Árvakur - 01.02.1932, Síða 9

7. D.
1 B V A K U R
- 7
Bræður mínir sögðu, aö ég hefði veriö svo spenntur, að ég heföi ekki
vitaö; hvernig ég átti aö.láta.. Þó aö þaö heföi veriö fullmikið
sagt hjá þeirn, þá er hitt víst; aö mér þótti gaman; og ég held ég
megi fullyröa þaö; aö þeim þótti það líka. Svona var haldiö áfram
alla leiö út á svokallaöar ITauteyrar; og þá vorum við tnínir að fá .
rúrna fallega silunga, en nú var eftir það allra erfiöasta; að
róa á móti straumnum til taka. Þá sagöi pabbi; aö einhverntíma hefðu
þessar árar þótt lélegar til aö róa meö móti straum og vindi; enda
reyndist þaö svo; að önnur árin brotnaöi um skautahn; sem þeir köll-
uðu; en allt gekk þetta slysalaust. Þaö var fariö að skyggja; enda
fórum við að fara af stað heim. Svo þegar viö vorum komnir svolítið
á leið; fórum við aö fara upp á grynningar; sem viö sáum ekki. Þá
uröu allir aö fara út úr bátnum og ýta honum út á djúpiö. Og þegar
við héldum; aö viö jærum komnir á móts við bílinn; því viö höfðum
farið meö hann dálítiö út fyrir Arnarbæli; Þá fór ég og bræöur mín-
ir úr bátnum til að fara meö bílinn upp að Arnarbæli. Svo héldu hin-
ir áfram á bátnum. Þó aö dimmt væri; fundum við strax.bílinn og
settum í gang og af stað; og viö u^ðum aö fara gætilega vegna myrk-
urs, því að þarha var vegleysa. Svo hittumst við aö Arnarbæli aftur;
þar sem þeir komu meö bátinn að landi. Svo varð aö borga landhlut
af veiðinni og farið svo strax af staö og stoppað ekki fyr en á móts
viö bæinn; sem é& átti heima á. Sagði þá pabbi; að ég þyrfti að fá
í soðið. Sögöu þá bræður mínir - þó held ég; að þeir hafi ekki meint
þaö - aö ég; litli^strákurinn; þyrfti ekki mikið; því aö ég gerði
ekki nema sprikla í bátnum. Pabbi gaf sig ekkert aö því; og hann
lét mig hafa 4 fallega silunga. Þá var bara eftir hjá mér að fara
heim; því aö dimmt var oröið; og vildi ég helzt að pabbi fylgdi
mér heim; sem hann geröi óbeöið. Þó hinir væru stórir og sterkleg-
ir menn; þá trúði ég bezt pabba; hvaö sem yröi á leiöinni; sérstak-
lega ef ég hitti Kotstrandartuddann á leiöinni, því að hann var
þaö.eina þarna í nágrenninu; sem ég haföi beig af. Allt fór nú vel
á leiðinni; og pabbi fylgdi mér alla leið inn aö baöstofudjrrum. All-
ir voru^háttaðir; en einn fullotöinn maöur var vakandi; faöir hús-
bónda míns; og mun ekki hafa ætlaö að fara aö sofa; fyr en ég væri
kominn. Eg hafði nú farið alla leiö heim með pabba; en samt var nú .
eftir þaö; sem ég hlakkaöi til; þaö var aö fara í rét’cirnar; en
þangað til var ekki nema tæpur hálfur mánuöur; og strax þar á eftir
átti ég aö fara heim til pabba og mömmu. Boröaði ég því í snatri og
sofnaði fljótt; ánægður eftir daginn.
Gunnar Jónsson.
S A Q A .
n u (1 ii i; ;; n i; w
Einu sinni var maöur á gangi í skógi nokkrum. Trén voru há
og stór; og sumstaðar voru þau svo sterk; aö ef maöur situr á einni
greininni, brotnaði hún ekki. Þessi maður; sem þarna var; hét Sig-
urður. Hann var lítill að vexti og hann klifraði eins og köttur upp
í öll tré; sem hann ááv Allt í einu heyrir hann mannamál rétt hjá
sér. Hann klifrar upp £ eitt tréö og sezt á eina greinina. Þá sá
hann marga menn koma gangandi meö tvo aðra; sem voru bundnir með
hendurnar fyrir aftan bak. Þeir gengu eftir veginum og fóru inn £
k.ofa nokkurn; sem var utar við veginn. En Sigurður fór ofan úr trénu