ára að aldri, stóðu við
dyrnar og reyktu sígarett-
ur. Yngir systir þeirra kom
inn ein.
Eftir fyrsta sönginn komu
tvær indverskar stúlkur og
settust feimnislega. Þær
voru með skínandi andlit og
í hreinum léreftskjólum. Þær
virtust hafa gaman af að
syngja.
Flokkur sjö bræðra á
aldrinum frá um 5-11 ára
tróðust inn um dyrnar og
settust með miklum gaura-
gangi. Einn þeirra hrópaði:
"Verið þið stilltir!"
Herra Brown bað tvíburana
að koma inn. Þeir komu sér
ólundarlega fyrir í síðustu
stólaröðinni og gáfu
drengjunum fyrir framan sig
olnbogaskot í laumi á meðan
þeir voru að setjast.
Eftir inngangsbæn leit ég
yfir þennan litla hóp. Ég
taldi tólf úr búðunum. Ég
var ánægð með sjálfri mér:
Þetta er starf í þágu Guðs,
og ég er hér. Þá smeygðu
aðrar hugsanir sér að: Það